Juffen

Na een hete nacht -voor de duidelijkheid: met 30 graden in een hotelkamer zonder airco en met alle ramen en deuren dicht vanwege geluidsoverlast, was het best wel heet- werden we om 8 uur door de wekker gewekt. Of misschien was het ook wel iets eerder door de aardbevingen die de trams die voor het hotel langs rijden veroorzaakten. Het hotel is prima, maar met een gehorig binnenplaatsje waar geregeld mensen liepen, lachten en praatten is het verre van stil. Als je de ramen en deuren open hebt staan.

Een half uur later zaten we aan in de ontbijtzaal en om 9:15 stapten we het hotel uit om een fiets uit te zoeken voor een fietstocht door Praag. Niet voordat we de sloten van onze handbagagekoffers van 000 hadden veranderd in ***. Alleen die *** van JW werkte niet. Blijkbaar had ik toch niet hard genoeg met het pootje van de stekker in het kuiltje geduwd. Hij kan zijn koffer niet meer op slot of van slot krijgen. Gelukkig maar dat de rits open stond toen ik 000 veranderde in… ehhhh… geen idee!

Daarom stopten we de iets waardevollere spullen in mijn koffer voordat we op pad gingen.

We waren ruim op tijd, net als zeker 30 andere Nederlanders bij het verhuurbedrijf. De Tsjechen en Brabanders hebben overeenkomsten, zie ik. Het Brabants kwartiertje kennen ze hier ook. Terwijl we wachtten, las JW onze Polarsteps. Altijd handig dat hij dag zo lang na plaatsing doet, dan heeft iedereen alles al gelezen wanneer hij niet akkoord is met de inhoud [e-1f609]. Terwijl hij rechts van me zat en iets zei over de nooduitgang in het vliegtuig, waar hij naast Brigitta zat, hoorde ik links van me een luide ‘Hé, hallo!!!! Gaan jullie ook fietsen????’Ik herkende die stem, ik keek naar links en…. Niet te geloven, daar hadden we Brigitta -die uit het vliegtuig- weer! Fris en fruitig, zonder ochtendhumeur, maar met een minirokje dat ze heel flatteus omhoog deed om haar telefoon in haar onder de minirok verstopte fietsbroek te stoppen, en helemaal blij ons weer te zien. JW keek niet op of om, die had het niet eens door en las stug door. Ik moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Voor wie niet mee heeft gelezen bij de Duitse Brigitta:

ik pas er 3x in en vooral: ze praat 30x zoveel als ik.

Even later stonden we in de rij met alleen maar Nederlanders om af te rekenen en een fiets te pakken. De rij was lang, dus ik doodde de wachttijd maar met mensen kijken. Ik keek omlaag, zag een paar cowboylaarzen, vervolgens blote benen en daarna een korte spijkerbroek. Hé, was Fabiënne nou ook hier??? Wat een verrassing!!!! Leuk hoor!

Oh nee, toch niet, want deze mevrouw is een jaar of 40 ouder. Wel met dezelfde cowboylaarzen, blote benen en een korte jeans.

Jeroen-zonder-poen was er wel. Zowel hij als zijn vrouw waren vergeten geld én de pinpas mee te nemen. Met een ‘Jeroen, ze kunnen ook een tikkie sturen!’ naar Jeroen-zonder-poen aan de andere kant van de rij, was hun probleem opgelost.

Zo stonden er ook vader en zoon Mc Gregor uit ‘t Góóóóiiijjjj (aan hun accent te horen). En een moeder en dochter van wie ik me afvroeg hoe ze er in het echt zonder make up uit zouden zien.

Ik was na de vleeskeuring in de rij al snel aan de beurt, betaalde snel en koos met JW onze fietsen. We werden in 2 groepen verdeeld. Ik denk dat onze ‘fietsjuf’ me doorhad dat ik anderen aan het beoordelen was. JW en ik werden in een andere groep gezet dan Brigitta[e-38]echtgenoot en de Mc Gregortjes. Alleen cowboygirl met man zaten bij ons. Met nog een aantal anderen. Die juffen hebben altijd alles door, echt niet leuk! [e-1f61c]

Onze fietsjuf Mirka bleek een leuke Tsjechische vrouw te zijn die volgens haar eigen zeggen 3 jaar in Nederland had ‘gelogeerd’. In Heerhugowaard bij Alkmaar. Best knap als je dat je dat als Tsjech uit kunt spreken.Ik wist trouwens niet eens waar Heerhugowaard lag. Nu wel. Bij Alkmaar.

We fietsten door de oude stad, door de Joodse wijk en door de nieuwe stad, die in 1348 werd gebouwd en dus verre van nieuw is. We fietsen over een van de vele bruggen, leerden over de kunst van Franz Kafka, over de indrukwekkende geschiedenis van Praag, over een aantal conservatoria, concertgebouwen en over universiteiten. Wat is Praag een prachtige stad met een rijke geschiedenis. We leerden over de invloed van het communisme, over de Tweede Wereldoorlog en de gevolgen hiervan voor Praag, over de scheuring in het voormalige Tsjechoslowakije, over Agniezka, over de taalkundige Jan die de slavische taal Tsjechs een stuk inkortte door leuke haakjes in te voeren en de lidwoorden af te schaffen. En we leerden nog veel meer.

Deze stad bruist, is mooi en heeft veel te bieden op een relatief klein oppervlak.

Na de fietstocht besloten we niet naar het hotel te gaan, maar een restaurantje te zoeken voor een traditionele lunch. We vonden een plekje bij een restaurant dat traditionele gerechten serveerden. We kozen voor een schotel voor 2 personen, waar verschillende soorten vlees op lagen, zoals Tsjechische ham, eend, varkensvlees en heerlijke worstjes, voorzien van een apart soort brood, aardappelgratinbaksels en zuurkool en rode kool. Dit klinkt jullie vast niet zo lekker in de oren, maar dat was het wel.

Na onze echt Tsjechische maaltijd liepen we in 5 minuten naar Staroměstské náměstí, het oudste grote plein dat de stad rijk is en waar meerdere mooie gebouwen staan. Op zoek naar Nancy, onze ‘wandeljuf’ van vandaag. Nancy bleek een volumineuze Nederlandse dame in zwarte kleding en een tikkeltje gothic te zijn die, voorzien van een flinke dosis passie en enthousiasme, ons met nog 11 andere TUI boekers meenam voor een stadswandeling.

Hoewel we vanmorgen al heel wat hadden opgestoken, leerden we er weer nieuwe dingen bij en kwamen we op inmiddels bekende en ook op nog door ons onontdekte plekken. De stad zit vol pleintjes en doorsteekjes. En er is bijna geen gebouw of huis te ontdekken dat niet voorzien is van de invloed van de een vleugje barok, cubisme of jugendstil met of zonder bladgoud. Wisten jullie dat Praag ook wel de gouden stad wordt genoemd, vanwege het vele bladgoud in de versiersels? Maar ook de stad met de honderd torens, vast ook geen onterechte naam.

We sloten de stadswandeling ac in een klein wijnlokaal zonder ramen, maar mét de Tsjechische Burčák. Dit is een hele jonge wijn die nog niet volledig gegist en gerijpt is. Hij is troebel en er zit weinig alcohol in. De wijn is vanaf half augustus tijdelijk verkrijgbaar, we boften dus met deze verse ‘sap’. We kletsen wat met een ander TUI-stel dat net als wij 4 dagen in Praag zijn beland.

Het was al bijna 5 uur toen de wijn in wording op was en we haastten ons terug naar Staroměstské náměstí, waar we voor vijven wilden zijn. Voor de misschien wel meest toeristische en kitscherige gebeurtenis: het astrologische uurwerk waarbij op ieder heel uur de luikjes openen, 12 apostelen langs de luikjes bewegen en een geraamte dat de klok luidt.

Het uurwerk geeft vijf soorten tijd aan: de plaatselijke tijd van Praag, de tijd in een verdeling van 12 uren tussen zonsopgang en zonsondergang, de tijd die aangeeft hoelang de zon verwijderd is van het moment van zonsondergang, de plaats van de zon in de dierenriem en de sterrentijd. De tijden dansen je hier dus altijd voor je ogen. De meeste toeristen komen voor de parade van de apostelen en verdwijnen even snel als de apostelen achter hun luikjes. Maar voor wie de tijd neemt om de uurwerken te ontcijferen, is dit uurwerk best interessant. En ingewikkeld. Wij gaven het op, struinden over het plein en hadden zin in een drankje. Hoewel het niet zo warm was als gisteren (32 graden en nu 28), moet je goed drinken. We namen plaats bij het terras van het cubistische gebouw met de zwarte madonna, waar de gebakjes ware kunst zijn. Eigenlijk zonde om op te eten. En erg lekker! Dat was weer eens iets anders dan een Bossche Bol of tompouce.

We wilden nog even naar het prachtige gemeentehuis naar binnen, waarin een mooie concertzaal en restaurants zijn gevestigd. Daar besloten we kaartjes te kopen voor de 4 jaargetijden van Vivaldi. Niet voordat ik had gevraagd hoelang dat concert zou duren. Wij zijn niet zo klassiek aangelegd en dat bleek dus wel. Ik snapte best dat de 4 jaargetijden geen jaar zou duren, maar toen ik nadien opzocht hoelang het originele stuk duurt, las ik dat het maar 3 kwartier in beslag neemt. Die man aan de kassa zal zich vast wel achter zijn oor gekrabd hebben toen we het gebouw met concertkaartjes op zak verlieten [e-1f602].

We hadden 1,5 uur om te relaxen en te douchen na een lange dag. En toen op naar het concert. De 4 jaargetijden is blijkbaar niet zo populair, er zaten misschien 120 mensen van de 1200 zitplaatsen. Wij vonden het in elk geval wel mooi. De akoestiek is erg goed en de zaal heel mooi. Oh ja, het orkest kon ook heel goed spelen. Waar wij als Seaside Rendez Vouz onze dirigent nodig hebben om op het juiste moment in te zetten of te stoppen, deden zij dit zonder dirigent en zelfs een stuk gelijker dan Seaside. JW moest wel even wennen, die had taferelen à la André Rieu verwacht, maar de enige overeenkomst waren de violen. Helaas voor hem geen dames in mooie jurken en pracht en praal, maar een kamerorkest met ‘maar’ 10 muzikanten, waarvan 9 strijkers.

Na afloop wandelden we naar het grootste plein van de nieuwe stad van Praag: het Wenceslasplein voor ons avondeten. Na ons gastronomische diner bij de Mac Donalds waren we rond 23:15 weer terug in het hotel.

Een beetje moe van zoveel indrukken vielen we al snel in slaap.