Motorbende

Vanmorgen was het geen Hoi An, maar Dág An. We verlieten Hoi An na het ontbijt en namen afscheid van de eigenaren van ons hotelletje in het rijstveld. De motorclub stond al met hun ronkende motoren voor ons klaar. De bagage werd achterop gebonden en wij stapten op de passagierszit. In Vietnam noemen ze zich de Easy Riders. Het is gewoon een vorm van vervoer die veel wordt gebruikt bij mooie stukken.

We reden eerst naar een mooi strand in Da Nang, voor een korte stop en een korte stop nadat we over de Drakenbrug waren gereden. Op deze brug staat een draak, in de hele lengte van de draak. Elk week d wordt ‘s avonds de brug een half uur lang afgesloten voor alle verkeer. Dan laten ze de draak vuur spuwen, wat een mooi zicht zou zijn. Daarna reden we door naar de Marble Mountains, dat zijn marmeren bergen, en gingen we met de lift omhoog de berg op. Boven op de berg is een heel tempelcomplex, dat erg mooi was. Pagodes, tempels en een waterval die geen waterval bleek te zijn. Het was een tempel in een grot en als de zon hoog aan de hemel staat, valt het zonlicht als een waterval in de tempel.

Het was weer best warm en met al die beklimmingen van trapjes gutste het zweet uit elke porie van ons lijf. We namen ook niet altijd de makkelijkste route, maar wel de leukste [e-1f609].

Na de Marble Mountains vulden we nogmaals ons vocht flink aan en het was nog geen 10 uur. We kwamen nog 2 backpackers van de cookingclass tegen: een Nederlands en een Duits meisje. Zij gingen vandaag ook op de motor naar Hue

We reden weer een stuk verder en maakten onderweg een aantal fotostops. Al snel reden we op de Hai Van pas, een mooi natuurgebied door de bergen met de zee ergens in de verte. Witte bloemen bloeiden er uitbundig en wat is het hier mooi groen! Aan het eind van de middag is het hier altijd zwaar bewolkt en mistig. Gelukkig hadden we op onze ochtend prima weer en een mooi uitzicht. Op het hoogste punt van de Hai Van pas stopten we weer om wat te drinken en om van het uitzicht te genieten. Denk maar niet dat dit een hoge pas is, zoals we in Europa kennen. Deze is slechts 500 meter hoog. Maar wel de moeite waard en erg leuk om op de motor te rijden met al die bochten. Bovendien was het heerlijk achterop de motor, met de wind die voor verkoeling zorgde. We reden naar Lang Co aan het strand, waar we op het strand lunchten met oesters, gamba’s in knoflook, Vietnamese spinazie in knoflook, verschillende soorten rijst, omelet, loempia’s en friet. Van alles wat en veel zeevruchten. Zelfs ik lust ze, maar de oesters durfde ik niet aan. Bovendien zaten daar pinda’s op, dus ik had een heel goed excuus om die niet aan te hoeven raken [e-1f609]. Het was wel een hele mooie plek om te lunchen, met uitzicht op een mooie blauwe zee. Paradijsjes bestaan nog steeds.

Na de lunch zetten we onze helmen weer op voor het volgende stuk, waarbij we rijstvelden passeerden die nog niet geoogst waren. Onderweg zagen we sowieso heel veel, tot we stopten bij het vissersdorpjeLộc Điền, waar vissers druk bezig waren met het schoonmaken van hun netten en met andere werkzaamheden. We dronken er een verfrissende zelfgemaakte ijsthee voordat we op de motoren naar Hué gingen. Het stuk naar Hué ging me toch snel! Ik zat achterop bij de leider van de ‘motorbende’ en hij had er flink de gang in.Gelukkig begrijp ik inmiddels hoe het verkeer in elkaar zit, anders had ik echt metsamengeknepen billen achterop de motor gezeten. Ik snapte het wel waarom we zo flink doorreden. We werden achtervolgd door een donkergrijze wolk. Met regen is het op zo’n motor niet fijn rijden.

We stopten op een gegeven moment bij een hotel, waar we voor 1,5 uur een kamer hadden om ons op te frissen. Op het moment dat we net afscheid hadden genomen van onze motormaatjes, barstte er een hevige regen- en onweersbui los. De deuren van het hotel werden erdoor geopend en op straat vloog van alles om. We waren echt precies op tijd binnen! Arme Easyriders, zo easy was het opeens niet meer, vermoedden we.

Manouk en JW gingen toen het ergste weer voorbij was, op zoek naar iets eetbaars voor vanavond. We moesten iets te eten hebben voor vanavond. Om half 8 werden we opgehaald om afgezet te worden bij het station. Want voor vanavond hebben we geen hotel, maar moeten we het doen met een trein!

Gelukkig vonden Manouk en JW een take away waar ze friet en hamburgers konden kopen. Om half 8 werden we naar het station gebracht. Het was even onduidelijk waar we moesten wachten, maar er bleek slechts 1 wachtruimte te zijn, die zich al snel vulde met veel mensen. We aten er onze hamburgers met friet op. Opeens moesten we allemaal naar het perron. Wat een hectiek. Of beter: een ongecontroleerde chaos. We bleken naar perron 3 te moeten, waarvoor we het spoor over moesten steken met al onze bagage. Kun je je er iets bij voorstellen? Een hele hoop mensen, die niet wisten waar ze heen moesten en waarvan een deel over het spoor heen de regen en onweer in werd gestuurd? Al snel kwam de trein. We moesten volgens onze plaatsbewijzen in treinstel 7a zijn, maar we zagen nergens 7a staan. De eerste perronmedewerker stuurde ons naar links, maar daar stuurde men ons juist weer naar rechts. En dat gebeurde niet alleen bij ons. Uiteindelijk dachten we in het juiste treinstel te zijn beland, maar in cabine 1-2-3-4 zaten al mensen. Manouk, die haar zegje niet alleen thuis weet te doen, maakte duidelijk dat wíj 1-2-3-4 hadden. Daar was die mevrouw niet zo blij mee. En terecht. Want we stonden niet in 7a, maar in wagon 8. Foutje, haha! Maar nu vonden we 7a al snel en zo ook onze ‘kamer’ met 2 stapelbedjes.

Gezellig! We zateneen poosje als een stel kampeerder in onze cabine, toen er een knul kwam vragen of we bier wilden. Gratis bier. Ik vroeg of ik ook cola kon kiezen, maar nee. Dat kon niet. Alleen bier. Fabiënne zag haar kans schoon en zei heel snel dat Manouk (die geen bier lust), ook heel graag bier wilde. We hebben echt geen idee waarom we gratis bier kregen, maar JW en Fabiënne zaten dus aan een biertje. En geen idee van wie we die nou hadden gekregen. Misschien dat het aan Manouk en Fabiënne ligt, want we horen niet anders dan dat we zulke mooie dochters hebben. Misschien wilde die knul wel 4 biertjes ruilen tegen Fabiënne of zo.

Na het biertje (en water voor Manouk en mij) gingen we slapen. Of een poging doen om te slapen. Welterusten, kedeng kedeng!