Koopje

Vanmorgen zijn we zonder haast of stress naar Eindhoven vertrokken. Niet om een dagje te shoppen, maar om een paar dagen naar Praag te gaan. Helemaal gesponsord door TUI [e-1f609], we hebben er zin in!

We zetten onszelf rond stipt 2 uur voor vertrek af bij de kiss [e-38] ridestrook -Manouk reed daarna terug naar huis- om snel door de security te gaan en daar alvast voor de nodige calorieën te zorgen bij de Starbucks. Onze ervaring van intussen heel wat jaren terug dat we onze vlucht op een haar na misten doordat we dachten ruim de tijd te hebben, wilden we niet herhalen. Sindsdien zorgen we ervoor dat we zo snel mogelijk door de security heen zijn.

Toen we onze plekken in het vliegtuig hadden gevonden, bleek dat we wel heel veel beenruimte hadden én zelfs een buitendeur en balkon op de vleugel bij onze plek. Wat een luxe!

Die deur noemen ze ook wel de nooduitgang. We kregen natuurlijk ook een stoomcursus om daar te mogen zitten en om een heel vliegtuig vol mensen te kunnen redden als we te vroeg op de grond zouden staan. Ook al is mijn vliegangst na jaren eindelijk verdwenen, dit plekje gaf me toch wel een heel veilig gevoel.

De stewardess dacht zelfs nog mee: ze raadde af de deur te openen wanneer de motoren in brand zouden staan. Nee, dat zou ik niet willen doen, dan zouden de zolen van mijn schoenen smelten en dat zou zonde zijn.

Dan JW naast me: een brandweerman die juist andersom denkt en niet weet hoe snel hij naar die vlammen zou moeten gaan. Dat zou nog een discussie op kunnen leveren tussen ons: over het wel of niet openen van de nooddeur. Gelukkig kwamen we niet voor dat dilemma te staan, want amper een uur na het opstijgen landden we al in Praag.

JW had nog extra geluk deze korte trip: naast dat hij met mij mee mocht en heel veel beenruimte had: Brigitta was ook mee en zat zelfs naast hem! Voor wie denkt ‘Wie is Brigitta?’: zie de eerste dagen van ons vorige verslag op Polarsteps [e-1f609]. Dit was de Nederlandse versie van Brigitta, maar verder zagen we en hoorden we geen verschil. JW deed al snel alsof hij sliep.

Na aankomst in Praag verliep alles vlot: kaartjes kopen voor het OV, binnen 5 min de bus in, kaartjes afstempelen en nog een overstap op de metro. Het OV is hier spotgoedkoop. €1,50 voor 1,5 uur tot in hartje Praag.

Binnen 3 kwartier stonden we in het centrum van Praag. We moesten nog wel even kijken welke uitgang we moesten hebben. De spoorwegpolitie kwam bij ons staan en vroeg om onze vervoerskaartjes. No problem! Ik liet het mijne zien, dat was prima en toen liet JW dat van hem zien. Geen vuiltje aan de lucht. Of…. toch wel????

Ja, helaas wel. Het kaartje van JW was blijkbaar niet afgestempeld, hoewel hij dat kaartje echt in het stempelapparaat bij de chauffeur had gestopt. Ik heb het zelf gezien. Dus hij had blijkbaar geen geldig reisbewijs toen we uitstapten. We hadden ook niet meer gecontroleerd of de stempel er daadwerkelijk op stond. Helaas was mijnheertje-de-vroomste-en-onvriendelijkste agent onvermurwbaar. Hoe ik ook mijn best deed duidelijk te maken dat we echt nog maar net in Praag waren gearriveerd en ons van geen kwaad bewust waren, het feit dat ik wel een stempel had en onze bankafschrift met 2 kaartjes nog geen uur terug gekocht op de airport…, zijn ‘nee, ik wil een stempel’ bleef een ‘nee, ik wil een stempel’. De volgende keer kan hij een stempel van mij krijgen, zo een met Jip[e-38]Janneke of zo. Die man was vroeger vast een etterbakje eerste klas met zijn dramgedrag en nul komma nul begrip terwijl heel duidelijk was dat wij totaal geen zwartrij-intenties hadden. Kosten: 1000 Tsjechische Kronen. Welkom in Praag.

Ik heb die man heel vriendelijk (ja, echt!) wat Nederlandse woorden geleerd, in de hoop dat hij het Nederlands niet machtig was [e-1f607]. Mijn redelijk neutrale en enigszins vriendelijke gezicht paste trouwens totaal niet bij de betekenis van de woorden [e-1f609]. Maar het luchtte wel op dat ik kon vertellen wat ik van hem vond [e-1f923]. Niet zo mijn stijl, maar hij was écht zo niet leuk! ‘Het is mijn werk’. Ja, ja, een waarschuwing dat niet alle stempelapparaten altijd hun werk goed doen, was vriendelijker geweest. Eigenlijk heel sneu als dat je job is.

We lachten er daarna maar om. JW en treinkaartjes zijn sowieso nooit een goede match. Er is altijd wel wat als een van ons gezin op reis is (deze zomer: Manouk’s verhaal: zie vorig verslag toen we in Slovenië zaten en Fabiënne miste vorige week bijna haar vlucht naar huis omdat ze geen treinkaartje meer kon kopen omdat de trein vol zat. Zij had meer geluk, met bewust zwartrijden om haar vlucht te kunnen halen, samen met nog 4 vriendinnen).

Het is nooit saai bij ons [e-1f609].

Nog mopperend op oom agent en €40 armer (de boete) vervolgden we onze weg door Praag, op zoek naar ons hotel. Daar hadden we meer geluk: we hebben een wat ruimere kamer met een schattig balkon met ramen. Niet verkeerd!

Al gauw zijn we Praag gaan ontdekken, dronken we cider en bier op een leuk terrasje op een klein pleintje. Het kostte best moeite om ergens een terras te vinden. Maar toen we hadden betaald en verder liepen, kwamen we opeens heel veel terrasjes tegen. Ik vond het al zo raar dat we er bijna geen zagen, maar we liepen dan ook iets verder van het oude centrum vandaan.

Voor het avondeten had JW een tafel gereserveerd bij het tuinrestaurant Le Grill. Met deze zwoele zomeravond in zo’n gaaf restaurant in een grote tuin was ons kaartjesleed al snel naar de achtergrond verdwenen. Wat een locatie en wat een feestje voor onze smaakpapillen! Romantiek ten top, inclusief een pianist die voor de live muziek zorgde.

Nu is het tijd om ons bed op te zoeken.

Speciaal voor mijn collega’s die de lat hoog legden en zich hierop verheugden: zo goed? [e-1f61c]

Oh ja, bijna vergeten te schrijven: die nooddeur in het vliegtuig had ik toch bijna geopend! Iemand in mijn buurt had een scheet gelaten! Niet te harden, ik had bijna die deur geopend voor wat frisse lucht in het vliegtuig!