Van west naar zuid iJsland

Woensdag 25 oktober

Gisteravond lagen we lekker in ons warme bed, toen opeens appjes binnenkwamen vanuit de whatsappgroep ‘noorderlicht op ijsland’ met van die fanatiekelingen als ik. Het noorderlicht was gespot op 2 plekken ten westen van onze locatie.Ik was meteen klaarwakker. En JW dus ook. Snel trokken we over onze pyjama’s onze kleren aan en gingen gauw naar buiten. Er was behalve de maan en wat sterren niks bijzonders te zien. Dan maar de auto starten en een donkerdere plek zoeken. Zo belandden we rond middernacht op een pikdonker weggetje. Maar ook daar: geen noorderlicht te zien. Jammer! We keerden zonder foto’s van het groene licht terug naar ons hotel. Gelukkig hadden we Manouk en Fabiënne niet wakker gemaakt. Wat we overigens wel hadden gedaan als we ook maar het idee hadden gehad dat er een spoortje groen te zien was.

Toen ik na een paar uur weer wakker werd en op de app keek, zag ik dat het noorderlicht niet meer boven IJsland zat. Tijd om nu in een diepe slaap te vallen. De kans was nu toch verkeken. In elk geval voor deze nacht.

Om 8 uur zaten we weer aan het ontbijt. Bij daglicht zagen we pas hoe mooi de ligging van het hotel was. We zitten in het westen van IJsland tussen de vulkanen. Ons hotel bleek zelfs aan de voet van 2 vulkanen te liggen!

De plannen voor vandaag werden weer doorgenomen en JW besloot een dat we over een gravelweg naar onze bestemming zouden gaan, want dat is natuurlijk lekker avontuurlijk met onze 4x4.

Maar eerst naar de vulkaan, die op 3 minuten rijden lag. We beklommen een van de vulkanen tot op de rand van de krater. Wat mooi! De krater, maar zeker ook het uitzicht. Zelfs met de lichte regen en zware bewolking is het uitzicht adembenemend mooi met al die warme herfstkleuren. De temperatuur voelde ook flink flink lager dan gisteren: 2 graden. Met de wind en zonder zon liepen we met onze jassen aan, mutsen op en handschoenen aan en dat was geen overbodige luxe.

Na de klim en afdaling daarna gingen we echt op weg. Onze eerste bestemming was een nationaal park: Þingvellir (spreek je uit als Thingvellir). Natuurlijk lukte het ons niet om te blijven rijden in zo’n mooi landschap en we stopten al snel voor wat fotomomenten, o.a.bij Reykholt waar de aarde een paar ventieldopjes heeft zitten waar de stoom flink de vrijheid vindt en waar je makkelijk je aardappelen in het water buiten kunt koken, zonder je kookplaat te hoeven gebruiken. Het blijft indrukwekkend.

Een stukje verder belandden we op de gravelweg waar JW zo graag wilde rijden. De 1000 putten in de weg kregen we er gewoon bij. JW was helemaal in zijn nopjes met deze avontuurlijke weg, maar ik vroeg me af of dit wel zo goed voor de auto was. Gelukkig waren onze ingewanden daar sterk genoeg voor.

We stopten bij mooie watervallen, waar Manouk en ik lekker los gingen met onze camera’s. JW en Fabiënne gingen even met de auto op pad (off road) vlakbij de watervallen. Gelukkig kwamen ze niet vast te zitten (we zaten in een vrij leeg gebied), al scheelde dat niet veel.

Toen we onze weg vervolgden, kwamen opeens een wegafsluiting tegen. Oh nee! We konden niet verder! En we waren al bijna op onze volgende bestemming. Er zat maar 1 ding op: de hele weg terug tot bijna aan ons hotel en dan via een normale weg naar ons eerste deel van ‘the Golden Cirkel’: nationaal park Þingvellir. Opeens vond JW die gravelweg niet meer zo leuk. Tja… in IJsland is het slim om de website met wegafsluitingen dagelijks te checken, tenzij je voor dit soort onaangename verrassingen wil komen te staan. Een omweg van twee uur is toch best jammer. Maar niks aan te doen, we reden terug naar de kust om alsnog de goede richting op te rijden.

Na een flinke omweg kwamen we aan in Þingvellir. De bewolking had plaats gemaakt voor de zon, fijn! We lunchten eerst snel met onze boterhammen en warme chocomel, thee of koffie, om met een goed gevulde maag op pad te gaan. We waren daar niet de enigen.

De paden waren mooi, maar wat een massatoerisme! De rest van IJsland was tot nu toe heel leeg en verlaten, alle mensen en vooral toeristen zitten dus hier.

We wandelden een stuk tussen de tectonische platen, dit keer in een soort kloof die daardoor is gevormd en over de ‘wetlands’. Of dat zo heet, weet ik niet. Maar het leek daar wel een beetje op.

Na de wandeling van een kilometer of 2 reden we niet naar de watervallen die we wilden zien, omdat we al erg laat waren door onze omweg. We reden daarom direct door naar een vulkanisch gebied waar de stoom uit de aarde komt, het kokend water lekker borrelt en waar een geiser (Stokkur) tussen de 5 en 15 minuten opspuit. Manouk en ik stonden er net (we hadden er flink de pas in, want je zal maar iets missen) toen de geiser opeens begin te spuiten. Jee… we schrokken ons een hoedje! Wat een geweld! En wat mooi! Maar ook: wat kort! We dachten nl. dat die wel een paar minuten zou blijven spuiten, maar het was maar een paar seconden. Gelukkig volgden al snel nieuwe uitspattingen, steeds binnen de 5 minuten. Je ziet het water koken, dan vormt er een hele grote blauwe bel en het water spuit tussen de 10 en 20 meter omhoog. Met de zon achter deze geiser was het prachtig om te zien.

Hierna hadden we nog tijd om naar de Gullfoss watervallen, zo’n 10 minuten verderop. We zouden hier ‘even’ een kijkje nemen. Maar deze watervallen hebben ons heel erg verrast. Wat mooi, breed en wat groot! Ik denk dat je het een klein beetje kunt vergelijken met de Niagara watervallen. Ook hier: wat IJsland mooi! We liepen helemaal tot naast de watervallen en maakten veel te veel foto’s tot de schemer inviel.

Tijd om naar ons hotel te gaan.

Het was nog een half uur rijden, dus dat viel mee. Ons hotel bleek in de vorm van een soort huisjes te zijn, rond een binnentuin met hottubs. Heel kneuterig en daarom erg leuk. We besloten in het hotel te eten, om daarna met zijn vieren in een van de hottubs die het hotel rijk is, te slowcooken. Het water was minder heet dan gisteren in de rivier, maar zeker erg aangenaam. Rozig liepen we na ons toetje van de dag terug naar onze kamers om naar bed te gaan. We waren lekker opgewarmd, dus voelde het verre van koud aan zo buiten in bikini.

In onze pyjama’s lagen we op bed te relaxen. Ik hoefde me niet druk te maken om het noorderlicht. Met een kp index van 1 wasde kans nihil. De kp index met een schaal van 0 t/m 9 is de kans dat je het noorderlicht ziet.

Maar opeens begon mijn whatsappgroep met noorderlichtmalloten te pingelen. Ja hoor, op 2 plekken was het ‘raak’. Dus hup, weer aankleden, de meiden vragen of ze mee naar buiten gingen en camera mee. Fabiënne, JW en ik stonden daarom om een uur of 10 buiten naast het hotel. En toen zagen we wat groens aan de hemel. Met het blote oog lastig te zien, maar met mijn telefoon duidelijk zichtbaar! Het kwam, werd groter en verdween weer om wat meer naar links weer op te duiken. Fabiënne en ik waren gelijk klaarwakker en in een jubelstemming. We belden Manouk uit bed en vertrokken daarna met zijn vieren in de auto naar een donkerdere plek, waar we het noorderlicht beter konden zien.

Wauw! Deze hebben we in the pocket! Met de foto’s als bewijs.

Nu konden we weer terug ons bed in. Ik ga nu snel slapen, het is inmiddels 12 uur geweest. Morgen gaan we weer verder.

Hopelijk dit keer zonder op een steenworp van de bestemming afgesloten gravelwegen.

Welterusten!