Compleet

We hebben eerst eens lekker uitgeslapen tot half 9 en na het ontbijt zijn we een standwandeling gaan maken. Het belooft weer een mooie dag te worden. Omdat we vanmiddag naar een ander hotel gaan en daar eerder willen aankomen dan Manouk en Fabiënne, zijn we na onze strandwandeling naar de strandbedjes van The 3 Sisters gelopen, wel zo’n 50 meter van de strandbedjes bij ons hotelletje. Die 3 lieve oude dames leggen je helemaal in de watten, die gun je graag wat extra’s. Je weet wel, de Plumeau-dames van eergisteren. Terwijl we daar na onze eerste duik onder de parasol zaten op te drogen, zei iemand op het bedje naast me: ‘Dat klinkt als Nederlands!’ En zo raakten we in gesprek met een Nederlandse Canadees die al sinds 1972 in Canada woont. Deze 73-jarige man heeft met zijn Canadese vrouw al door bijna heel Azië gereisd. Een leuke ontmoeting met leuke uitwisselingen van reiservaringen [e-1f609].

JW ging om 14:00 even onze drankjes en de lunch afrekenen (Banh Mi met ei voor mij en voor JW Vietnamese loempia’s, en zoals bij alle maaltijden hier: geserveerd met een bord vers fruit). Hij ging bij het afrekenen even bij de vrouwen zitten, die op een houten bankje zaten. En toen… krak! zakte JW er bijna doorheen. Die vrouwen lachen natuurlijk! Zij wegen ongeveer 40 kg per vrouw. JW ‘iets meer dan het dubbele, denk ik…

Bij het uitchecken van het hotel (dat we met pijn in ons hart verlaten, wat een aanrader!) appten Manouk en Fabiënne dat ze al op de binnenlandse vlucht zaten. Ze konden via de VIP-route nog gauw mee met een eerdere vlucht, dat scheelde een paar uur wachten op de luchthaven.

Wij namen de taxi naar het volgende hotel in Hoi An. Maar dat schoot niet zo op. Het hele smalle laantje waar we doorheen moesten en waar precies 1 auto door past, stond nu een cementwagen. Die heeft er vast even over gedaan om daar in te komen! Maar wij konden nu geen kant meer op. Onze taxichauffeur en de taxichauffeur manoeuvreerden wat en jawel, opeens konden we er toch voorbij. Die Vietnamezen kunnen echt heel goed elke millimeter van het wegdek benutten, ongelooflijk!

Na een kwartiertje rijden arriveerden we 5 km en 7 graden Celsius verder in ons hotel Het ligt midden in de rijstvelden. Of beter: lag. Het hotel staat er nog steeds, maar de rijstvelden zijn bijna allemaal weg. De oogst is aan de gang en op een hoop plekken zelfs al voorbij. Sommige stukken geoogst land worden nu in brand gestoken. Heeeel fijn, we zitten dus met wat pech en de wind in de verkeerde richting een beetje in de rook. Gelukkig zien we wel veel bedrijvigheid op het land, vanaf onze kamer. Dat is dan weer een voordeel van de oogsttijd. Op wegen en in straten ligt dan ook rijst te drogen. Serieus, op een zeiltje op straat. Eten wij daar ‘s avonds van? Geen idee, maar een smakelijk idee is het niet.

We maakten voordat Manouk en Fabiënne arriveerden een kleine wandeling langs de velden waar eerst rijst stond. Hier en daar werd er geoogst en op andere plekken werd de rijst in zakken gedaan, waarna de zakken werden gewogen en werden weggebracht op een aanhanger achter een brommertje. Zo’n 450 kg per keer.

Toen Manouk en Fabiënne aankwamen, hebben we natuurlijk eerst even bijgekletst, met een koel drankje op het terrasje bij onze kamers. Om daarna met zijn vieren wat te gaan eten. Rond een uur of 9 waren we terug. Manouk en Fabiënne wilden heel graag naar bed, wat heel begrijpelijk is na een reis van 26 uur. Zij hebben in volle vliegtuigen gezeten en konden helaas niet liggend slapen, zoals wij op de heenreis konden doen.

Het is vakantie voor de Vietnamezen, dat betekent topdrukte in Hoi An. De eigenaresse van ons hotelletje raadde ons aan om pas na half 10 naar het oude centrum te gaan. Dan zouden al veel toeristen weg zijn. Dus sprongen JW en ik om 21:45 op de fiets naar het oude centrum.Maar niet voordat we eerst met de hoteleigenaar over fietsen hadden gesproken. Hij wilde weten hoeveel fietsen we in Nederland hebben. Ga dan maar eens uitleggen dat we er meerdere hebben, waaronder een mountainbike. Wat moet je nou met een mountainbike als Nederland zo plat is als een dubbeltje? We hielden het toch maar op ‘a bike for in the mountains’.Dat we die mountains nog moeten vinden, ach…. Dat weten ze hier toch niet. Dus op naar Hoi An.

Ik kan jullie vertellen dat we zéker verrast werden door Hoi An. Vréselijk verrast. Met de nadruk op ‘vreselijk’. Wat een verschrikkelijke kermis is het oude centrum! Toeristischer dan toeristisch. De Zaanse Schans van Vietnam in het kwadraat. Hoi An was vast ooit een leuk lampionnenstadje, nu is het een toeristische kermis met veel te veel mensen naar ons zin. Eh ja, wij waren er natuurlijk ook 2 van. We kwamen er zelfs Nederlanders tegen tussen de 10000 Vietnamezen. Ik denk dat we gewoon pech hebben dat het vakantie is voor de Vietnamezen. Die gaan zelf natuurlijk ook graag op vakantie, maar mogen alleen bij uitzindering het land verlaten van de -communistische- regering.

Hoewel de landelijke vakantie 5 dagen duurt, doen morgen gewoon nog een poging. Misschien moeten we gewoon even wennen aan dit toerisme én de warmte die in deze stad hangt. Tot nu toe zijn we maar weinig toeristen tegengekomen. Voor morgen zijn we voorbereid op een hoop drukte en warmte. Als je alle mensen en al het luide geschreeuw uit de karaokebars wegdacht, is Hoi An best leuk met al die lampionnetjes. Het hele oude centrum hangt er vol mee.

Om 23:00 waren we alweer terug in het hotel. Wat een rust zo in de rijstvelden. Het geluidvan vele krekels bevalt ons toch beter dan al het getoeter van de scooters.

Morgen gaat om 8:15 de wekker. Welterusten allemaal!