Knuffel een waterbuffel

De wake up call van mijn wekker was om 8:15. Sjongejonge, ons bed lag veel te lekker om wakker te worden. Ook in de connecting room naast ons was het nog doodstil. Toch zaten we om half 9 netjes aangekleed en gewassen aan het ontbijt buiten. We probeerden ook voor het eerst jackfruit. Een mildere vorm van de stinkende durian. De jackfruitvruchten hangen aan de bomen in de tuin. Hoe zal ik de smaak omschrijven? Als je niet weet wat je in je mond stopt en proeft, denk je dat je mond vol met alle denkbare E-nummers, geur-, kleurstoffen en conserveringsmiddelen zit. Fruit dat naar chemisch zoet snoep smaakt! JW en Manouk vonden het heel lekker (de snoepliefhebbers van ons vieren), ik vond het ook wel lekker omdat ik wist dat het fruit was. Als snoepje zou ik het veel te chemisch vinden. En Fabiënne ging er bijna van over haar nek. Alsof je mond vol alle denkbare kleuren en soorten snoep zit.

Vandaag werd het een powa blooho dag. Een wat???? Dat is afkortingstaal. Geen idee of Manouk en Fabiënne het zelf hebben verzonnen of dat het écht al in het afko-woordenboek staat. Een powa blooho dag dus. 44 graden. Geen noorderbreedte, maar Celsius. Niet in de woestijn, maar hier waar wij zitten. In Hoi An. Waar het normaal gesproken hooguit 30 graden is. Hebben wij weer, die extreme hitte die zelfs het Nederlandse nieuws haalt. Het is dus volgens Manouk en Fabiënne pokkeheet en bloodyhot (bloedheet), afgekort met powa en blooho met 44 graden!

Er is 1 plek in de buurt waar we dit kunnen overleven: aan het strand. Dus lekker als echte Nederlanders op de fiets naar het strand. We fietsten langs de rijstvelden en er stond gelukkig een windje. Wel een van het soort warmte dat je ervaart als je iets te dicht bij een kampvuur zit. We zagen de waterbuffels bij de slootjes tussen de rijstvelden staan. Opeens zag ik een man op zijn waterbuffel liggen. Boeren in Vietnam gebruiken de buffels als lastdieren om gewassen en zware lasten voor hen te dragen. Dus zo’n mannetje van 45 kg is voor zo’n enorme waterbuffel niet bepaald zwaar. Ik had al eerder boeren op hun buffel zien knuffelen, maar deze keer wilde ik graag een foto maken. Toen die boer me in de gaten kreeg, sprong hij snel van zijn grote vriend af. Jammer, dacht ik nog. Maar hij gebaarde me om dichterbij te komen, zijn land op de lopen. Die kans liet ik niet schieten en op mijn teenslippers liep ik naar hem toe. Er stond ook een kalfje, zo groot als een volwassen koe bij ons. Dat was de baby. De grote was de moeder. Toen klom de man weer terug op zijn buffel. Wauw! Ik kon nu een foto schieten. Toen wilde ik weer gaan, dan kon die man lekker een tukje doen op dat grote dier. Maar ik mocht niet gaan van de boer. Hij sprong weer van zijn buffel en gebaarde me dat ik dichterbij moest komen. Nóg dichterbij???? Ja. Het kon nóg dichterbij. Namelijk óp de waterbuffel! Ik moest op die man zijn bovenbeen klimmen om dan op de waterbuffel te komen. Eigenlijk durfde ik dit helemaal niet. Dat beest zou me er met gemak af kunnen werpen of mijn been kunnen doorboren met zijn grote hoorns. Maar ja, ik wilde niet onbeleefd zijn en die man moest en zou mij, in mijn strandjurkje en bikini, óp de waterbuffel krijgen! Ik ging veilig liggen, dat beest was zo breed dat ik anders bijna in een split zou zitten. Ik dacht: ik geef die waterbuffel een dikke knuffel en ga er dan als een speer vanaf en er vandoor.

Maar die split kwam er. Ik moest rechtop gaan zitten. Met een stel kriebelende en in mijn benen en billen prikkende haren (van de waterbuffel [e-1f61c]) zat ik na een hoop gelach vanaf de overkant waar Manouk, Fabiënne en JW allesbehalve een reddingsactie ondernamen, óp de rug van de waterbuffel. Ze was verder wel zacht en lief. Ze gooide me er niet af. Ze merkte niet eens dat ik op haar zat en ook haar hoorns hield ze op afstand van mijn benen. Mijn actie leverde naast een hoop lol bij JW, Manouk en Fabiënne een hilarisch filmpje op. Je moeder zal maar in haar strandjurkje en bikini door een Vietnamese boer op een niet zo elegante manier op een waterbuffel gezet worden. De Vietnamese boer vond het vast ook hilarisch, hij maakte in elk geval wat foto’s voor me.

Ik kreeg het best warm van deze stop. Geen idee of het angstzweet was of gewoon omdat het 44 graden was en wij gingen fietsen. In het dorpje An Bang stopten we nog even bij de nagel/massafesalon, waar we een praatje maakten mijn ‘good Vietnamese friend’ die ons trakteerde op een paar flessen heerlijk koel water. En toen door naar het strand. Hier was het goed te doen, ook al voelde je dat het vandaag warmer was dan anders. Heerlijk bij de strandbedjes van The 3 Lady’s Kitchen, die in het echt 3 Vietnamese zussen op leeftijd zijn en met hun plumeautjes de bedjes en voetjes afstoffen en je voorzien van de lekkerste lunches en drankjes.

Tussendoor kochten we een paar magneetjes voor ons magneetbord in de keuken, nadat we eerst wat hadden afgedongen. Afgedongen? Ja, in Vietnam is de munteenheid de Vietnamese Dong (10.000 Dong is €0,37). Dus afdingen heer hier vast afdongen [e-1f609].

We koelden lekker af aan en in de zee en onder de parasol hielden we het koel. Onze hoofden (Fabiënne’s hoofd en mijn hoofd) veranderden weer van type overrijpe tomaat naar ‘normaal’.

Een stuk of 4 zwempartijen en een paar liter water verder gingen we rond vier uur naar de nagel/massagesalon. Manouk en Fabiënne wilden ook weleens mooie nagels. Ik had geen zin om een uur te zitten wachten en nam een heerlijke massage. Alle spieren zijn weer lekker los. Als ik morgen weer in een split op zo’n waterbuffel terechtkom, is dat geen probleem!

JW was gaan fietsen, wat in An Bang best leuk is.

Op onze fietsen reden we terug naar Hoi An, naar ons hotel. Het was inmiddels wat drukker op de weg. We namen nog een leuk stukje route in van die leuke straatjes waar geen toerist komt. Intussen was het zwaar bewolkt, bijna onweerachtig, en de temperatuur was gelukkig een stuk gedaald. We bleven nog even bij het zwembad tot we ons klaar moesten maken voor het avondeten. Fabiënne had een leuk restaurantje gevonden en daar gingen we heen.

Het eten in Vietnam is overal wel lekker, maar dit restaurantje sprong er bovenuit. White rose (soort loempia’s van rijstpapier), een curry met kip en rijst, morning glory (een groentesoort met knoflook en gebakken uitjes), kip in passievrucht en Manouk had een wontonsoep. Smullen! We besloten niet meer naar het oude centrum te gaan. We zagen veel toeringbussen rijden en vandaag, op Indeoendenceday, is het de drukste dag van het jaar, met heel veel extra (Vietnamese) toeristen.De hoteleigenaar raadde ons aan om juist in de vroege ochtend naar Hoi An te gaan. Dan is het rustig en mooi. Om 5 uur in de ochtend. Dat vinden we wel erg vroeg, maar om 6 uur vertrekken moet ons wel lukken. We gaan het proberen. Dus vanavond vroeg de oogjes dicht en de snaveltjes toe. Byebye!