De laatste dag

Vanmorgen werden we al om 7:00 uur aan het ontbijt verwacht. We zijn intussen heel goed in zo laat mogelijk de wekker te zetten en toch op tijd te zijn. Maar om half 7 waren er al heel duidelijk mensen bezig met inpakken, lopen, meubels verschuiven en weet ik wat nog meer. Toen ik naar buiten keek, zag ik dat het zwaar bewolkt was. Dat werd dus geen mooie zonsopkomst in Lan Ha Bay. Maar ach, daarvoor hadden we bij onbewolkt weer al voor zessen op het bovendek moeten staan.

Na ons ontbijt vertrokken we om 7:45 uur op het kleinere bootje om naar een dorpje in het centrale deel van Cat Ba te bezoeken. De gids legde uit dat dit op 2 manieren kon: 6 km fietsen en dat was dan heeeel zwaar omdat je geen versnellingen had en een stuk omhoog moest fietsen. Een heel verhaal over dat fietsen, waarbij ik deze fietstocht niet meer zag zitten. Optie 2 was met een golfkarretje naar dat dorpje. JW besloot met nog een paar anderen toch te gaan fietsen, maar Manouk, Fabiënne en ik gingen met weer een paar anderen met het golfkarretje. Dat vervoersmiddel hebben we deze vakantie nog niet gehad. En we hadden vandaag niet zoveel zin in een hoop inspanning.

Terwijl de Pogacars en Zoetemelkjes 6 km over een prima aangelegde weg moesten wegtrappen en slechts 1 heuveltje op hoefden, begon het te regenen. Als het droog was gebleven, had ik eerlijk gezegd ook best willen fietsen. Ik weet niet waar die gids het vandaan haalde, maar het was verre van een lastige fietstocht. Wij zijn en blijven toch Nederlanders. Maar met die regen was een dakje boven ons hoofd best even fijn. Het was de eerste keer in deze vakantie dat mijn regenponcho van pas kwam.

In het dorpje stopten we bij een school, waar we buiten de poorten moesten blijven, wat ik natuurlijk heel jammer vond. We stopten bij nog wat plekjes, die best aardig waren, maar als je al in echte ‘back-to-basic’-dorpjes bent geweest, viel dat dorpje op Cat Ba een beetje tegen. Het was een stuk moderner en minder mooi dan waar we al eerder zijn geweest.

We hadden nog een stop op een plek waar ze van die voetenknaagvisjes hadden. Daar mochten we lekker met onze voeten in de vijver. Hoewel ik dit vaker heb gedaan, was het in het begin echt even wennen met een school visjes die aan je voeten knabbelen.

Je kon daar ook wat eigen gebrouwen borrels drinken, waaronder snakewine. Jaja, snake is het Engelse woord voor slang. Slangenwijn. Serieus, in een grote pot met een brouwsel met daarin een échte slang die natuurlijk hartstikke dood was. Geen idee of ze die er gewoon in hebben gestopt of dat hij een comazuiper was met dodelijke afloop. Hoe dan ook, al kreeg ik 1.000.000 dong ervoor, dan had ik nog geen druppel willen proberen! Het zag er heel onsmakelijk uit.

Toen we terug op de boot waren, konden we na het uitchecken van de kamers nog brunchen en op het dek van het uitzicht genieten. Het zonnetje was inmiddels doorgekomen, dus die vitamientjes pakten we nog snel mee voordat we om 12:00 uur de bus in moesten.Natuurlijk weer een bbbb (bootje-bus-bootje-bus)-reis van 4 uur tot in Hanoi. Dit was weer een hele onderneming met veel ongemanierde Vietnamezen. Voordringen, hard gaan telefoneren als de gids iets vertelt over het overstappen en ook heel hard praten. Die gids in de bus stond even naast mijn stoel en hij begon een gesprek met een paar Vietnamezen ergens achter mij in de bus. Ik ben nu bijna doof aan 1 oor. Toch wel een cultuurverschilletje (net als smakken en met je mond open eten).

In Hanoi hadden we 1 kamer tot 21:30 uur, waar we ons konden douchen en waar we rustig konden zitten of konden bedhangen. Niet te verwarren met behangen, er stond nl. maar 1 stoel, dus het werd met zijn drieën bedhangen.JW, Fabiënne en ik zijn nog een stukje gaan lopen in Hanoi, weer de drukte in. En om half 7 zijn we met zijn vieren naar de Train Street gegaan, in de hoop dat er een trein zou passeren. Er zouden 3 treinen langs moeten komen tussen 7 en 8, maar helaas hebben we in dat uur geen enkele trein gezien. Gelukkig is de Train Street zonder trein ook heel gezellig om daar op een ‘terrasje’ te zitten. We maakten ons laatste geld een eind op aan verse sappen en 2 bordjes frietjes. Daarmee hield ons miljonairsbestaan op te bestaan. 1.000.000 dong is €36,46.

Op de terugweg naar ons hotel gingen we nog even naar Banh Mi 25, een bekende bahn mi zaak voor bahn mi (stokbroodje met vlees of iets anders). Hoewel deze zaak heel veel erg goede reviews heeft, moeten we zeggen dat de banh mi’s op het strand nog veel lekkerder waren.

De broodjes aten we op onze hotelkamer op en we pakten onze tassen/rugzakken opnieuw in voor onze terugreis. Eigenlijk hadik die van mij al op orde, maar toen we nog even Hanoi in waren, kwam Thao nog even wat cadeautjes brengen. Ze had ons heel graag persoonlijk willen bedanken dat zij delen van onze reis mocht regelen, maar ze moest haar zoon van de bus halen toen wij moesten uitchecken. Dus stonden er 4 tasjes vol leuke cadeautjes voor ons in de lobby te wachten. Dat was echt heel lief!

Om 21:30 werden we opgehaald en nu zitten we in ons vliegtuig. We vliegen om 01:30 uur. Op naar Dubai. En daarna naar Düsseldorf met zo’n dubbeldekkervliegtuig.

Vietnam was geweldig! We hebben zoveel gezien, heel wat kilometers op verschillende manieren gereisd en vooral heel veel genoten met zijn tweeën en daarna met zijn vieren.

Ik zou er een boek over kunnen schrijven [e-1f609]