Een dag met sterren

Vanmorgen hadden we weer wat op onze planning staan: fietsen door Hanoi! We gingen om half 8 ontbijten en dat tijdstip voelt voor ons steeds vroeger, lijkt het.

Na het ontbijt liepen we om 8:00 naar het kantoor van Friends Travel Vietnam, waar we een en ander geregeld hadden vanuit Nederland. We moesten ter plekke even wachten, want we zouden met een grote groep zijn. Daarom ging er nog een extra fietsbegeleider mee. Na een paar minuten kwam de rest van onze fietsgroep binnen. Bestaande uit wel 1 persoon [e-1f602], een Schot. (in een korte broek, geen rok). Met 5 vormdewe dus een grote groep en met voor- en achteraan een gids.

We reden als volleerde Vietnamezen door de verkeerschaos waar iedereen kriskras door elkaar en langs elkaar rijdt. Dat ging ons goed af. Het verkeer in Hanoi is niet zo druk als in Saigon, dat scheelde flink.

We fietsten eerst naar een pagode. Omdat we nu eindelijk een goed Engels sprekende gids hebben, snappen we nu echt wat het verschil tussen een pagode en een tempel is. Bij een tempel eer je wie je wie je maar wilt: je hond, kat, de buurvrouw, een familielid… als die maar is overleden. Je mag er ook alles offeren: bier, alle soorten eten, bloemen, frisdrank, wijn, geld, etc. Maar wel graag in rood en geel. Dus rode wijn is oké, bier ook (Hanoi Bia zit in een geel blikje), Coca Cola en gele of rode bloemen, het liefst chrysanten, want die gaan lekker lang mee. Voor het geld dat je offert maakt de kleur niet uit. Dus helaas kunnen jullie geen cola, wijn of bloemen aan mij offeren zo lang ik leef (gewoon geven mag natuurlijk wel [e-1f61c]). Bij een pagode offer je voor Boeddha. En een échte Boeddhist drinkt geen alcohol en eet geen vlees. Dus voor Boeddha geen bier of wijn om te offeren.

We hadden geluk, want het is vandaag op 8 mei de eerste dag van de maankalender en de dag nadat Boeddha jaren geleden werd geboren. En dat betekent veel bedrijvigheid in de pagodes. Er wordt druk geofferd en gebeden. Gehuld in kleden die onze knieën en schouders bedekten mochten we in de tempel kijken (en foto’s maken). Mooi om te zien. We hebben zelf ook een kleine offer gebracht aan Boeddha, als dank voor de gastvrijheid. Je kunt hem beter maar te vriend houden denk ik.

Over geloof gesproken: We gingen ook naar een kerk. Een gewone katholieke kerk zoals in Frankrijk. Dat hebben die Fransen geregeld toen ze hier de boel bezetten. Echt passend is het niet, zo’n katholieke kerk in Vietnam. Ze hebben hem een tijdje terug wit geschilderd. Maar dat was te modern. Dus hoppa! De verfkwast ging er weer over om hem ‘oud’ te maken. Zie het resultaat ergens tussen de foto’s. We zijn niet naar een kerkdienst geweest, hoor. Alleen even binnen gekeken. En hoe raar… Doornroosje lag ook in de kerk. Een beeld van een slapende vrouw in een glazen kist met rozen. Die hebben we nog niet eerder ontdekt in een Europese kerk.

We reden daarna naar het mausoleum van Ho Chi Minh. Man, man, wat heeft die man een groot graf! Het is een heel gebouw met daar bovenop in grote letters zijn naam. Terwijl je naar binnen kunt om het intacte en gebalsemde lichaam te zien. Want dat kan hier van Ho Chi Minh, een leider die zoveel grootheidswaanzin had, dat zelfs Saigon is omgedoopt naar zijn naam.

Bovendien gaat de roddel dat Ho Chi Minh’s lichaam daar helemaal niet ligt. Toen Ho Chi Minh (leider tot zijn dood in 1969) stierf, werd dat een paar jaar stil gehouden door de overheid vanwege de oorlog. En omdat het oorlog was, wist niemand hoe hij eruit zag want je had geen tv of internet. En nu wordt er dus geroddeld dat het gewoon een wassen beeld is dat in het graf ligt. Het lijkt alsof die man daar echt ligt met zijn ogen dicht. Hoe het echt zit? Het blijft gissen.

Ik zie dit in Nederland niet zo voor me: (over heel wat jaar) een groot gebouw met het lichaam en de naam Rutte of Wilders met een hoop poespas, wachtlopers en beveiliging. En waar woon jij dan? In Rutte. Dat stadje heette vroeger Goes [e-1f914].

Daarna gingen we door naar de Eiffeltoren, zoals de gids zei. Dat bleek een foeilelijke brug te zijn, van staal. En door de Fransen bedacht. In onze ogen niks bijzonders en zeker niet te vergelijken met de Eiffeltoren.

We fietsten door en kwamen in het buitengebied van Hanoi, dat midden in Hanoi ligt, waar groente en fruit worden geteeld. We namen een afslag van de lelijke brug en onze gids Langh, die achteraan reed, ging vooraan rijden, omdat alleen hij de weg wist naar het bananeneiland en een ‘coffeeshop’. Het was een klein beetje afgelegen met een heel smal modderig paadje door de bebossing en deels over een pad. Ik reed met Anh, de andere gids, wat langzamer. Met al die glibberige blubber hadden we niet zo’n zin om met fiets en al onderuit te gaan. Hierdoor raakten we de rest een beetje kwijt. Opeens wist Anh niet mee hoe we verder moesten. Het was haar eerste keer hier in dit gebied. Ehhh… lieve Anh, geloof het of niet, maar het is ook mijn eerste keer hier. Ik weet de weg ook niet. Anh was een beetje in een ‘Oh jee! Ik moet bellen’-stemming. Maar ze was haar telefoon vergeten. Nou, Anh had echt mazzel met mij, want ik had ‘m wel bij (me). En ik had zelfs het nummer van haar baas, dat is nou eens dubbel geluk hebben! Intussen kwam Langh (die eigenlijk best Korth was) terug om ons te zoeken. Gevonden! De rest van de groep, dus JW, Manouk, Fabiënne en de Schot-met-broek die Peter bleek te heten, moest even wachten bij het geïmproviseerde sportveld met allemaal… naakte mannen!

Jullie geloven dit niet, ik hoor jullie het hier denken: wat een verzinsels! Maar het is écht waar!!!! Die naakte mannen wonen nl. daar. Het is een arme groep mensen die niet werken en ze dragen vaak geen kleding in ‘hun’ gebied. In een gebied iets verderop wonen de blote vrouwen. Dat is ook écht waar! Maar daar hoefden we niet door te fietsen om bij de coffeeshop te komen. Toen Anh en ik ons bij de groep voegden, keken we wel wat verbaasd waar we terecht waren gekomen. Gelukkig konden wij wel snel doorfietsen en hoefden wij niet te wachten als toeschouwers bij de tenniswedstrijd van deze mannen. Bananeneiland… bedoelen ze daarmee bananen aan de bomen? Of toch iets anders????

We reden gauw door en kwamen bij een zeer afgelegen boot waar je wat kon drinken. Gelukkig was men hier wel gekleed. We zaten even buiten, maar de zon was doorgekomen, waardoor het toch te warm werd zonder parasol.

Na een drankje op de boot reden we terug naar de stad voor de lunch bij het beste Bunn Cha restaurant van Hanoi. Bunh Cha is een soort zoet/zoute soep met groenten, kruiden, vlees en noedels. Dit restaurant heeft een vermelding in de Michelingids. Al snel zaten we, jawel!, op de kleine kleuterkrukjes die je overal op straat ziet en waar locals hun eten op straat eten. We aten dus bij een in de Michelingids genoemd restaurant, gewoon op straat op plastic kinderkrukjes. Leuk en lekker!

De reden van deze kleine stoeltjes is dat terrassen eigenlijk niet mogen. En als de politie een keer écht komt controleren kun je 2 dingen doen: ze omkopen en alles laten staan of alles heel snel opstapelen en binnen zetten totdat de politie uit het zicht is.

Met het risico dat tijdens onze lunch onze krukjes onder onze billen weggegrist zouden worden, namen we plaats op straat en aten we als echte locals onze Bunh Cha. Met onze hoofden bijna tussen onze knieën. Gelukkig zijn we niet zo heel lang.

We zaten gewoon pal voor de deur bij een mevrouw die daar woonde. Ook best gek. Maar volgens mij vond ze het helemaal geen probleem. Ze bleef op zijn Vietnamees heel vriendelijk lachen. In Nederland zou dit vast anders gaan.

Ik snap wel dat al die zogenaamde terrasjes verboden zijn. Je kunt hier in de stad niet eens op de stoep lopen door de vele terrasjes. En door al die scooters die dwars op de stoep worden geparkeerd, zodat er geen ruimte meer is om er langs te lopen. Als je op de stoep loopt, kan het je gebeuren dat je abrupt stil moet staan omdat een scooterrijder je afsnijdt en zijn scooter pal voor je voeten parkeert. Het is bizar!

Na de lunch leverden we onze fietsen weer in en liepen we terug richting het hotel. We wilden eerst naar de Train Street, die heel bekend is.

Het is een zeer smalle straat met in het midden een spoorlijn en aan weerszijden van het spoor terrassen van ongeveer 1 meter breed. Ik ben hier geen cijfertje vergeten. Er staan zelfs stoeltjes óp het spoor. Als de trein aankomt, moet alles razendsnel aan de kant en trek je als terrasgast heeeeel graag je armen en benen in. Zo zaten wij op kleine stoeltjes (formaat groep 5) aan onze koffie of sap in de Train Street. Net als iedereen te wachten pp de trein. En toen… TOET TOET! We hoorden hem naderen. Iedereen zat klaar met een telefoon in de handen.Net voordat hij bij je is, trek je automatisch je armen en benen in. Kijk maar eens naar het korte treinfimpje.

Het was heel gaaf om een keer mee te maken. Ik had verwacht dat die trein stapvoets langs al die mensen zou rijden, maar die reed rakelings langs het terras nog best flink door. De Vietnamezen denken daar anders over. Die vinden de TGV pas echt snel. Maar ja, die rijdt niet langs/door/over een terras heen!

We hebben trouwens nog steeds dezelfde schoenmaat na ons terrasje in de Train Street [e-1f609].

Intussen moet ik mijn stukje over de bloemen aanpassen. Want vandaag zag ik dat er ook andere bloemen worden verkocht op straat. Misschien dat de Hanoise vrouwen meer geluk hebben met hun man? Het kan ook zijn dat het bredere aanbod van bloemen te maken heeft met de eerste dag van de nieuwe maankalender? Ik weet het niet. Wat vandaag ook te zien was in het straatbeeld, was het gewoon lukraak op straat offeren aan overleden familieleden. Mensen zetten een kom op straat en maken er een vuurtje in. Daarin gooien ze de offers: nepgeld en nog wat dingen die goed branden. Dat offeren ze aan de doden. En na afloop: het vuurtje dooft en ze nemen de kom of waar ze alles in hebben verbrand, weer mee.

Fabiënne en ik besloten daarna nog kort wat souvenirtjes te shoppen voordat we even in ons hotel gingen uitrusten. Met zoveel zien en doen raken we nl. best moe.

Om 6 uur stonden we weer klaar voor onze eigenlijke streetfoodtour. We zagen er met onze nog een klein beetje protesterende buiken tegenop. Zou dit slim zijn? En zoveel eten van de straat? Thao had een plan B bedacht: geen streetfood. Want met mijn notenallergie kun je er op straat nooit 100% zeker van zijn dat er geen noten in het eten zitten. Om ons toch kennis te laten maken met voor ons nog onbekende gerechten mochten we met de Vietnamese Toine mee naar een heel gaaf en goed restaurant waarin meerdere keukens zaten. Dit is ook weer een door Michelin aanbevolen restaurant en zit elke dag vanaf het ontbijt volgeboekt. We werden opgehaald door Toine, die bleek de vader van Langh van de fietstocht te zijn, en heel decadent gingen we met de taxi naar het restaurant. We hadden ook kunnen gaan lopen, maar ik was een stukje over mijn (energie)grens gegaan en wilde iets van mijn krachten sparen.

We mochten kiezen wat we wilden eten met de adviezen van Toine. En daar kun je op rekenen, want hij heeft al diverse beroemdheden mee uit eten mogen nemen zoals wij nu met hem mee mochten. O.a. Angelina Jolie, U2 en Willibrord Frequin gingen ons voor. Toine is zelfs op de Nederlandse tv geweest. Het was ook heel gezellig. We hebben vooral gelachen om de anekdote dat Toine geen idee had wie U2 was.

We smulden dus met veel gezelligheid van heerlijke Vietnamese gerechten die eindelijk weer een keer goed (be)vielen. Ik ben zo blij dat onze buiken weer wat normaler reageren!

We haalden nog een toetje bij een take-away. Wij zouden dat de patisserie noemen. Ik zat te vol om nog wat te kiezen, maar JW en Manouk lustten nog wel een stuk gebak.

Daarna door naar de Train Street. Nogmaals, maar nu in het donker, met al die lampjes ziet het er zo gezellig uit! We waren helaas nét te laat voor de trein, we hebben nog een poging gewaagd om een stukje te rennen toen we de toeter hoorden, maar helaas.Wanneer de volgende trein zou komen, was ondanks het treinschema onduidelijk. Daarom liepen we een heel stuk over het spoor door de straat. De een zei dat de trein binnen een kwartier zou komen en een ander beweerde dat de volgende trein pas over een uur zou langskomen. Het treinschema is slechts een gok. Volgens mij zijn ze hier het spoor bijster of rijden ze hier volgens NS-vertragingen. We zijn daarom maar terug naar het hotel gelopen. Waar we na aankomst getoeter hoorden. De trein! Hij reed dus tóch! Jammer, deze misten we dus ook al! We hadden geen zin meer om terug te lopen voor de volgende trein, want morgen moeten we al om 7:00 uitchecken! We pakken maar eens wat rust[e-1f609]