Een natte dag

Zaterdag 28 oktober

Vandaag is de winter officieel begonnen. Buiten, want binnen is het tot nu toe overal minstens 24 graden. Hier kennen ze vast geen energiecrisis.

Volgens de Noorse kalender begint de wintermaand "Gormánuður" altijd op zaterdag en luidt het nieuwe seizoen in. De naam van deze maand verwijst naar de slachttijd, het begin van de koudere maanden. We merkten het eigenlijk alleen in de ochtend. De autoruiten waren behoorlijk aangevroren. Maar de zon was er ook en al snel werd het kwik omhoog geduwd tot een graad of 6. Zonder wind, behalve op sommige stukken van onze route, waar het dan ook gelijk windkracht ‘blow me away’ was.

We stapten om 9:00 in de auto na een prima en ongestoorde nachtrust. Geen signalen dat het noorderlicht zou verschijnen, wat maakte dat ik ook eens rustig zonder adrenaline door mijn lijf kon slapen.

Vandaag gingen we naar Reykjavik. Een rit die goed was voor iets meer dan 324 km. Er waren 2 stops ingepland, maar wie ons een beetje kent, denkt nu vast al: dat worden er vast meer dan 2. En dat klopt!

Onze eerste stop was een spontane. Vanwege een berg en een meer, het leek ons een mooi plekje en… het was een stukje off road. Hiervan begon JW zijn adrenaline te stromen! We hadden bedacht deze ‘loop’ te nemen om zo weer terug op de N1, de ‘snelweg’ en tevens ringweg rond heel IJsland, te komen. Fout gedacht, want we zouden dan een stuk rivierbedding moeten nemen. En dat zag er verre van comfortabel uit! Als we zouden doorrijden zouden we 1. vast komen te zitten aan de bumper (voor if achter, kies maar) en 2. zouden we even later als een tol op ons chassis bungelen met de wielen van de grond. Dat waren 2 minder goede ideeën, dus keerden we om en reden terug. Wat is dat toch met gravelweggetjes? Die lijken hier in IJsland onbegaanbaar te zijn.

Maar het leverde wel lol en mooie plaatjes op. En bijna een muts minder. Het was maar goed dat we een stukje van dit weggetje 2x reden, want opeens kwamen we een muts tegen. Oh… die kende ik! Dat was de mijne! Verloren bij het uitstappen, maar nu gelukkig weer terecht voordat ik hem kon missen.

Eenmaal terug op de N1 vervolgden we onze weg. Deze ‘snelweg’ is beslist geen snelle weg. Je mag maximaal 90 rijden, vaak ook 70 of 50 als er een paar huizen staan. De weg is tweebaans en smal. Een vluchtstrook kennen ze niet bij deze ringweg en als je van de weg raakt, lig je gelijk in een greppel. In de winter (en dat was vorige week al), sluiten ze de weg voor onbepaalde tijd af en als je pech hebt, zit je dus vast in je hotel.

Wij hadden geluk. Vandaag scheen de zon uitbundig.

We vergaapten ons aan de vele gletsjers die dit eiland rijk is en we genoten weer van de vergezichten met een gouden gloed.

De volgende stop was bij een kloof: de Fjaðrárgljúfur. Ik ben blij dat ik dit alleen hoef te typen en niet uit hoef te spreken.

We wandelden bovenaan de kloof met mooie uitzichten op het diep gelegen kristalheldere water. Ook hier is het prachtig met de uitgesleten rotsen met zachte en met groen bedekte rondingen.

Na afloop trakteerden we onszelf bij de auto op warme chocomel voordat we verder gingen naar Vik, waar we al eerder zijn geweest.

Hier in dit plaatsje dat niet groter is dan een dorpje van bescheiden formaat, tankten we en aten we IJslandse hotdogs. Geen idee waarom de IJslanders claimen dat het echte IJslandse hotdogs zijn, maar lekker waren ze zeker! We hebben ze maar binnen in het winkeltje opgegeten, anders zouden ze wegwaaien. Wat een harde wind!

Het waaide hier zo hard, dat her water van een waterval in de buurt omhoog vloog, i.p.v. omlaag viel. Een gek zicht.

We stopten ook bij een van de vele kuddes met schapen, die allemaal lange ‘jassen’ aan hebben. Naast de vele paarden zie je die hier ook veel. Wanneer je ergens gaat eten, staat er dan ook vooral veel lams- en schapenvlees op het menu. De gefermenteerde haai (ook een specialiteit van hier) zijn we nog niet tegengekomen en daar ben ik voor mezelf blij om. Manouk had het wel willen proberen. Maar zij gooit ook zo een shotglas visolie achterover bij het ontbijt. Heel gezond, maar als zelfs haar slokdarm even protesteert, moet ik het zeker maar niet proberen.

Nadat ik een paar schapen de stuipen op het lijf heb gejaargd, gingen we verder. Ik weet nu waar de uitdrukking ‘wat een bang schaap’ vandaan komt. Deze kudde maakte dat ze wegkwamen toen ik er heel rustig en voorzichtig heen wandelde. Dus het perfecte plaatje van een IJslands schaap zat er niet in.

Omdat we toch langs de Skógafoss warerval reden, stopten we hier nog een keer voor wat foto’s. Vorige keer was het bewolkt, maar vandaag scheen de zon fel. En met deze 60 meter hoge en 25 meter brede waterval zou dat best een regenboog op kunnen leveren. Zo gezegd, zo gedaan. De ruim 400 traptreden lieten we links (if beter: rechts van de waterval) liggen en we gingen direct naar de waterval. Natuurlijk in mijn regenjas, want je wordt er behoorlijk bat. Zeker als je met Manouk staat te poseren in een regenboog en een windvlaag een hele douche over je uitstort. Lol!

Eindelijk konden we naar onze ingeplande tweede stop (hoeveel hebben we er vandaag al gehad?). Naar de 65 meter hoge Seljalandsfoss waterval. Daar zijn nog een paar andere watervallen. We kozen ervoor om eerst naar de verste te lopen en tussendoor ook de andere te zien. Deze verste waterval ligt in een smalle en niet hoge kloof waar een riviertje doorheen loopt. Je kon er goed om het hoekje kijken en de waterval zien. Op een gegeven moment gingen er mensen het hoekje om, door het water, over stenen die net boven de rivier uit staken. JW aarzelde geen moment (de rest van ons wel) en ging de uitdaging aan om door her riviertje naar de waterval te lopen. Ik volgde ook maar, en verloor ergens mijn evenwicht waardoor ik in het riviertje stapte. Gelukkig zijn mijn schoenen aardig waterdicht en was mijn voet maar een beetje nat. Manouk en Fabiënne volgden ook. Wat een natte bedoening! Maar wel heel leuk! Drijfnat kwamen we er vandaan. Onze regenkleding kwam zo toch wel van pas.

Daarna op naar de Seljalandsfoss. Het leuke van deze waterval is dat je er achterlangs omheen kunt lopen. Natuurlijk haal je ook dan weer een nat pak. Daarnaast is het ook mooi om een waterval van de andere kant te zien. Maar het leukste was natuurlijk lekker spelen met water en nat worden. We blijven net een stel kinderen.

Door ons stortdoucheavontuur waren we wel wat afgekoeld en de warme cup-à-soupbij de auto smaakte extra goed, terwijl onze (regen)jassen aan de autospiegels te drogen hingen.

Dit was onze laatste stop onderweg en we moesten nu in 1,5 uur naar Reykjavik rijden, zodat we daar ook nog wat konden bekijken. Fabiënne bekeek alvast waar je lekker en voordelig kon eten. Studenten denken nl. vooral aan eten, lijkt het soms.

Eenmaal aangekomen in Reykjavik reden we eerst naar de punt van het schiereiland waar deze meest noordelijke hoofdstad ter wereld ligt. En daarna over de boulevard naar het hotel, dat aan deze boulevard bleek te liggen. We dropten onze bagage voor de zoveelste keer deze reis en relaxten een half uurtje voordat we naar het restaurantje gingen dat Fabiënne had geregeld. Volgens Tripadviser een van de 4 beste restaurantjes van de stad én ook nog eens heel betaalvaar. Daarmee heeft Tripadvisor niets teveel gezegd. Het was heerlijk! Allemaal aan de lamswraps, lampsköfta en salade met lamsgehaktballetjes. Met een Midden-Oosters tintje. We hebben er heerlijk en gezellig gegeten. Voor wie naar Reykjavik gaat: Lambs Streetfood aan de weg naar de haven. Voor €25 pp of duizenden IJslandse Kronen hadden we een hoofdgerecht met wat te drinken. Geen echt IJslandse prijzen.

Na het eten wilden JW en ik een stukje wandelen en Reykjavik by night zien. Net voordat we de auto vlakbij het hotel parkeerden zagen we dat iedereen op straat stil stond om naar de lucht te staren. We stapten uit en deden hetzelfde, nieuwsgierig naar wat er te zien was. Als ik IJsland iedereen omhoog kijkt, raad ik je aan om hetzelfde te doen. Lady Aurora was heel goed te zien.We liepen snel naar de boulevard om niet tussen de gebouwen te staan. Het licht werd al wat minder intens, maar toch wisten we nog een paar foto’s te schieten van het noorderlicht boven de verlichte stad.

Manouk en Fabiënne zochten hun hotelkamer op, terwijl JW en ik de omgeving verkenden. Natuurlijk gingen we het Hallgrimskirkje: de meest bekende en meest gefotografeerde kerk in Reykjavik. Als we iets eerder waren geweest, hadden we een foto kunnen maken van deze roze verlichte kerk met de maan én het noorderlicht. We zagen een paar van deze foto’s, wat een timing als je op dat moment daar was!

Na een rondje langs het water en door de stad kwamen we om 22:30 terug in dit naar zwavel ruikende hotel. Niet omdat er ergens eieren liggen te rotten, maar het warme water komt uit de bronnen en die zijn zwavelhoudend. Na het douchen waren we wel schoon, maar onze parfum om ons heen was wel die van… juist… zwavel. Zwavelig kropen we ons bed in voor een goede nachtrust. Mijn meldingen op mijn telefoon heb ik op stil gezet, want ik weet nu al dat ik anders komende nacht weer in mijn pyjama aan de haven sta met de voorspellingen.Maar nog een nacht diep slapen is eigenlijk ook meer dan welkom!

We zijn tevreden met wat we vandaag allemaal hebben gezien, het was vooral een natte, maar erg zonnige dag en je kunt niet 24 uur per dag wakker zijn voor alles wat hier te zien valt.