Van wandelende takken naar wandelende schelpen

Vrijdag 3 mei

En weer een dag vakantie ☀️! Natuurlijk hebben we de rust niet om een hele dag op een strandbedje te blijven liggen en daarom ging ik na nog geen 5 minuten alweer op pad met mijn vriendje ‘het fototoestel’. Lekker naar de zee, waar het water deze ochtend wel heel ver weg was. Waterplanten kwamen bloot te liggen en maakten een hoop geluid, krabben renden voor hun leven toen ik aan kwam lopen en zelfs de meest mooie schelpen bleken ze kunnen ‘lopen’. Ook zijn hier waterplanten die over 100 jaar misschien als koraal eindigen. Als er niet zoveel over gelopen wordt. In de verte voeren de vissersboten massaal uit, met hun zeilen omhoog (kunnen ze eigenlijk wel omlaag? Ik denk het niet, het zijn rijstzakken) of anders kwamen ze hard roeiend vooruit.

Omdat het eb was, waren er ook veel kinderen aan de waterlijn en op het strand. Niet dat ze spijbelden vanwege het mooie weer, maar deze kinderen gaan niet naar school. Er is hier denk ik geen school of iets wat voor een school door kan gaan óf er is geen geld voor school. Ik denk dat het een combinatie is van beide opties.
Eigenlijk waren deze kinderen gewoon aan het werk. Ze zoeken iedere dag bij eb allerlei eetbare dingen bij laag water, voor de lunch of voor het avondeten. Krabben, schelpen, modderalen en vast nog wat andere zeediertjes. Ze spreken vooral Malagasy en geen Frans, laat staan Engels. Zoals bij veel mensen hier het geval is. Zelfs het hotelpersoneel spreekt gebrekkig Frans en geen Engels. Op 1 man na.

De kinderen waren blijkbaar erg gecharmeerd van mijn fototoestel, ze wilden heel graag op de foto en hun zoektocht naar het avondeten werd gestaakt. Poseren kunnen en willen ze hier wel. En daarna op het scherm meekijken hoe ze op de foto staan. Ze vinden het geweldig en bedankten me steeds na een foto, waarna ze vervolgens weer in een nieuwe fotopose gingen staan. Soms keken ze aan de verkeerde kant van het toestel, dus van heel dichtbij in de lens. Dat leverde ook wel een grappig plaatje op van verbaasde gezichten, want ze zagen niks!
JW kwam er op een gegeven moment ook bij. Ik denk dat hij dacht dat ik bijna verdronken of ontvoerd was en kwam me vast redden. (Ik heb dat niet gevraagd, maar daar ga ik natuurlijk wel van uit, want ik was best al een tijdje weg).
Jan Willem had een leuk plannetje toen hij al die kinderen zag. Hij leerde ze op een schelp te fluiten. Dat vonden ze heel leuk en onder een hoop gefluit op schelpen, of gegil van degenen die het nog niet onder de knie hadden en toch geluid wilden produceren, liepen we terug. Ik denk dat de ouders van deze kinderen héél blij zijn dat hun kroost iets geleerd is ;) Ik doe komende nacht maar weer oordoppen in. Oh ja, ik heb ze wel leren tellen in Frans, Engels en Nederlands. Hebben ze toch ook iets nuttigs geleerd.

Intussen hebben de Russen ons ook gevonden. Er is een Russisch stel aangekomen en die man speelt steeds met zijn drone. Het is vast een Russische spion! En knap irritant als dat ding weer zoemt. Ach, we overleven het vast wel, we hebben niks te verbergen en hebben bij mijn weten niks te vrezen. Maar toch: als jullie ons volgende week missen, dan zou ik toch ons maar eens in Rusland gaan zoeken.

De rest van de dag brachten we door aan het zwembad, aan of in de zee, in het restaurant dat helemaal open is en waar je heerlijk in de schaduw zit, of bij het huisje in de hangmat of op de loungebank.
We vermaakten ons wel met lezen, eten, slapen, wandelen en muziek luisteren. ‘s Avonds na het eten en op weg naar ons huis zagen we eindelijk welk dier die aparte sporen in het zand achterlaat. Het is een schelp waarin een soort krab leeft. Dat beest moet zijn hele huis meenemen op zijn rug als hij ergens heen wil! Bijzondere beestjes, hier op Madagaskar...

Morgenochtend vertrekken we om met een binnenlandse vlucht naar Antananarivo, de hoofdstad, te vliegen. Daar zullen we nog een dag doorbrengen tot de vakantie erop zit.