Mensen, mensen en nog meer mensen.
Door: Agathe
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem, Agathe, Manouk en Fabiënne
23 April 2019 | Madagascar, Andasibe
Zondag 21 april en maandag 22 april
Zondag
Ook vandaag ontbeten we om 7:15, want vandaag wachtte ons een lange reisdag. Niet zozeer vanwege het aantal kilometers, maar vanwege de gemiddelde snelheid op de hoofdwegen. Het eerste stuk was terug naar de hoofdstad, over de RN2, een grote hoofdweg. Vol kuilen en gaten, dus dat deden we slalommend. En al dat vrachtverkeer! Dat rijdt heel traag de bergen op. Maar het uitzicht was prachtig! Eerst door het regenwoud, maar al snel veranderde het landschap in wat meer rode aarde met gras. Gras dat nu nog groen is, zo direct na de regentijd. We reden door mooie dorpjes, waar de tijd heeft stilgestaan. Iets van 100 jaar en 50 jaar, schat ik in. Mensen lopen met karren en ossenwagens (dus 100 jaar) en oude auto’s en in Europa afgeschreven vrachtauto’s (50 jaar).
Even later reden we tussen de rijstterrassen en riksja’s, het lijkt hier wel Indonesië. Met een tussenstop om te lunchen, we aten heerlijk Malagassische gerechten, en wat stops om foto’s te maken, kwamen we om half 5 aan in residence Madalief, gerund door een Nederlands stel dat kansarme Malagassy ondersteunt. Even lekker een paar uurtjes bijgekomen van alle indrukken van deze dag en toen mochten we weer aan tafel waar een Malagassische maaltijd werd geserveerd. Na het eten is er niks te doen in dit land, dus bijna iedereen gaat dan naar bed, ook de Malagasy en ook wij.
Maandag
Tweede paasdag, de dag waarop heel veel Malagasy op straat leven. En dat hebben we geweten!
Om half 9 vertrokken we naar de ‘fietsenboer’. 4 fietsen werden provisorisch met een touw vastgemaakt op het dak. JW had er weinig vertrouwen in dat ze zouden blijven liggen, zeker gezien de weg. Of beter: het ontbreken van de weg. En zo gingen we op weg naar 2 kratermeren. Dat ging niet makkelijk, wat een drukte! Riksja’s, fietsriksja’s, auto’s, volgestouwde busjes, fietsers en heel veel voetgangers krioelden door elkaar over straat. Op sommige straathoeken stonden politieagenten, die op playmobilmannetjes lijken, het verkeer te regen. Ook hier weer met een gekleurde ‘gymfluit’ in hun mond.
We reden in een lange file naar het eerste meer, en ook voetgangers en fietsers maakten deel uit van de file. Het was een complete uittocht naar het eerste meer. Na het eerste meer werd het minder druk en reden we over de nog steeds onverharde weg met een stofwolk achterlatend naar het tweede kratermeer. Hoewel het hier normaal gesproken niet druk is, liepen hier ook weer honderden mensen uit allerlei kleine dorpjes. We wandelden het meer rond, dat was niet echt een lange wandeling. Het meer lag diep, maar onder de waterspiegel was het zelfs nog 140 meter diep! Zonder enig leven in dit meer, door de vulkanische stoffen dier erin te vinden zijn.
Je kunt er lekker in zwemmen, maar de Malagasy vinden het te koud. Het meer is ‘maar’ 20 graden en buiten was het een graad of 28. Groot was hun verbazing dat JW en ik wel gingen zwemmen. Nog nooit eerder hadden we daarbij zoveel publiek en nog nooit waren wij zo’n attractie voor hen. ‘Vazza’ (witte mensen) zijn al een bezienswaardigheid, maar als die ook nog eens gaan zwemmen in zo’n koud meer, is dat heel bijzonder. Onderweg werden we ook steeds aangeraakt, ze moesten even voelen aan ons blanke velletje.
Het zou best goed geweest zijn wanneer de mensen daar ook eens een duik zouden nemen, als ze kunnen zwemmen, want het rook er tussen de mensen nou niet echt naar bloemetjes.
Na de zwempartij waren we lekker opgefrist en klaar om, na een korte wandeling naar de auto, te gaan fietsen. Gelukkig vooral bergafwaarts, met deze warmte. Oké, en vanwege de conditie van een enkeling onder ons. We hadden vooral onze stuurkunsten en behendigheid nodig. We reden langs mooie dorpjes die uit begin vorige eeuw leken te komen, langs rijstvelden en langs vele vriendelijke mensen. We werden vaak begroet met ‘salama’ (hallo) of ‘bonjour’. We trokken veel bekijks en hoorden geregeld mensen ‘vazza, vazza!’ tegen elkaar zeggen. Die blanken zien ze niet vaak en er waren ook geen andere blanken of toeristen te zien. De uitzichten waren erg mooi en ook leuk om te zien. Echt genieten!
Na de fietstocht zouden we gaan picknicken bij het eerste meer. Maar daar was het drukker dan druk, een grote opstopping en alleen maar mensen. Vanwege Pasen. Er was ook een hoop te doen, o.a. een kermis met een reuzenrad en een draaimolen die ze met de hand in beweging hielden. Gewoon een mannetje dat af en toe een flinke slinger geeft. Tja, daar pasten we amper nog tussen, dus toch maar naar het huisje om te picknicken. Dus eerst weer een stukje op de fiets, een stukje in de drukke straten van het stadje. Waar we ook nog een keer verkeerd reden. Onze gids reed ergens achter ons met Manouk, die al eerder was gestopt met fietsen omdat ze erge last kreeg van haar vingerblessure door het remmen. Dus we konden makkelijk de verkeerde kant op. Maar ook dat kwam weer goed.
‘s Middags rond half 4 waren we terug en hielden we een late picknick in de grote tuin bij ons huisje. Even lekker uit de drukte en in de schaduw.
Een mooie dag!
Oh ja, het kan zijn dat jullie de verhalen allemaal tegelijk binnen gaan komen, maar de wifi is hier echt belabberd.
Zondag
Ook vandaag ontbeten we om 7:15, want vandaag wachtte ons een lange reisdag. Niet zozeer vanwege het aantal kilometers, maar vanwege de gemiddelde snelheid op de hoofdwegen. Het eerste stuk was terug naar de hoofdstad, over de RN2, een grote hoofdweg. Vol kuilen en gaten, dus dat deden we slalommend. En al dat vrachtverkeer! Dat rijdt heel traag de bergen op. Maar het uitzicht was prachtig! Eerst door het regenwoud, maar al snel veranderde het landschap in wat meer rode aarde met gras. Gras dat nu nog groen is, zo direct na de regentijd. We reden door mooie dorpjes, waar de tijd heeft stilgestaan. Iets van 100 jaar en 50 jaar, schat ik in. Mensen lopen met karren en ossenwagens (dus 100 jaar) en oude auto’s en in Europa afgeschreven vrachtauto’s (50 jaar).
Even later reden we tussen de rijstterrassen en riksja’s, het lijkt hier wel Indonesië. Met een tussenstop om te lunchen, we aten heerlijk Malagassische gerechten, en wat stops om foto’s te maken, kwamen we om half 5 aan in residence Madalief, gerund door een Nederlands stel dat kansarme Malagassy ondersteunt. Even lekker een paar uurtjes bijgekomen van alle indrukken van deze dag en toen mochten we weer aan tafel waar een Malagassische maaltijd werd geserveerd. Na het eten is er niks te doen in dit land, dus bijna iedereen gaat dan naar bed, ook de Malagasy en ook wij.
Maandag
Tweede paasdag, de dag waarop heel veel Malagasy op straat leven. En dat hebben we geweten!
Om half 9 vertrokken we naar de ‘fietsenboer’. 4 fietsen werden provisorisch met een touw vastgemaakt op het dak. JW had er weinig vertrouwen in dat ze zouden blijven liggen, zeker gezien de weg. Of beter: het ontbreken van de weg. En zo gingen we op weg naar 2 kratermeren. Dat ging niet makkelijk, wat een drukte! Riksja’s, fietsriksja’s, auto’s, volgestouwde busjes, fietsers en heel veel voetgangers krioelden door elkaar over straat. Op sommige straathoeken stonden politieagenten, die op playmobilmannetjes lijken, het verkeer te regen. Ook hier weer met een gekleurde ‘gymfluit’ in hun mond.
We reden in een lange file naar het eerste meer, en ook voetgangers en fietsers maakten deel uit van de file. Het was een complete uittocht naar het eerste meer. Na het eerste meer werd het minder druk en reden we over de nog steeds onverharde weg met een stofwolk achterlatend naar het tweede kratermeer. Hoewel het hier normaal gesproken niet druk is, liepen hier ook weer honderden mensen uit allerlei kleine dorpjes. We wandelden het meer rond, dat was niet echt een lange wandeling. Het meer lag diep, maar onder de waterspiegel was het zelfs nog 140 meter diep! Zonder enig leven in dit meer, door de vulkanische stoffen dier erin te vinden zijn.
Je kunt er lekker in zwemmen, maar de Malagasy vinden het te koud. Het meer is ‘maar’ 20 graden en buiten was het een graad of 28. Groot was hun verbazing dat JW en ik wel gingen zwemmen. Nog nooit eerder hadden we daarbij zoveel publiek en nog nooit waren wij zo’n attractie voor hen. ‘Vazza’ (witte mensen) zijn al een bezienswaardigheid, maar als die ook nog eens gaan zwemmen in zo’n koud meer, is dat heel bijzonder. Onderweg werden we ook steeds aangeraakt, ze moesten even voelen aan ons blanke velletje.
Het zou best goed geweest zijn wanneer de mensen daar ook eens een duik zouden nemen, als ze kunnen zwemmen, want het rook er tussen de mensen nou niet echt naar bloemetjes.
Na de zwempartij waren we lekker opgefrist en klaar om, na een korte wandeling naar de auto, te gaan fietsen. Gelukkig vooral bergafwaarts, met deze warmte. Oké, en vanwege de conditie van een enkeling onder ons. We hadden vooral onze stuurkunsten en behendigheid nodig. We reden langs mooie dorpjes die uit begin vorige eeuw leken te komen, langs rijstvelden en langs vele vriendelijke mensen. We werden vaak begroet met ‘salama’ (hallo) of ‘bonjour’. We trokken veel bekijks en hoorden geregeld mensen ‘vazza, vazza!’ tegen elkaar zeggen. Die blanken zien ze niet vaak en er waren ook geen andere blanken of toeristen te zien. De uitzichten waren erg mooi en ook leuk om te zien. Echt genieten!
Na de fietstocht zouden we gaan picknicken bij het eerste meer. Maar daar was het drukker dan druk, een grote opstopping en alleen maar mensen. Vanwege Pasen. Er was ook een hoop te doen, o.a. een kermis met een reuzenrad en een draaimolen die ze met de hand in beweging hielden. Gewoon een mannetje dat af en toe een flinke slinger geeft. Tja, daar pasten we amper nog tussen, dus toch maar naar het huisje om te picknicken. Dus eerst weer een stukje op de fiets, een stukje in de drukke straten van het stadje. Waar we ook nog een keer verkeerd reden. Onze gids reed ergens achter ons met Manouk, die al eerder was gestopt met fietsen omdat ze erge last kreeg van haar vingerblessure door het remmen. Dus we konden makkelijk de verkeerde kant op. Maar ook dat kwam weer goed.
‘s Middags rond half 4 waren we terug en hielden we een late picknick in de grote tuin bij ons huisje. Even lekker uit de drukte en in de schaduw.
Een mooie dag!
Oh ja, het kan zijn dat jullie de verhalen allemaal tegelijk binnen gaan komen, maar de wifi is hier echt belabberd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
