Slalom

Dinsdag 23 april

Een reisdag. We startten de dag bij de pinautomaat. Een van de weinige in dit land. Aan geld komen is hier bijna een sport. Geldautomaten zijn hier schaars. En als er zijn waar wij als Europeanen kunnen pinnen, zit er soms geen of te weinig geld in. Of zijn ze buiten werking. Vandaag bij bank 1: een enorme rij wachtenden voor ons. Daar gingen we niet aan beginnen, dan kun je als er nog geld is, maar een paar tientjes pinnen. Bij automaat nr. 2 hadden we meer geluk. Geen rij én wel geld in de automaat.
Daarna zijn we naar een bedrijfje gereden waar ze van de hoorns van de zebu’s (of is het zebuen?) spullen maken en ern bedrijfje waar ze van afval leuke miniatuurfietsjes, riksja’s en autootjes maken. Best knap. De Malagasy recyclen bijna alles. Dat is ook te merken op straat. Er ligt bijna geen afval. Plastic tasjes zijn hier al een paar jaar verboden. Plastic flessen worden hergebruikt om water in te doen en te bewaren, want water is schaars.

Rond de klok van 11 verlieten we Antsirabe. Op weg naar Ranomafana. Over de kronkelende RN7, de hoofdweg. Ook nu weer voor een gedeelte weggevaagd door cyclonen van een tijd terug. We klagen weleens over de wegen in België, maar die zijn perfect in vergelijking met de wegen hier. Het zijn stukken asfalt in de vorm van gatenkaas. Of er is geen asfalt, maar zand/modder/keien. We reden door dorpjes en langs druk bezochte markten. Echt zo bizar: de markten waar de auto’s, fietsen, riksja’s en voetgangers allemaal om een plekje vechten om door de massa heen te kunnen. Ik zou de markt naar een andere straat verhuizen, dat zou veel handiger zijn. Maar daar hebben ze blijkbaar nog niet over nagedacht.
We reden langs rijstvelden en huisjes waar men de rijstkorrels uit de plant haalt en op de weg droogt. Niet verwonderlijk dat we weleens op iets hards bijten als we hier rijst eten. Je kiezen zouden ervan kunnen breken. Het zijn dus ‘gewoon’ steentjes die er soms in achter zijn gebleven. Als we tandloos terugkeren naar Nederland, hoeven jullie je niet af te vragen hoe dat komt.
We reden ook langs groene weiden, langs houten karren die werden voortgetrokken door zebu’s, langs mensen die met soms wel 5 balen gras fietsen (30-40 kg per baal!) en langs mooie uitzichten. Kortom: er was zoveel te zien!
En de opmerking van JW over de weg: goeiendag zeg, is dit een weg?

We maakten ook een ‘nachtwandeling’, op zoek naar beestjes. Het klinkt spectaculair, maar dat valt reuze mee hoor! Laat het woord ‘nacht’ maar varen, we begonnen rond 6 uur, niks nacht aan. We liepen ook niet in de jungle, maar langs de kant van de weg. Op zoek naar nachtdieren.
Het begon al goed: JW had al iets van een beestje gevonden. Alleen niet iets waar we naar op zoek waren. Hij trapte precies in een vlaai van een zebu en liet zijn broek er ook nog eens op vallen. Want natuurlijk moesten we ons even omkleden: van een korte naar een lange broek als bescherming tegen de muskieten.
Dus JW’s avond begon een beetje ‘shit’.
Maar daarna werd het leuk.
Als eerste zagen we de muislemur. Een klein beestje met grote ogen. Daarna zagen we wat kikkers en spinnen. Van die hele grote (spinnen) die ik graag in haar web zie i.p.v. op mijn hand. En toen zagen we kameleons. Manouk had er ook een paar ontdekt. Die kameleons zijn echt mooi. Het was alleen wel lastig om goede foto’s te kunnen maken in het donker, maar ook dat is gelukt. De gids deed zijn best om de beste plekjes voor mijn foroskills te creëren, hij kon het wel waarderen dat ik ze goed in beeld wilde krijgen. Zo lag ik bijna in de bosjes. Met de gids. Bijna gestruikeld in de greppel.
De foto’s van de beestjes zien jullie later.
Na een kort diner -we kozen voor een tomatensoep en brood aangezien we weer flink geluncht hadden in Ambrositra- was het bedtijd. Met de junglegeluiden en af en toe een regenbui vielen we in slaap. Welkom terug in het regenwoud!