IJskoud het mooiste ijs

Vrijdag 27 oktober

Vandaag gunden we onszelf een beetje uitslapen, dus niet om 8:00, maar ‘pas’ om 8:30 aan het ontbijt. Vandaag hoeven we niet echt ‘weg’, alleen voor een dagtrip en we slapen hier komende nacht nog een nacht. Bedenk wel dat het in Nederland dan 10:30 is, dus het is wel een beetje uitslapen, toch? Maar ja, alleen als dat lukt. Thuis heb ik daar totaal geen moeite mee, maar vanmorgen liep ik al om 6:15 buiten. Want toen ik even wakker werd, eigenlijk om me om te draaien en verder te slapen, ging ik heel even bij het raam kijken. Of ik iets groens zag. En ja hoor, de hemel was egaal groen door het noorderlicht. En dan ben ik klaarwakker, de adrenaline begint door mijn aderen te stromen en dan moet ik naar buiten om te kijken. Wat JW met brand heeft, heb ik met het noorderlicht. Hij is vast blij dat we in Nederland wonen en niet ergens bij de poolcirkel.

Ik belde de buren nog voordat ik op pad ging, maar Manouk en Fabiënne lagen te lekker in hun bed. En hetzelfde gold voor JW. Dus ik ging er alleen op uit, de berg op. Alleen op de wereld, gelukkig maar, want ik had nl. kans om een vos tegen te komen. Ik had al bedacht wat ik dan zou doen. Ik zou hem met mijn zaklamp verblinden, een foto van hem maken en dan hard wegrennen. Hoewel vossen volgens mij niet eens gevaarlijk zijn.

Het noorderlicht was niet meer zo intens als gisteravond, maar toch was het mooi om buiten te lopen over het bevroren pad in dit verlaten gebied.

Een uur later was ik terug en kroop ik gauw mijn bed weer in, nadat ik mij weer zo ver had uitgekleed dat ik weer in mijn pyjama stond. Maar van slapen kwam niet veel meer terecht. Ik ga vanavond wel vroeg slapen om wat uurtjes in te halen.

Na ons ontbijt vertrokken we naar Jökursálón, een grote gletsjer die bijna uitmondt in zee. Ook dit keer werden we verrast door een prachtig fenomeen: drijvende ijsblokken, die van de gletsjer af komen, in een ijskoud meer. Wat is het mooi en uniek! Het ijs is letterlijk ijsblauw en zeehonden zwommen er naar hartenlust rond of lagen lekker op een ijsschots te relaxen. De zon was helaas ver te zoeken, maar het maakte het niet minder bijzonder.

Nadat we de ijsschotsen hadden bewonderd, reden we naar de andere kant van de weg, waar een zwart strand vol ligt met ijsschotsen en -brokken. Heel uniek, alsof er diamanten op het strand liggen. Ze noemen het ook wel Diamond Beach. We maakten een strandwandeling over het zwarte strand, genoten van zoveel ijs in zee en op dit strand. Ze liggen er in alle formaten.

Na onze strandwandeling wandelden we nog langs een ander stukje van het gletsjermeer nadat we ons bij de auto eerst hadden opgewarmd met warme chocomel of koffie. Vervolgens reden we voor een kort bezoek door naar de Fjallsárlón, een grote gletsjer.

Ons uiteindelijke doel was naar de Múlagljúfur canyon om daar een hike te doen. Dit is een hike waarbij je flink moet klimmen over een rotsachtig pad. Je komt onderweg watervallen tegen en natuurlijk de canyon zelf (kloof). We lunchten eerst in de auto voordat we op pad gingen.

Het pad vind je door paaltjes te volgen die soms langs smalle afgronden gaan. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees! Er zijn geen hekjes of relingen, je moet zelf uitkijken waar je loopt en vooral geen grenzen of uitstekende rotspunten opzoeken. Want ik begreep dat er de laatste 3 dagen een verhoogde aardbevingsactiviteit is waargenomen en die komt niet doordat ik me ‘s nachts in mijn slaap hard omdraai.

Dus we bleven ver genoeg van de randen vandaan. En wat was het er mooi!Alsof je in een sprookjeswereld loopt. Een diepe kloof met mooie watervallen, alles lijkt bedekt met groen en bruin mos, waar diverse tinten groen de boventoon voeren. We doorkruisten een riviertje (en bleven droog) om daarna flink bergopwaarts te gaan. Wat een sprookjeslandschap. Je zou er niet van staan te kijken als er opeens elfjes voorbij zouden vliegen. Onze 2 elfjes hadden geen vleugels, maar genoten hard mee. Manouk ging tot aan de top, ik tot aan de sneeuw en JW en Fabiënne stopten iets eerder.

Na een uurtje of 2 kwamen we weer terug bij de auto. We reden naar ons hotel en JW en ik besloten om direct de wandeling naar de gletsjer achter ins hotel te maken. We liepen hier gisteravond al en ik vanmorgen heel vroeg voor de tweede keer. Nu wilden we hem in het licht zien. Dat kon gezien het tijdstip nog net.

Wat is hij mooi. Maar ook een stuk kleiner dan pakweg 100 jaar geleden.

Na een kop thee op de hotelkamer staken we de weg over naar het benzinestation voor onze maaltijd. Alweer? Ja, alweer! We zitten in the middle of nowhere en je kunt hier alleen bij het benzinestation of in het hotel eten. Verder is er niënte, niks, nada, nothing.

Eindelijk lukte het om een paar potjes te kaarten op ons grote bed. Het Noorderlicht bleef uit, ondanks dat er hier geen wolken hangen.

Ik ga nu slapen, bijtanken en wie weet ga ik komende nacht nog op pad. Op zoek naar het Noorderlicht. Groen is voor hier een kleur die ik heel graag zie. Tot morgen!

Oh ja, wat die verhoogde aardbevingsactiviteiten betreft verwachten ze binnenkort een nieuwe vulkaanuitbarsting. Hopelijk zijn we dan al terug in Nederland. Bij de vorige flinke vulkaanuitbarsting lag het vliegverkeer een dag of 4 stil. Duimen maar! (Het goede nieuws is dat het makkelijk nog 3 maanden kan duren, voordat het zo ver is).