Een dag met slippertjes….

Terwijl ik dit stukje typ (13:30 uur), zitten we in het vliegtuig. Nee, niks om van te schrikken, want als het goed is, vliegt dit vliegtuig niet naar Nederland. Het zuiden van Vietnam zit er nu voor ons op en we gaan nu naar het centrale gedeelte van Vietnam, hemelsbreed zo’n 600 km verderop. Met het openbaar vervoer of met een auto ben je dan erg lang onderweg en daarom vliegen we nu naar Da Nang. Eigenlijk zouden we niet naast elkaar kunnen zitten, het vliegtuig zit vol. Maar ik had een leuke plek op 1 van de 2 stoelen bij de nooduitgang en die meneer die naast me moest zitten wilde best zijn plek afstaan voor JW.

Vanmorgen hebben we ons laatste ontbijt gehad op het dakterras met uitzicht over de stad, om daarna naar de wolkenkrabber op 10 minuten lopen te gaan. We lazen gisteren dat daar vandaag een brandoefening zou zijn. En jullie begrijpen vast wel dat onze firefighter daar écht bij wilde zijn. We hadden geluk, want toen we er rond half 10 aankwamen, was de oefening bezig. Ook leuk voor mij, als BHV’er. Het gebouw werd ontruimd, sommige mensen daalden via de buitenkant met een touw af. We hebben het hier over een wolkenkrabber!!!! Niet voor mensen met hoogtevrees [e-1f62c]. De abseilfans daar genieten vast van BHV-oefeningen [e-1f609].

De blusploeg moest blijkbaar ook nog leren blussen. Ze stonden met van die kleine brandblussers van het gebouw af in de luchtte spuiten. HOE KUN JE IN HEMELSNAAM EEN WOLKENKRABBER BLUSSEN MET EEN 5 KG BRANDBLUSSER???? [e-1f648][e-1f914][e-1f928][e-1f633][e-1f62b][e-1f974][e-1f635]. Een bezoek aan het skydak hoefde plotseling niet meer van ons. Laat maar… als er brand uitbreekt, zijn dit niet onze redders vrees ik en met wat pech zou ik ook nog eens bungelend aan een touwtje aan de buitenkant van het gebouw omlaag moeten komen. Het zou wel een spannend verhaal opleveren.

Het leven hier op straat is niet alleen ‘s avonds leuk, maar ook in de ochtend valt er veel te zien. Veel verkopers die midden op de stoep zitten, heel veel eettentjes en ook wat koffiewinkeltjes. Verkopers die druk bezig waren en verkopers die lekker op een oude campingstoel lagen te slapen. We kochten ijskoffie (die ik zelfs nog zou lusten) en lychee-ijsthee. Heerlijk! IJsthee met de smaak van lychees en met een paar lychees die tussen de ijsklontjes in je beker drijven. Die ga ik thuis echt missen.

Wat ik zeker niet ga missen, zijn de verkeersregels. Of beter: het negeren van verkeersregels. Ook in Vietnam moet men stoppen voor rood. En een deel doet dat netjes, een ander deel gaat gewoon op een zebrapad stoppen en nog een ander deel ziet het verschil niet tussen rood en groen. En dan de afstand die het verkeer van elkaar bewaart [e-1f635]. Ze kunnen wel goed sturen en snel remmen. Bij mij had de auto vast al vol met krassen gezeten.

Weet je wat hier zo grappig is? Iedereen hier op straat zit op stoeltjes en krukjes met een hoogte die wij in groep 3 hebben staan. Ze eten soep met hun hoofd bijna tussen hun knieën, dat is best leuk om te zien.

Terug in ons hotel pakten we onze bagage. JW heeft blijkbaar per ongeluk een paar slippers uit ons huisje in de Mekong Delta meegenomen. Hij dacht dat ik mijn slippers was vergeten en heeft die, heel aardig natuurlijk, nog snel meegenomen. Ehhh… JW… ik had mijn slippers aan mijn voeten! (Dat ik nog een extra paar slippers, 1 paar wandelschoenen en 2 paar sneakers mee heb, durf ik hem niet te vertellen [e-1f923]). Mijn reistas is best vol, ik heb iets teveel meegenomen. Nu weten jullie waarom [e-1f609]. En nu hebben we dus per ongeluk nóg een paar slippers erbij, die trouwens voor geen meter zitten.

Zo, ik ga een uur lang de Libelle lezen. Dat scheelt weer bagage als die uit is [e-1f609].

Deel 2 vandaag:

Na een vlucht van een uur landden we op Da Nang en al snel zaten we in de taxi. Wat een taxichauffeur was dat! Hij kon het hotel niet zo goed vinden. Uiteindelijk heeft hij iemand van het hotel gebeld om ons te komen halen in An Bang, vlakbij Hoi An.

Met een 1000x ‘sorry’ van zijn kant, liepen we nog zo’n 500 meter naar ons hotel. Tja, die man had volgens mij al de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Gelukkig was het geen straf om een stukje te kunnen lopen.

Voordat we ons hotel naar binnen gingen, deden we onze schoenen uit. Je laat je eigen schoenen of slippers bij de ingang staan. Dat is hier normaal. Met de leenslippers (geen typefoutje, het zijn nl. géén teenslippers) waarmee je bijna valt en die gedeeld werden met alle hotelgasten van nu en van voor ons, mét of zonder voetschimmels, liepen naar onze kamer. Wel pas nadat we een ellenlang verhaal over alle excursies, massages, nagelstudio’s, kleermakers, restaurantjes en veel meer hadden geluisterd. Wel met een bord fruit en een groot glas ijsthee. Ik kan lange verhalen schrijven, de receptioniste kan lange verhalen vertellen [e-1f609]. Gelukkig heb ik een tweede paar slippers in mijn koffer, zodat ik die rare ondingen van het hotel snel uit kan doen en mijn eigen slippers aan kantrekken.En JW???? Die baalt er nu van dat hij zijn per ongeluk gejatte slippers gedoneerd heeft aan het laatste hotel (lees: achtergelaten). De foto met slippers en een offerplekje is trouwens voor een gewoon huis gemaakt.

Onze kamer is gaaf! Met een balkon met uitzicht op zee en een glazen huis als badkamer en wc. Wel met een douchegordijntje voor je toiletbezoek [e-1f643].

Na een blikje drinken gingen we naar het strand. Het was onweerachtig, en verderop heeft het vast geregend. Wat heel fijn is, want nu verwachten ze geen 44 graden meer (alweer géén typefoutje, echt 35 graden warmer dan in Nederland). Het was nu ‘maar’ 34 graden. We hebben lekker in de golven gezwommen, de watertemperatuur is prima.

‘s Avonds zijn we in de buurt gaan eten. Er zijn hier zulke leuke restaurantjes! En wat me verbaast, is dat het helemaal niet druk is met toeristen. We hebben ergens in een afgelegen straatje heerlijk gegeten en gedronken voor nog geen €15. Dat kan hier dus gewoon.

Met het ruisen van de zee als achtergrondmuziek gaan we slapen. Tot de volgende keer!