Onze onhandige gids

Vandaag konden we een beetje ‘uitslapen’ tot 7:45. Om 8:00 zaten we weer aan ons Vietnamees ontbijt met uitzicht over een zee vaan betonnen gebouwen. Dat klinkt een stuk minder romantisch dan rooftoprestaurant [e-1f609]. Ik wil jullie niet jaloers maken.

Vanmorgen bestond mijn ontbijt uit een maissoep en nasi met stoofvlees. Heerlijk! En als toetje vers fruit. Ik weer nu al dat ik thuis aan onze bananen moet gaan wennen. Hier zijn ze zo vol smaak.

Om 9:00 waren we uitgechecked en stond onze taxi al klaar. Op weg naar de Mekong Delta, zo’n 170 km en 4 uur rijden verderop naar het zuidwesten.

We troffen een aardige chauffeur: Moon. Heel rustig navigeerde hij de auto de stad uit. We kletsten wat en keken natuurlijk naar het landschap dat van een drukke stad veranderde in landelijk gebied. Wel heel vlak, geen heuvel of bergje te bekennen.

Tussendoor stopten we even en onze chauffeur trakteerde ons op een grote beker vers gemaakte rietsuikersap. We hadden er nog nooit van gehoord, maar langs de weg zagen we kraampjes staan waar ze plantenstengels samenpersten. De chauffeur vertelde dat ze het sap uit de suikerriet halen en dat verkopen. Dat wilden wel best proberen. We kunnen het iedereen aanraden. Het is verfrissend en zoet tegelijk. De volgende stop was bij een koffiekraampje langs de weg in een dorpje. Vers gemalen bonenkoffie. Niks voor mij, maar JW en Moon vonden het erg lekkere koffie.

En toen door naar Can Tho, in de Mekong Delta, waar we bij aankomst werden verwelkomd met erg lekkere Vietnamese loempia’s. JW wil nooit meer andere.

We zitten nu in de buurt van Can Tho, op het platteland in het dorpje Phong Dien, langs een kleine rivier. In een hele mooie grote tuin met kleine huisjes. De badkamer is buiten. Dus bij het toiletbezoek checken we eerst de wc voordat we beestjes op onze blote billen voelen kriebelen. Douchen en naar de wc gaan doe je hier omringd door bomen (en een muur tegen pottenkijkers).

We hadden ongeveer een uur om bij het zwembad te zitten en te zwemmen. Een verfrissende duik werd het niet. Het water is zo’n 30 graden. Buiten was het 38 graden, dus het water is altijd nog net wat minder warm.

Om half 3 gingen we de omgeving verkennen. Op de fiets, samen met Hanna, onze Vietnamese gids die nog niet zo goed kan fietsen. En ook nog niet zo goed Engels spreekt. Ik had de hele tijd het idee dat ze elk moment haar pruik af kon zetten en dat Wendy van Dijk tevoorschijn zou komen, zoals vroeger op tv met Ushi en Van Dijk. Onze gids praatte precies op dezelfde manier als Ushi en was net zo chaotisch.

Ushi… ehhh… ik bedoel Hanna, is wat verstrooid en heel bezorgd om onze gezondheid. ‘Be careful, a motor is coming’. Eerst namen we de veerboot naar de overkant van de rivier. Eigenlijk een oud, simpel pontje, maar wel leuk voor de veleving. En dapper van Hanna, want zij weet nl. niet hoe ze moet zwemmen. Gelukkig kwamen we zonder natte voeten aan de overkant.

De eerste stop, nadat onze Wendy/Hanna/Ushi haar fiets al bijna in de sloot liet rijden toen ze even parkeerde bij Durianfruit (stinkt vreselijk!) aan een boom, was bij een bejaard echtpaar dat op de traditionele manier manier messen maaktvan onontplofte bommen. Opeen zelf gestookt vuurtje. Natuurlijk mochten we de messen na een waarschuwing van onze Hanna testen op een stuk bamboe. Scherp waren ze zeker. Terwijl Hanna de messen van ons overnam en het ook eens even uitprobeerde hoe scherp ze waren, sneed ze zelf bijna haar vinger eraf [e-1f602]. Gelukkig bleek de bloedende vinger op een snee na, verder nog heel genoeg te zijn om verder te fietsen.

Vervolgens gingen we op weg naar een restaurantje waar een mevrouw zelf een soort rijstnoedels maakte. Op de weg hier naartoe lag onze gids bijna op de grond met haar fiets, doordat haar wiel tussen een spleet in het pad kwam. Het is best gevaarlijk, fietsen.

Bij de dame die de verse rijstnoedels maakte, mochten we zelf aan de slag. Dat bleek nog niet zo eenvoudig als het leek. Even later zaten we aan een bord van deze lekkere noedels met heerlijk vlees en verse groente. Of takken met blaadjes. Geen idee wat we aten, maar het smaakte prima. Lekker met een flink glas koude cola erbij, want het was best warm buiten.

Onze Ushi was blijkbaar ook hongerig geworden van haar fietsavontuur vol gevaren. Ze stortte zich al smekkend en smakkend op het eten en we hebben gezellig zitten praten over haar leven in Vietnam.Er lagen stokjes om te eten, maar Hanna vertelde dat ze liever met haar handen eet. Ach meid, doe alsof je thuis bent. Wij waren blij met haar, want dat betekende dat wij ook niet moeilijk hoefden te doen om met stokjes een stuk vlees op te rollen in noedels en sla.

En toen was het opeens tijd om verder te gaan.Onderweg had Ushi best haast, ze reed best goed door. Maar wij stopten gewoon af en toe voor wat foto’s of een praatje met de lokale bevolking hier. Die het overigens waarderen als je interesse toont. Ushi wachtte wel op ons. Zo stopten we bij een mevrouw die een soort pannenkoeken bakte in haar keukentje langs ons pad. En we spraken de man die een van zijn kippen had geplukt en gekookt als offer voor de tempel in zijn huis. Een héle kip, mét de kop er nog aan. Brrrrr!!!!

We zwaaiden naar al die vriendelijk zwaaiende mensen en ik vroeg me af wie hier de bezienswaardigheid was. Zij of wij????

We hadden een stop bij een huis van een familie, waar we bananencake leerden klaarmaken. Gewoon in hun huis. Waar ook de scooter in de woonkamer geparkeerd stond. Hier kan dat gewoon.

Terug naar de cake.Bij cake denken wij aan cake, zoals bij ons. Deze bananencake was totaal anders. Maar wel lekker. We aten er ook fruit onder het genot van de zingende buurman die met zijn karaokeset probeerde door te breken als artiest. Ik gaaf hem 0,0 kans. Ik heb hier in Vietnam in de korte tijd al veel mensen vals horen zingen, maar dit sloeg werkelijk alles! Als ik zo zou zingen, zou ik nooit meer een noot durven zingen. De mevrouw bij wie we op bezoek waren had een mangoboom in de tuin staan met rijpe mango’s. Toen ze merkte dat we die erg lekker vonden, ging ze er nog een klaarmaken voor ons. Hoewel ze geen woord Engels sprak, was het wel gezellig en had ze er duidelijk plezier in ons te gast te hebben.

De zon ging al onder en we moesten nog een half uur fietsen. Dat werd snel weer verder. Want met de capriolen van Hanna de Heldhaftige waren we bang dat het op de terugweg echt fout zou gaan.Zonder verlichting en hier en daar bukkend voor laag overhangende palmbladeren kwamen we heelhuids aan bij onze huisjes.

Het avondeten hebben we uitgesteld tot 20:00. We zaten nog best vol van al het lekkers vandaag. En ook vanavond was het weer smullen van een verrassingsmenu (vis, rijst, groente en varkensvlees). Met als toetje vers fruit.

We bleven lang zitten, de tuin is hier zo mooi, de temperatuur was gedaald tot 31 graden en de krekels tjirpten vrolijk. Heerlijk!

Nu gaan we snel slapen. We hebben vandaag weer zoveel gezien en gedaan. Morgen op naar… dat lezen jullie later wel.

Welterusten!