Welkom in Swaziland/Eswatini

Vrijdag 19/10

Vanmorgen werden we wakker omdat de zon scheen en het WARM was. Misschien dat we vanmorgen alsnog naar God’s Window konden gaan? Hoewel de zon scheen en het kwik opliep tot 29 graden, zagen we ook dat hoog in de bergen -eigenlijk: nóg hoger in de bergen, want we zaten al hoog- wolken voor de toppen hingen. Dus dat raam sloegen we ook vandaag maar over.
Misschien dat de glazen lift wel leuk zou zijn in het dorpje. Die is op dezelfde hoogte als ons hotel, dat in de zon lag. Maar in het gebied met de glazen lift hing een dikke mist. Nou ja, dan maar op weg naar Swaziland, voorzien van war boodschappen voor onderweg die we gisteren in de Spar hebben gekocht. Ik had gelezen dat je onderweg niks kunt kopen. Ik had al wat crackers en roggebrood uit Nederland meegenomen om de middagtrek te stillen onderweg, en daar was nog genoeg van over. Dus ons kon niks gebeuren, wij zouden geen honger krijgen. Rond 12 uur kwamen we door een stadje waar we konden tanken. Dat deden we, en we zagen... een KFC. Hmmmm... een bakje pittige chickenwings en frietjes zouden best lekker zijn. En een ijskoffie of Oreocrusher ook! Dus de lunch bestond uit iets heel anders dan crackers en roggebrood.

Onderweg was het nog steeds prachtig en een stuk groener dan wat we hiervoor gezien hebben. Eerder was het steeds dor en droog, wat we ook heel mooi vonden. Zoals Afrika er op veel plaatjes uitziet. Misschien is het hier groener omdat de noordelijke Drakensbergen best hoog liggen? Er zijn hier ook veel dennenbossen voor de houtindustrie.

Ik weet niet zeker of JW veel van de mooie omgeving heeft gezien. Hij was vooral bezig met het ontwijken van potholes. Niet de Bourke’s Lucky Potholes van de Panoramaroute, maar grote gaten in het wegdek. En met het ontwijken van koeien die opeens overstaken of midden op de weg stonden. En met het ontwijken van kinderen die met elkaar spelend langs de kant van de weg liepen. Op wegen waar je zelfs 100 of 120 km/u mag! Ook dat is Zuid-Afrika!

Op een gegeven moment kwamen we aan bij de grens met Swaziland. Alleen heet Swaziland geen Swaziland meer, maar Eswatini. Dat heeft de koning eerder dit jaar besloten. We waren al gewaarschuwd dat het papierwerk bij de grens soms wel een uur kan duren. Blijkbaar wilden ze ons snel weg hebben bij de grenspost, want na de nodige stempels, van loket naar loket en van mannetje naar een ander mannetje of vrouwtje, waren we binnen 10 minuten de grens al over!
Zo kan het dus ook. Uiteraard wel met de nodige bureaucratie, dat maakt het lekker spannend en leuk!
Toen waren we Zuid-Afrika uit. Maar natuurlijk mochten we nog niet verder. Want Swaziland inrijden, kon ook niet zomaar. Dus weer van loket naar loket en van mannetje naar mannetje. Even ons papiertje van de auto, met stempels van de verschillende loketten, inleveren bij het laatste mannetje en toen konden we Eswatini in.
Heel het grensgedoe was binnen een kwartier afgehandeld, dat schijnt heel snel te zijn. En inclusief plaspauze.

Oké, nu zijn we dus in Swaziland. De hele weg was een soort Panoramaroute. Het is best groen, er valt vast genoeg regen. Maar vandaag was het stralend en warm weer.
De dennenbossen veranderden in bananenplantages. Bananenplantages veranderden in Schotse hooglanden. We keken op de Alpen afgewisseld door het Limburgs heuvellandschap en de Ardennen. Maar wel hoog in de bergen. We reden over en door mooie bergen, keken uit voor de overstekende koeien en geiten, maar ook voor de potholes en verkeersdrempels die hier uit het niets opdoemen. De verf die ooit op de -hoge- drempels zat, is vervaagd en van een waarschuwingsbord is geen sprake. Voor je het weet vlieg je eroverheen met 60 km/u. We keken ook uit voor de medeweggebruikers. Want hoe hebben ze hier in hemelsnaam hun rijbewijs gehaald? Ze rijden hier heel hard, rijden door als er een koe op de weg staat (die gaat toch wel aan de kant) en weggebruikers staan stil op de gevaarlijkste plekken. Zoals op de snelweg, net om de bocht. Daar stond de politie in een tent, half op de rijbaan, met daarvoor een vrachtauto op de rijbaan óp de snelweg. Voorzien van 1 blauwe pion. Schoolkinderen worden afgezet óp de snelweg en lopen vervolgens langs de weg naar hun bestemming. Of de bus wil opeens stoppen bij een bushalte en vliegt daar met 100 km/u opeens heen en staat vol in de rem. En dan stond hij nét op tijd, aan het eind van de halte stil. We keken onze ogen dus uit.
We zijn heelhuids aangekomen op onze bestemming: een hutje in een wildpark. De dieren lopen weer los rond, leuk! Geen big five, maar voor de nijlpaarden is het wel oppassen geblazen. En je mag ook niet dicht bij de oevers van de meertjes komen vanwege de krokodillen. Er zit ook een luipaard, maar die laat zich niet vaak zien. Ook lopen er buffels en giraffen. Maar die zagen we niet tijdens onze wandeling in het park wildreservaat. En voor degenen die toch wel wat ongerust worden: we hebben heel goed op onszelf gepast. Zelfs JW kon de drang om krokodillen te gaan zoeken, weerstaan.
We zagen geen krokodillen of nijlpaarden, wel mooie vogels, impala’s, apen, zebra’s, pumba’s en hartebeesten. Pumba besloot zelfs om lekker bij het kampvuur te gaan liggen. Je hebt hier een cirkel waar je kunt zitten en in het midden brandt een kampvuur dat de hele nacht blijft branden. En er lag dus bijna geroosterd stuk spek naast! Maar wel schattig hoor, het beestje vond het zo te zien héérlijk, die warmte! We verblijven hier maar 1 nacht, eigenlijk te kort, want we zouden hier best willen fietsen en op safari willen gaan.

‘s Avonds hebben we in het park gegeten, want waar moet je anders heen? We zitten weer een aantal zandwegen van de bewoonde wereld verwijderd en daar wil je niet rijden in het donker. In dit park trouwens ook niet. Er loopt hier een ranger met een geweer rond. Voor het geval dat? Er staat ook dat lamplicht van auto’s gevaar kan opleveren bij de dieren. Dus een diner op dit kamp leek ons een prima plan.

Na het eten volgde er een show van de Swazi’s. Hoe moeten we deze mensen nu noemen van de koning? Een hoop zang en dans, alles lekker buiten. Ook leuk om een stukje van hun cultuur te zien.
En toen was het 21:00. We hebben even bij het kampvuur en bij pumba gestaan, maar iedereen dook zijn bed in. Wij dus ook. In onze hut. Geen huisje, maar een échte hut: simpel met een rieten dakje. Maar wel met een aanbouw met de douche en het toilet. Daarvoor hoeven we ‘s nachts geen wilde dieren te ontwijken.
De hut is net groot genoeg voor een koelkast en een lekker bed. Het lijkt op kamperen, maar dan wat luxer. En dat is best leuk zo midden in de natuur. Welterusten en tot morgen! Of later. Want hier hebben we geen wifi of telefonisch bereik. Wat we wel hebben, is het gezang van vele vogels, krekels en andere dieren. Puur natuur!