Een date met Crush

Vrijdag 4 maart

Fabiënne heeft vandaag ook vrij en vond het leuk om een dag met zijn drieën op pad te gaan. Wat we alledrie nog graag wilden doen en wat Fabiënne nog niet had gedaan, was naar het uiterst westelijke stukje van de Westpunt van Curaçao. Dat is best een stukje rijden, wel 40 km. Voor Curaçaose begrippen is dat ver en aan de andere kant van het (ei)land.

We maakten een kleine planning van wat we zeker wilden zien. Watamuhla Hole leek mij wel mooi en aangezien ik van de navigatie ben, heb ik dit punt er als beginpunt in gezet. JW en Fabiënne hadden geen idee wat dat was, maar vooruit. Eerst Willemstad uit zien te komen. Dat gaat niet zo snel als er een lesauto voor je rijdt die steeds stilvalt en stapvoets rijdt. Die moet dat ‘gassen’ duidelijk nog leren. Daarna stond een auto met pech bij de drukke kruising en weer later reden we achter een combinatie aan met wat mannetjes achter in de aanhanger, wat ook sloom ging. Gelukkig maar, anders was het voor hen een soort rodeorijden geweest met al die hobbels en gaten in de weg.

Onderweg naar Watamula Hole stopten we eerst bij een strandje: Playa Kalki.Niet eens omdat we naar het strand wilden, maar Fabiënne zag steeds een bordje met ‘Alice in Wonderland’ en werd nieuwsgierig. Waar we stopten, zou Alice in Wonderland zijn. Ze gelooft dus nog in sprookjes! Nadat we de trappen waren afgedaald hebben we Alice niet gevonden. Het strand was wel erg mooi, laten we het er maar op houden dan we Wonderland wel hebben gevonden. Gelukkig zijn we niet verdwaald op het strand van pakweg 100 m lang en we kwamen ook geen pratende katten tegen, zoals in het verhaal van Alice. We hebben er wel genoten van het witte strand, de felblauwe zee, de kleurrijke vogels en mooie vissen.

Na dit bezoekje reden we naar Watamula Hole. De verharde weg stopte en we gingen offroad verder, kuilen ontwijkend. Gelukkig bleven onze banden heel en reed JW als een toerist, waardoor we niet onder het stof zaten.

We werden niet teleurgesteld bij Watamula Hole. Het landschap is vulkanisch en hoe dichter bij de zee, hoe scherper de ondergrond wordt. Onder dit vulkanisch gesteente slaan de woeste golven. En op een paar punten zitten er gaten in de grond, waardoor je de zee ziet. De druk van de golven is bij een van die gaten zo groot, dat de zee er steeds met kracht uit spuit. Een natuurlijke fontein. Ze zeggen ook wel dat je Curaçao op deze plek kunt horen ademen.

Het was zeker de moeite waard om hier te kijken. En er was verder geen mens te bekennen.

Daarna gingen we door naar Playa Piskado, wat beslist een cadeautje was. Ik was wat huiverig: aan de ene kant verheugde ik me op dit strand en vooral de zee, aan de andere kant vreesde ik dat het overspoeld zou zijn met toeristen. Hier zwemmen geregeld zeeschildpadden, omdat hier vissers aan het strand komen en de zeeschildpadden visafval lekker vinden.De visresten trekken zeeschildpadden aan, die op hun beurt toeristen aantrekken. En ons dus ook.

Gelukkig bleek het niet megadruk te zijn, hoewel er best wat snorkelaars waren. We zochten een schaduwplekje op het strand en gingen ook de ze zee in vanaf het strand. De albatrossen waren leuk om te zien, zij wisten ook dat hier vis te halen viel. En al heel snel zagen we ze zwemmen: de zeeschildpadden! Zelfs toen we nog niet eens tot ons middel in het water stonden zagen we ze op korte afstand van ons zwemmen. Het water is op Curaçao heel helder, waardoor je ver en diep helder beeld hebt.

We gingen wat dieper en kwamen verschillende zeeschildpadden tegen. We zwommen een stukje met ze mee of was het andersom? Ze zijn net zo mooi en scherp getekend als hoe ze er uitzien in de animatiefilm Finding Nemo, waar Crush zo’n zeeschildpad is. Ze zwommen ook onder ons door, waardoor we als een plank in het water moesten blijven, omdat we ze anders zouden raken. Op een gegeven moment snorkelde ik tussen 3 schildpadden. Ze zaten niet diep en kwamen af en toe met hun kop boven water om te ademen, waardoor je op gelijke hoogte zwom. Ik vond het zo bijzonder om met, bij en tussen deze dieren te zwemmen. Ik had er graag onderwaterbeelden van gemaakt, maar dat durfde ik niet aan met mijn smartphone zo in het zoute water. Daarom maakte ik een praatje met een Nederlander die wel zo slim was geweest een waterdicht hoesje te kopen, waardoor hij kon filmen wat hij én ik zagen. Na uitwisseling van onze nummers (nee, geen date!!!!) zou hij het filmpje delen. Nu ben ik daar heel blij mee dat ik ook wat bewegende beelden van onder water heb, van waar ik bij zwom.

Zwemmen met, bij en tussen zeeschildpadden was een absoluut hoogtepunt van deze vakantie naast al die andere leuke dingen die we al hebben gezien en gedaan!

Na dit avontuur zijn we wat verder gereden naar Playa Lagun, maar dat zag er minder aantrekkelijk uit. We hadden ook best trek gekregen en bij het strand waar de schildpadden zwemmen, waren ook wat eettentjes met uitzicht op zee. Daarom reden we weer terug om daar wat kleins te eten. Het restaurantje (denk hier niet in Fort Nassautaferelen, het is gewoon simpel, maar lekker) lag boven op de klif. We hadden niet alleen een mooi uitzicht, waarbij we ook een zeeschilpad spotten, maar ook uitzicht op springers. Mensen die alle moed verzamelden en van de 12 meter hoge klif in zee sprongen. Na het eten twijfelden we waar we heen zouden gaan. Het was al tegen half 4. Eigenlijk vonden we het zwemmen met de schildpadden zo leuk, dat we besloten hier te blijven. Dus hup, weer de trappen af naar het strand, snorkels op en met onze nieuwe vriendjes zwemmen. Inmiddels was er bijna niemand meer in zee om te snorkelen. Er waren nu ook wat minder schildpadden, je moest ze zoeken. Toch hebben we ook nu weer bij meerdere dieren gesnorkeld. Van hele grote tot kleintjes van ongeveer 30 cm.

Rond 6 uur zijn we van het strand gegaan om in het binnenland te gaan… jawel… eten. De kilo’s vliegen er hier vast aan. Fabiënne is van het eten (net als Manouk, die meiden denken de hele dag door aan eten, lijkt wel) en had wat leuks geregeld. We reden naar Shelter Rock, ergens achteraf in de heuvels/bergen. Een hippie-achtig restaurantje dat Amerikanen blijkbaar ook wisten te vinden. We aten garnalen (JW en Fabiënne) en gestoofd rundvlees (ik) uit een kokosnoten, die ze in de kokosnoten op kolen in een gat in de grond hadden gegaard. Daarna was er nog wat entertainment, dus lekker meezingen op dit buitenfeestje in de bergen, wat oprecht best leuk was. Uit eten was nu totaal anders dan de avond ervoor, maar ook hier vonden we het een erg leuke ervaring.

Hierna gingen we weer terug naar huis, waar JW en ik na nog wat drinken op de veranda ons bed opzochten. We vielen al snel in slaap met in de verte het geluid van een feestje op Mambo Beach, waar Fabiënne heen ging.