Het perfecte plekje

Donderdag 26 oktober

Om stipt 8:00 zaten we weer aan het ontbijt na een goede nachtrust. Mijn noorderlichtkoorts was weer wat gezakt, nadat we het met eigen ogen hebben gezien. Oké, het was lastig te zien met het blote oog, maar we zijn hier heel tevreden mee. Dit is niet voor iedereen die naar IJsland gaat, weggelegd.

Tijdens het heerlijke ontbijt met keuzestress wat we allemaal zouden proeven (werkelijk waar, tot aan een shot visolie toe!), werd er ook druk gediscussieerd wat de route zou worden en wat we zouden bezoeken. Als we tijd over zouden hebben, zag JW op de kaart wel een leuk gravelweggetje naar een gletsjer.

Na het ontbijt checkten we uit en vertrokken we oostwaarts.

Onze eerste stop was een korte en aan de voet van de Eyjafjallajökull, de vulkaan die in 2010 uitbarstte. Het waaide hard en ondanks dat het kwik bijna de 10 graden aantikte, voelde het door de harde wind ijzig koud aan.

We vervolgden onze reis en genoten alweer van het IJslandse landschap. Hoewel ik heel lang heb getwijfeld of ik mee zou gaan naar IJsland, zijn de ‘Oh, wat mooi’ en ‘Dit is prachtig’ van mij intussen niet meer te tellen. Wat had ik spijt gehad als ik besloten had niet mee te gaan op ‘expeditie noorden’. IJsland is ongerept, ruw, puur, desolaat en ademt de Aarde ‘pur sang’ uit. Soms zelfs letterlijk met ‘hen’ (jawel, IJsland loopt het meest voorop met de hele lhbtiq acceptatie, dus ik weet niet of IJsland mannelijk of vrouwelijk is) lavavelden, geisers, hottubs, stoom en de ruige natuur. Onderweg reden we door diverse landschappen en soms zo leeg, dat ze even saai leken, totdat er opeens weer steile bergen, gletsjers, watervallen, lavavelden of iets anders tevoorschijn kwamen.

Watervallen zijn er hier ook genoeg te vinden. We hadden vandaag de Skogafoss op de planning staan. We startten met een fikse klim: een trap van ongeveer 400 treden steil omhoog. Om daar van bovenaf de waterval te zien en een wandelpad te volgen voor nog meer natuurschoon, watervallen en stroomversnellingen. Je voelt je hier klein en nietig met zoveel grote en imposante bergen, rotsen en water om je heen.

Na weer veel te veel foto’s gingen we terug. Weer ongeveer 400 tredes omlaag, wat nu een stuk makkelijker ging dan omhoog.

We eindigden deze ‘excursie’ aan de voet van de waterval. Gelukkig was ik goed voorbereid met mijn nieuwe rode regenjas en waterdichte wandelbroek. Want hoe dichter bij de waterval, hoe natter we werden. En niet een klein beetje nat, maar drijfnat! Wat een watergeweld stort hier ter aarde.

Manouk, Fabiënne en JW liepen alvast terug naar de auto voor een kop warme chocomel, toen ik nog even de laatste foto’s wilde maken. Toen ik daarmee klaar was, werd ik aangesproken door een Amerikaanse fotograaf. Of ik een foto wilde maken. Het komt op reis wel vaker voor dat je iemand vraagt een foto te maken, dus ik vond het prima. Alleen stond zijn statief wel midden in de rivier bij de waterval. En ik was niet van plan natte voeten te halen. Maar toen bleek dat hij wat anders bedoelde: of ik even zijn model kon zijn. Mijn ijdelheid verdween als sneeuw voor de zon toen bleek dat hij mij voor hele gave foto’s wilden hebben vanwege mijn… rode jas, haha! Die stak lekker af en deed het leuk op de foto.

Na de ‘shoot’ ging ik gauw terug naar de auto, ik had alweer een nat pak gehaald met het poseren. Ik hoop wel dat ik over een tijdje een hele mooie foto in mijn mailbox vind.

Na de het natte watervalavontuur was het ook voor mij tijd voor warme chocomel.

En terwijl we bij de auto stonden, droogde de harde wind onze kleren op.

De volgende stop was Dyrholay, een schiereiland met een mooie rotsformatie en vuurtorentje. We hebben daar maar kort rondgelopen, want we waaiden hier bijna weg. Wat een wind, in Nederland goed voor code ‘net-zo-rood-als-mijn-regenjas’ of voor JW ‘code brandweerrood’.

Daarbij was het hier ook nog zwaar bewolkt. Het weer lijkt om te slaan naar guur, grauw en nat. Ook dat is IJsland. Maar het viel mee, want eenmaal op de volgende plek op een steenworp afstand (nog geen kilometer!) van Dyrholay bij Reynisfjara, brak de zon opeens door. Hier op het -zwarte- zandstrand staan rotsen van bazalt, in mooie vormen. Puur natuur, maar heel bijzonder alsof er allerlei stenen pilaren tegen en op elkaar zijn gestapeld. De golven zijn hier trouwens erg hoog, een duik nemen zit er hier niet in.

Nadat we waren uitgewaaid en nadat we weer veel te veel foto’s hadden gemaakt, reden we verder naar het stadje Vik. Ook weer goed voor wat foto’s van dit kustplaatsje van i.a. zo’n typisch fotogeniek IJslands kerkje.

Met nog een stop bij de lavavelden die we veelvuldig zien onderweg en een korte wandeling over het bijna onbegaanbare pad van scherpe en hoekige lavastenen reden we uiteindelijk door naar Skaftafell, waar ons hotel aan de voet van de gletcher ligt.

Toen we alle bagage weer hadden uitgeladen, staken we de weg over om bij het benzinestation te gaan eten. Daarna zouden we bij ins op de kamer spelletjes gaan spelen. Daar waren we nog niet aan toegekomen en elke dag was het ‘dat doen we morgen wel’. Yahtzee en de kaarten lagen nog niet eens klaar toen mijn noorderlichtwhatsappgroep ontwaakte. Huh??? Nu al? Het was nog maar 20:00. Dus snel de Aurora-app geopend en ja hoor, IJsland kleurde al van groen via oranje naar ROOD! De kp index was zelfs 4. JW deed het raam open om te kijken of hij wataan de hemel zag. En of hij wat zag! Volgens mij was het een groot feest in de hemel. Zoveel groene lichten, Lady Aurora danste aan de hemel alsof haar leven er vanaf hing. We belden snel Manouk en Fabiënne om gauw naar buiten te gaan. Wat zitten we op een perfecte plek voor het noorderlicht.Onze ‘achtertuin’ bestaat uit bergen en 2 gletsjers. Het was donker, maar de volle maan scheen zo fel, dat we het wandelpad goed konden zien. En ook nu maakten we weer een hoop foto’s en genoten samen met nog wat andere hotelgasten van het spektakel in de lucht boven ons en om ons heen. JW en ik wandelden nog een stuk verder tot aan de plek waar je goed zicht had op de gletsjer en een meertje. Het grootste feest was al voorbij, maar toch zag je het noorderlicht in het meertje weerspiegelen.

Rons half 10 keerden we terug naar ons hotel. Wat een avond! Dat spelletje yahtzee werd ‘m niet meer, maar we dronken met zijn vieren nog wel wat op onze hotelkamer en kletsten na over wat we hadden gezien deze mooie avond.

Hier in het hotel gaat de stroom er om 23:00 af, het was nog haasten om op tijd met een zaklamp op het nachtkastje in bed te raken.

Dit verslag komt dus ook later, want ook de wifi ontbreekt hier na 23:00.

Ik droom de komende nacht vast over groen licht. Welterusten!