Waterrat en waterrad.

De laatste ochtend in het mooie Pu Luong. We werden weer gewekt door kraaiende hanen, kwakende boomkikkers en zingende krekels. Dat zou ik thuis ook wel willen.

We hadden de ochtend eigenlijk niks gepland, maar omdat we nog niet alles hebben gedaan en gezien door onze voedselvergiftiging, nam Thom ons weer mee na een zeer rijkelijk ontbijt met 1 groot bord noodles met groente, 1 groot bord met 5 soorten fruit, 8 omeletten, 4 geroosterde boterhammen, een glas bananensmoothie en 4 pannenkoeken. Oh ja, en een glas sap. Ligt het aan ons dat we niet eens de helft ervan op kunnen of eten jullie dat wel allemaal op als ontbijtje????

We reden met de auto naar een dorpje dat niet eens een dorpje genoemd kan worden. Er wonen mensen met een rieten dak boven hun hoofd en met heel veel rijstvelden en kippen om hen heen. Vrouwen waren bezig met het zware werk spullen te dragen. Een mooie ochtendwandeling! We wandelden verder en klauterden omhoog tot we bij een grot kwamen. Omdat mijn maag nog niet helemaal top voelde en het water van me af gutste zonder dat het regende, ging ik niet verder mee de grot in. Ik wist nou niet of:

1. ik niet zo fit was en het zweet me daardoor uitbrak
2. ik een mega opvlieger had
3. het gewoon aan mijn conditie lag
4. de luchtvochtigheid zo hoog was, dat je vanzelf drijfnat werd zonder in een zwembad te springen

Eigenlijk was het gewoon nummer 4. Het was maar 30 graden, maar door de hoge luchtvochtigheid voelde het als 35 graden. Op zich viel dat best mee. Voor de zekerheid bleef ik toch maar boven bij de ingang van de grot. En nee… ik durf er best in hoor! Zie een eerder verhaal deze vakantie [e-1f61c]. Hoewel de gids zijn Vietnamese hoed achterliet bij het steile pad omhoog, moest toch iemand in de gaten houden dat iedereen die de grot in ging er ook weer uit kwam?

Ehhh… eigenlijk vond ik het pad gewoon megasteil en glad. Dus voor deze keer… laat maar!

In de grot zat ook een soort draak van steen. Fabiënne vertelde dat ze die had aangeraakt en dat ze nu de macht had over die draak. Geen idee of ze dat nou zelf verzon (zal wel met haar opleiding concept creation te maken hebben, een nieuw draken concept?) of dat dit een Vietnamese mythe was.

De vleermuizen vlogen nieuwsgierig om ons heen toen de rest weer uit de grot tevoorschijn kwam. Zo… weer compleet.

We konden weer verder. Het steile, glibberige pad af. Wij lekker moeilijk doen, voorzichtig naar beneden lopen op onze sneakers of wandelschoenen, maar Tom loopt gewoon op zijn Crocs alsof er niks avontuurlijks aan is. Ik verdenk hem van een paar ijzeren pinnen onder zijn Crocs.

En toen weer langs rijstvelden en mooie paadjes verder. En langs ‘Happy Homes’ aan de rand van de rijstvelden. Het zijn kleine huisjes van bamboe met rieten dakjes en met zakken die de inkijk tegengaan. Wij zouden het heel plat ‘sekshuisjes’ noemen. Ze zijn voor de jonge stelletjes die tussen hun ouders, opa, oma, broers en zussen wonen en slapen en ook eens wat privacy willen. En echt, wat een privacy heb je als zo’n huisje langs een wandelpad staat…

We bezochten ook een stukje watermanagement waar we als Nederlanders bijna nog wat van zouden kunnen leren. Hoe geef je veel water aan rijstvelden die hoger liggen dan een riviertje en dat heel vlak zijn? Natuurlijk! Dan zet je gewoon een stuk of 20 waterrads… wateradden…. wateraden…. waterratten… nou ja, van die dingen die water scheppen en verplaatsen in bamboe gootjes naar de rijstvelden. Bamboe piept en kraakt bij het leven, dus een leuk geluid!

Tot slot gingen we ook nog even bootje varen. En wat voor een bootje! Een bamboebootje! Zonder motor en voortgeduwd met een stok door een sterke man (nee, hij heette geen JW). We konden er ook vanaf springen en zwemmen. Heerlijk, zo’n stil bootje op een rivier midden in de jungle [e-2764]️.

Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel, voor de lunch. Die ons wat beter smaakte dan ervoor. De eend was heerlijk en de salade ook. We hebben al meer gegeten dan we eerder konden. Alleen Manouk haar buik was nog teveel van slag om te kunnen genieten van het eten.

Na het eten namen we afscheid van Thom. Ondanks dat we een dag flink beroerd waren en daarvan op moesten knappen, wist hij ons alles toch te laten zien. Behalve de lokale markt op zondagochtend. Die was natuurlijk voorbij.

Toen begonnen we aanonze reis naar Hanoi. Het prachtige landelijke natuur

landschap met de rijstvelden, bergen en mooie dorpjes en gehuchtjes werden geleidelijk aan ingewisseld voor betonnen wolkenkrabbers en veel verkeer.

5 uur later stapten we uit in hartje Hanoi. Onderweg hebben we nog een flinke regenbui gehad, waarin de koeien losliepen begonnen te rennen en te springen.

We zagen ook in een flits dat men een heel ander dier voor de avondmaaltijd aan het klaarmaken was. Het begint met een h en eindigt met ond. Eigenlijk hartstikke illegaal, maar dit is Vietnam. Het land van de regels zonder regels. Knijp een oogje dicht, dan zie je het kwaad niet. Helaas zagen we het wel, zelfs met een oog dichtgeknepen. Maar we zijn hier slechts te gast.

Onderweg zagen we ook marktkraampjes. Ze verkopen daar ook bloemen. Vooral gele chrysanten. En denk maar niet dat vrouwlief thuis een bosje bloemen van haar man krijgt. Want bloemen offer je aan Boeddha, die geef je dus niet aan je vrouw!

Offers zijn vooral in geel en rood. Daarom staat er oom vaak bier (gele blikjes) en Coca Cola (en ik maar denken dat Boeddha een goede smaak heeft óf ook weleens last heeft van zijn maag en darmen [e-1f609]).

Het verkeer in de stad is net als in Saigon chaotisch met zoveel scooters kriskras door elkaar heen en voor elkaar langs. Het viel ons wel op dat kinderen die op de scooter mee mogen, geen helm dragen. Tot 6 jaar is dat niet verplicht. Hier hebben ze wel hele grote minder dan 6-jarigen. En die hebben vast een hele sterke schedel. Wij zouden toch wat zuiniger zijn op onze kinderen.

Rond 6 uur kwamen we aan in ons hotel. Tijd om een half uurtje te relaxen, een kopje thee op ons balkonnetje op 7 hoog te drinken en dan wat eten. Manouk kreeg eindelijk trek in eten.

Het begon rond half 7 hard te plenzen,

dus het werd iets later en zo dichtbij mogelijk. Zo belandden we bij de pizzeria aan de overkant van de straat.En die smaakteons goed.

Eenmaal klaar met eten, gingen we de buurt verkennen en wandelden we een ronde om het stadsmeer, bekeken we de winkeltjes en dronken we tot slot een cocktail op de skybar met uitzicht over de stad.En daarna… doodmoe ons bed in! De grootste uitdaging was nog alle verschillende lampjes op ooze kamer uit krijgenZelfs in de kast brandde er licht.