Mand

Vanmorgen sliepen we uit tot half 9 om vervolgens bij het ontbijt aan te schuiven. Ons hotel heeft maar een stuk of 8 kamers, het lijkt zo eerder op een bed[e-38]breakfast. In het restaurant met uitzicht op zee staan daarom ook maar 5 tafels om te ontbijten.

Vandaag kozen we een keer wat Europees voedsel: een broodje en gebakken of scrumbled egg, ik nam een glas vers sinasappelsap en JW vers passievruchtensap. Een bord fruit, koffie en thee werden er ook bij geserveerd. Het smaakte ons prima na elke ochtend noodles, rijst en soep.

We zitten hier in An Bang om even uit te rusten van de afgelopen dagen en nieuwe energie op te doen voor de reis naar het noorden van Vietnam. Vandaag zijn we daarom ‘planloos’. Toen we aan ons ontbijt zaten, hoorden we kinderen zingen. Blijkbaar is achter ons hotel een ‘extra’ school. Kinderen in Vietnam gaan wel naar school, maar hun ouders willen dat ze daarnaast nóg meer naar school gaan. Dat kan 2 dingen betekenen: óf dit zijn allemaal vreselijk irritante kinderen óf de ouders willen dat hun kinderen héél veel leren. Tijd voor juf Agathe om research te doen. Na ons ontbijt liepen we naar de plek waar het geluid van zingende kinderen vandaan was gekomen. Er was geen school te bekennen. Wel een groot huis met een stuk of 20 paar slippers in nog kleinere maten dan volwassen Vietnamese voeten. Aha! Daar moest het zijn! Ik deed mijn slippers uit en sloop zachtjes het huis binnen. Het voelde gek, ik was een indringer. Op mijn Google Translate had ik vooraf al geschreven wie ik ben en wat ik kwam doen. Voor het geval ik met geweld weggejaagd zou worden (weinig kans, ik ben nog geen Vietnamees tegengekomen die niet aardig was) kon ik dat snel laten zien. Lang niet iedereen hier spreekt Engels, laat staan Nederlands.

Ik keek in de keuken. Niemand te zien. Ik passeerde een slaapkamer. Niemand te zien. Hij was trouwens wel heel netjes opgeruimd. De stemmen kwamen van boven, dus ik nam de trap naar de eerste verdieping. Het geluid van kinderstemmen en de stem van een vrouw kwam uit de richting van wat bij ons een slaapkamer zou zijn. De deur was ook daar open en ik stond stil bij de deuropening. De kinderen hadden me al snel in de gaten. Verbaasde blikken keken me aan en kort daarna kreeg de leerkracht me ook in de gaten. Snel liet ik mij n vertaalde tekst zien en het was prima dat ik kwam kijken. Ze vertelde de kinderen dat ik een juf uit Nederland was en wat ik kwam doen. Het leuke was dat de kinderen hun Engels op mij mochten oefenen. In koor zeiden ze ‘Good morning, miss’. Ze zijn goed ‘gedrild’, moeten we ook maar eens invoeren[e-1f61c] (grapje hoor, want ik heb de allerliefste klas die je maar kunt wensen [e-2764]️ en dat al vaker dan alleen dit schooljaar).

Intussen was JW ook naar boven gekomen. De leerkracht moedigde de kinderen (van rond de 9 jaar) aan om hun naam te vertellen, te vragen hoe wij heetten en om netjes ‘dank je wel’ te zeggen na een compliment van onze kant dat ze al zo goed Engels spraken.

Ik zal jullie een beschrijving geven van zo’n klasje waar ouders hun kinderen heen sturen als extra schooltijd. Het ‘lokaal’ zou bij ons een kleine slaapkamer zijn waar net een bed, een bureautje en een kast in zouden passen. Aan 1 muur was een klein krijtbord bevestigd en er stonden wel 11 houten tafeltjes met van die Vietnamese plastic krukjes. Op pakweg 20 m2 passen hier dus 22 kinderen! Wat ze aan het leren waren? Geen idee! Ik snapte er niks van wat er op hun papieren stond. Zo voelt een NT2-leerling zich dus als hij zonder Nederlands te kunnen op een Nederlandse school terechtkomt.

Ik wilde de les niet lang verstoren, misschien betalen die ouders wel een kapitaal om hun kinderen naar een ‘extra school’ te laten gaan, dus namen we na wat foto’s alweer snel afscheid. Wat de foto’s betreft: die mag ik gewoon met jullie delen, ze kennen er geen AVG (nee, @Fabienne, AVG is in dit geval een aardappelen, vlees en groente. Ook al kennen ze dat hier ook niet).

Na het ‘schooltje’ bedacht ik dat ik mezelf een voetmassage cadeau wilde doen. Hier betaal je daar bijna niks voor en je moet de bevolking hier ook een beetje helpen, nietwaar? Dus op naar een massagesalon. Maar welke??? Om de 200 meter vind je hier een massagesalon annex nagelsalon. Ik kwam er bij eentje terecht die me wel wat leek. Ze boden gelijk aan wat aan de prijs te doen. Ze hebben niet zoveel te doen, er zitten hier erg weinig toeristen. Dus alle beetjes helpen. JW moet er niet aan dénken dat iemand aan zijn voeten zit, die ging liever om een glas koffie. Zo zat ik al snel met mijn voeten in een kom rozenwater met lemongras en kreeg ik een voetreflexmassage van een uur lang, met een halve watermeloen en een halve liter water binnen handbereik. Zaaaaaaalig!!!! Ik bedacht ook dat ik mijn nagels wel kon laten lakken, met gellak. Kost hier ook niks. Dus een kleurtje uit die 1001 mooie tinten gekozen en mijn nagels zijn nu helemaal in shape en kleur. Maar ja, toen keek die nagellakmevrouw naar mijn teennagels. Met een ‘No good, no good!’ werden die afgekeurd, terwijl ik er thuis nog 2 minuten voor vertrek een rood lakje op heb gemikt. Ik viel door de mand. Ze zag direct dat ik dat zonder aandacht voor precisie had gedaan.

Ik had echt een manicure en een nieuw lakje nodig. Dezelfde kleur als mijn vingernagels. Ohhhh…. Ik viel niet helemaal door de mand, de kleuren matchten gewoon niet. Rood op mijn tenen en zeegroen op mijn vingers. Ik kan niet anders dan haar gelijk geven. Morgen maar even terug voor mijn voetmanicure. Je kunt je maar ergens druk om maken.

Met mijn poezelig zachte en relaxte voetjes liep ik weer terug naar ons hotel om even te lezen in mijn boek. JW heeft in die tijd dat ik weg was zijn halve boek kunnen lezen. Al snel besloten we naar het strand te lopen, waar het heerlijk was. Het was vandaag een warme dag (tja, een koude dag is hier nog niet geweest) en met een heerlijk windje was het goed te doen onder een parasol op het strand.

We zagen de vissers hun mandbootjes klaarmaken om de zee op te gaan. Dat zijn ronde bootjes die er als een mandje uitzien. We zwommen een paar keer in de golven en aten onze eerste Banh Mi, oftewel een Vietnamees Frans broodje. Mevrouw Plumeau kwam zeker 4x onze bedjes schoonvegen vanwege de paar zandkorrels die aan onze voeten zaten. Met haar plumeau. Daarbij stofte ze ook even de voeten van JW af. En zo was er vandaag toch iemand in geslaagd de voeten van JW te kietelen.

Eenmaal terug van het strand wilden we nog wat gaan doen. Fietsen! Op een soort studentenfietsen waarvan ik me afvraag hoelang de verroeste spaken het nog vol gaan houden. Maar goed, we mochten de fietsen gewoon gebruiken van ons hotel. We reden het stadje An Bang uit en reden naar de rijstvelden. Het is oogsttijd, dat betekent dat er veel rijst pp de weg lag te drogen. Leuk dat we het oogsten zelf ook konden zien.

We wilden voor het donker terug zijn, maar dat is ons niet gelukt. We zagen opeens een feest met mensen in oranje kleren en namen een kijkje. We belandden ineen Koningsdagparty aan het strand. Tussen heel veel gezellige backpackers. We raakten al gauw aan de praat met wat backpackers, waardoor we al snel Nederlandse vlaggen op onze wangen hadden. Een Nieuw-Zeelander kwam naar ons toe en vertelde heel enthousiast dat hij er vandaag achter was gekomen dat Zeeland ‘a part of the Netherlands’ was met een een of ander vag verhaal dat het heel bijzonder was dat op die plek vandaag zóveel Nederlanders waren. Hoe zou dat nou komen??? Maakt niet uit, iedereen was hier lekker vrolijk en wij deden gezellig 1 biertje mee.

Maar ja, toen moesten we nog naar huis fietsen. Heel anders dan in Nederland stonden onze fietsen nog op hun plek (niet op slot, slot was vastgeroest). Het was inmiddels al helemaal donker en licht op de fiets??? Dat is net zo verplicht als stoppen voor rood. Om toch enigszins veilig naar het hotel te fietsen, reed ik achter JW met mijn zaklamp op mijn telefoon aan.

‘s Avonds gingen we een hapje eten om de hoek en raakten we in gesprek met een vrouw uit Dublin, die in haar eentje op vakantie is en in Azië werkt. Vandaag hebben we leuke ontmoetingen gehad! Voor wie vandaag nog Koningsdag viert: heel veel plezier! Wij gaan slapen met de airco op… 27 graden! Lekker koel [e-1f602]