Kedeng kedeng

We sliepen dus niet in een hotel, maar in eentrein. Prima bedjes, ook al is de luxe van een hotel wel een ander verhaal. Maar sit was prima te doen, vonden we. Gezellig met zijn vieren in een cabine van 1 bij 2, we kunnen het en hadden de grootste lol!

En toen het slapen. Fabiënne en ik hebben prima geslapen. Ik ben wel een paar keer wakker geweest en heb weleens gemerkt dat de trein stopte, maar verder heb ik lekker geslapen. Manouk en JW vonden het een grotere uitdaging om een goede nachtrust te hebben.

Ergens in de ochtend werden we een voor een wakker en begonnen we aan ons ontbijt dat we de avond ervoor hadden gekregen. Veel brood en weinig beleg, maar mijn croissantje met jam en de yoghurt smaakten prima. Een klein kuipje jam dat je voor je croissantje én 3 boterhammen kreeg. Die droge boterhammen heeft niemand meer gegeten.

Het weer was helaas nog erg druilerig, de uitzichten waren daardoor minder mooi. Op een gegeven moment kwam de conducteur vertellen dat we er bij de volgende halte uit moesten. Dat was nl. de halte in Ninh Binh, 13 uur reizen vanaf waar we waren ingestapt in Hué. We pakten heel snel onze spullen bij elkaar en begaven ons naar de deur. Maar die deur ging niet open en zat hartstikke op slot! Het was niet duidelijk waar we de trein konden verlaten. Uiteindelijk ben ik een wagon verder gelopen met al mijn spullen, waar ik een open deur vond. Gauw naar buiten, voordat de trein verder zou gaan! Maar waar was de rest? Zou iedereen er al uit zijn gekomen? Ik had geen idee. Ik keek de conducteur op het perron even aardig aan en legde uit dat man en kinderen misschien nog in de trein zaten er dat ze er net als ik ook uit moesten. Mijnheer de perronconducteur, met in zijn ene hand een rode en in de andere hand een gele vlag, zorgde er direct voor dat de trein nog niet vertrok voordat ik JW en de meiden had gespot. Handig hoor, die vlaggetjes! Opeens zag ik JW een heel stuk verderop staan. Gelukkig! Ze waren er ook uit weten te komen en toen kon de trein vertrekken. Als hij opeens vertraging had, kwam het door mij [e-1f607]. Hadden ze maar meer deuren moeten openen, i.p.v. te sluiten met hangsloten [e-1f609].

Buiten het station duurde het even voor we werden opgehaald. Na 20 minuten heb ik maar even contact opgenomen met iemand die het vervoer voor ons had geregeld. Wqt bleek? De chauffeur had per ongeluk de verkeerde ‘Jan’ met zijn groepje van 4 meegenomen. Daar kwamen ze pas achter toen de gids in het busje over de dagtrip begon. Die hadden die mensen helemaal niet geboekt! Gelukkig konden we toch snel instappen (3x gecheckt of wij wel de juiste mensen waren die mee moesten). We konden nog niet terecht in onze kamer, dus het werd een bagage drop-off in het busje (we hebben de ruimte met zijn vieren), schoenen en broek wisselen, gauw een kam door ons haar en zonder ons te wassen op pad.

Ninh Binh staat ook wel bekend als het Ha Long Bay op het land, vanwege de prachtige rotsformaties temidden van kleine dorpjes, waterwegen en rijstvelden.

We stopten eerst bij de Mua Cave. Daar betraden we de ongeveer 500 traptredes. Het was zwaarbewolkt en met 27 graden een stuk koeler dan we gewend waren. Maar toch gutste het zweet van ons rug met zoveel (hoge) traptredes. We liepen naar de top en hadden een prachtig uitzicht op de rijstvelden en de rotsformaties. Op de top stond een draak en het verhaal gaat dat het geluk brengt wanneer je zijn vingers aanraakt. We hoefden nog slechts enkele meters te klimmen over gladde stenen. Ik was al halverwege, maar vond het echt te link. Zelfs met mijn stevige schoenen aan gleed ik weg met mijn voeten. Het bracht mij veel meer geluk om niet verder te klimmen, vermoedde ik. Alleen Manouk ging verder. En kwam gelukkig heelhuids terug. Ze zoekt een studio in Amsterdam, ik snap goed dat zij wel een beetje geluk kan gebruiken [e-1f609].

Zonder de draak aan te raken was dit ook een prachtige plek. Het is hier zo anders dan in het centrale deel en dan in het zuiden van het land. Zoveel groener en mooie bergen zoals bij Halong Bay. Sprookjesachtig mooi!

Hierna gingen we op weg naar de oude hoofdstad van Vietnam: Hoa Lu. We hebben het hier over de tijd tussen 968 en 1010. Een stukje cultuur en geschiedenis met een duidelijk Chinese invloed, wat ook erg mooi was. Hier was ooit het Dai Co Viet koninkrijk, het gebied wat nu Noord en Centraal Vietnam is. Dit stuk bezochten we op de fiets. Hier in het noorden wordt niet alleen door ons gefietst, maar ook de lokale bevolking rijdt hier veel meer op fietsen dan op de plekken waar we eerder in deze vakantie al zijn geweest.

We lunchten in een restaurantje waar bussen met toeristen stopten. Het kan zijn dat er niks anders geschikts voor onze Europese buiken is, maar ik denk eerder dat het gewoon een toeristisch restaurantje á la snel geld verdienen was. Het was groot, druk en het personeel was niet onvriendelijk, maar zeker ook niet vriendelijk. Het eten was trouwens wel heerlijk! We aten allerlei gerechtjes, die zó lekker waren!

Na onze lunch gingen we varen. Eigenlijk lieten we ons varen door een bootmevrouw die geen Engels sprak, maar die ons wel 3 uur lang rondpeddelde in een prachtig gebied en in grotten waar we geregeld moesten bukken. Je had 3 routes, een deel van onze route vaarden we alleen. Omringd door de stilte van de natuur, met alleen het geluid van het voortpeddelen van onze boot. Manouk en JW hielpen mee met peddelen, want ga er maar aan staan: 3 uur lang 4 mensen over het water duwen. Maar een ander deel van de route waren we beslist niet de enigen. Het was er ook zo mooi!

Langzaam werd het tijd om naar ons resort te gaan. We hadden 2 leuke bungalows op een klein en gezellig resort. We zwommen in het zwembad en dronken er wat, voordat we op zoek gingen naar een restaurantje. Eten deden we in een restaurantje een stukje verderop. Het was even spannend, want waar we zaten was het niet zo toeristisch. Maar onze buiken bleken wel bestand tegen dit leuke restaurantje waar de eigenaar zijn Engels graag op ons oefende. We waren de enige gasten, het was een gezellig eettentje.

Eenmaal terug bij de bungalows raapten we ons laatste restje energie bij elkaar (ik) om nog te kaarten met zijn vieren. Bij het zwembad. Leuk! Maar om 22:00 hielden we het toch echt voor gezien. Zodra ik mijn ogen dichtdeed, viel ik in een diepe slaap… en droomde over route 3 van vanmiddag die naar de geheime grot van Sinterklaas leidde, waar alle pakjes worden verzameld. Ik geloof dat ik hierbij een hoop inspiratie heb voor de aantocht naar Sinterklaas (hopelijk wel met een weer gezonde Dieuwertje Blok).