Straatjes

Na een nacht met heel vaak wakker worden door voor het gevoel om het kwartier iemand die luidruchtig terugkwam van een avond/nacht uit en vanaf 6:00 een Italiaan die lekker luidkeels ging zitten bellen op de binnenplaats, waren we ontzettend vroeg wakker. Of nog wakker??

We bleven toch maar een tijdje liggen, maar de slaap vatten lukte niet meer met die lawaaierige Don Giovanni die rond half 7 zijn muziek afspeelde en mee ging zingen.

Het opstaan ging daarom wat moeizaam, ik kwam maar langzaam op gang. Pfff… Zelfs toen we na het ontbijt om al direct het hotel uit gingen, voelde ik de wallen nog onder mijn ogen.

We bezochten eerst een kerkje, waar ook een kerkdienst was, we wandelden langs een hele mooie synagoge en liepen daarna naar de metro, waar we kaartjes kochten die we wel 3x controleerden of ze goed afgestempeld waren [e-1f609]. We namen lijn A en stapten even later over op tram 22, die ons naar de Praagse Burcht bracht. Een steile weg, met een paar haarspeldbochten voor die tram.

Bij de Praagse Burcht besloten we kaartjes voor de ‘main’ route te kopen én kaartjes om de toren te beklimmen. Deze toegangskaartjes hield ik voor de zekerheid bij me. JW en kaartjes is niet zo’n geweldig idee. Vorig jaar was hij zijn dagkaart van de metro verloren, eerder viel zijn parkeerkaart tussen 100 andere gevallen kaartjes en zelfs bij dr NS werden er weleens treinkaartjes per ongeluk gewisseld. Dus ik was van het bewaren van de toegangskaartjes en JW van het lezen van de routekaart (plattegrond). Dat past meer in zijn straatje, zoals ze dat weleens zeggen.

We vergaapten ons al gauw aan zoveel schoonheid op de heuvel, waard de Praagse Burcht is gebouwd. Dit is een soort ommuurde ‘stad’ met een o.a. een prachtige kathedraal. Maar ook het paleis daar was de moeite waard en het oude kerkje uit de 10e eeuw was weer heel anders en ook indrukwekkend. Van het ‘gouden straatje’ had ik meer verwacht. Daar hoor je veel over, maar meer dan ‘wel aardig’ vond ik het niet. Behalve de martelkamer. Die vond ik erg indrukwekkend (zie op een van de foto’s). Wat waren de mensen vroeger vreselijke barbaren [e-1f62c]. Het is echt niet zo dat onze generatie heel erg hard en gemeen is, dat was vroeger ook al zo, gezien de martelwerktuigen. Met wat ‘geluk’ werd het martelen je bespaard en gooiden ze je gewoon uit het raam van het kasteel.

Als toetje beklommen we een van de torens van de kathedraal. 278 treden hoger en een hartslag van meer dan het dubbele van normaal hadden we wel een fenomenaal uitzicht over Praag.

Na ons bezoek aan de Praagse Burcht strandden we al gauw op een terras om onze droge kelen te smeren, dat hadden we wel verdiend na onze beklimming. JW piva (bier) en ik citroenlimonade. Lekker tegen de dorst. Om daarna omlaag te wandelen.

Ik wilde graag naar het smalste straatje van Praag, maar dat was moeilijk te vinden. Het was is vast zo smal, dat we er per ongeluk langs zijn gelopen, dacht ik nog. We stopten daarom bij een restaurantje voor een lunch. Om daarna verder te zoeken naar het straatje. En we vonden het! Er staat zelfs een stoplicht om te voorkomen dat je tegenliggers tegenkomt. Wel gek dat het alleen aan 1 kant staat. En een beetje overdreven was het wel, het straatje is nl. 77 cm breed. Oké, dat is voor een straat wel heel smal, maar ik hoefde echt niet bang te zijn dat ik klem kwam te zitten.

Daarna liepen we over de beroemde Karelsbrug over de Moldau naar de andere kant van de rivier. Niet voordat ik het bronzen beeld had aangeraakt. De legende gaat nl. rond dat je ooit terugkomt in Praag wanneer je dat beeld aan hebt geraakt. Ik zou zeker nog een keer terug willen, dit was mijn kans!

Maar een een tiental meters verder stond nóg een bronzen beeld. Welk beeld zouden ze bedoelen in die legende? Er zijn meer toeristen die het niet weten, gezien dat het brons dat aangeraakt kan worden je op die plek nog net niet tegemoet komt. Dat geldt voor beide beelden. JW vond het een beetje vies, die begon er niet aan. Zoveel mensen die dit hadden aangeraakt, bah! Dus wie de volgende keer met mij mee naar Praag gaat, is nog niet zeker. Wie biedt zich aan?

Aan de andere kant van de oever liepen we over een boulevard naar het ‘dansende huis’, waar niks recht of symmetrisch is. Een soort Gaudi-stijl, maar dan van Tsjechische makelaardij. De gewone huizen aan deze boulevard zijn ook erg mooi. Je moet hier in Praag goed zoeken als je een huis wil vinden waar geen versieringen zijn aangebracht.

Na het dansende huis (met als verrassing een enorm grote vlieg op het plafond in de poort onder het huis) vervolgden we onze weg naar het hoofd dat Franz Kafka heeft ontworpen. We kwamen daar om 17:59 aan, en het draaien en keren startte om 18:00. Ieder half uur een kwartier lang. Ok hou wel van deze kunst.

Na een kwartier lang kijken hoe een hoofd en reepjes ervan in de meest onmogelijke posities draaide, liepen we verder. We voelden inmiddels dat we behoorlijk wat kilometers achter de rug hadden.

In het hotel aangekomen gingen we even in de relaxstand. En vielen we beiden in een diepe slaap.

Tegen kwart voor 9 schrok ik wakker. Wat???? Is het al zo laat??? Dus gauw douchen, jurkje aan en hup…. weer de straat op!

Eerst maar eens een restaurantje zoeken. We streken neer bij een pizzeria met terras in een gezellig drukke straat, waar ze naast Italiaanse gerechten ook Tsjechische gerechten hadden. JW nam een pizza, ik nam een Tsjechische goulash met van dat speciale Tsjechische brood. Smullen!

Daarna konden we het niet laten om rond de klok van 10 weer te gaan… wandelen! Dit keer terug naar de Karelsbrug, om de verlichte Praagse Burcht te zien liggen. We wandelden voor de tweede keer vandaag over de brug. JW wilde nog steeds geen koper aanraken. Hij gelooft niet zo in sprookjes [e-1f609]. Een half uurtje later wandelden we weer terug en netjes kwamen even na elven terug in het hotel. De tuinbank stond op het pleintje en we kregen een ideetje [e-1f4a1]. Dat bankje nodigde nachtelijke bezoekers, terugkomers, aangeschoten toeristen en een leipe Italiaan uit om er luidruchtig op te gaan zitten praten. Wat door de geweldige akoestiek verre van fijn is voor wie wil slapen. We wilden komende nacht wel een wat betere nachtrust hebben. We keken eerst goed of er niemand aankwam op het hotelpleintje en verhuisden toen supersnel de tuinbank naar binnen in de gang van ons hotel [e-1f602]. Zo, dat klusje was snel geklaard. We gingen naar boven en kropen in bed om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Ik wel met oordoppen in, voor het geval dat onze tuinbankactie geen succes zou zijn. Binnen 5 minuten was ik al in dromenland beland.