Saffier en water, allebei even schaars

Dinsdag 30 april

Zeg eens eerlijk, wat zou jouw reactie zijn als onbekenden in een auto jou een fles water geven? Of een broodje aanbieden? Zomaar, voor niks.
Ik kom er straks op terug.

Na een nachtje bij Fabiënne te hebben gelogeerd, ben ik nu ook niet fit. Wat maag- en darmprobleempjes, je weet wel ;) Fabiënne is gelukkig al aardig opgeknapt en lijkt weer ‘normaal’.

Vandaag begonnen we aan de laatste 5 uur rijden, naar de zuidwestkust van Madagaskar. Een fijn vooruitzicht om 5 uur in de auto te moeten doorbrengen als je buikklachten hebt. Maar gelukkig was een noodstop niet nodig. In het hotel hadden ze prima pilletjes, antibiotica voor darmproblemen is hier vrij verkrijgbaar. We hebben ook nog wat van die pillen bij de plaatselijke apotheek gehaald. Voor het geval dat we die nog nodig hebben. Het kost hier -voor ons- bijna niks.
We hebben er inmiddels 1500 km opzitten. En ook vandaag was het mooi onderweg. Maar ook schrijnend.

Allereerst reden we over een rivier waarin iedereen bezig was met iets anders: iemand had zijn auto in de rivier gereden om hem te wassen, vrouwen wasten de kleding in dezelfde poel en sommige kinderen werden uitgekleed om te baden om zo een beetje ‘schoner’ te worden, terwijl ook eenden lekker aan het spetteren waren. Brrr!
Daarna passeerden we een stadje vol goud- en saffierzoekers. In deze regio is zowel goud als saffier te vinden. Wat een hoop mannen! En wát voor mannen. Allemaal van die machofiguren. Wel grappig eigenlijk.
We zagen ook waar mensen goud- en saffier zoeken. Het was net alsof we in een oude westernfilm waren beland! Alles met de hand, de goudzoekers druk zevend in de hoop een goudklompje te ‘vangen’. Wat een bedrijvigheid!

Het verkeer is hier echt belachelijk. Zo hangen fietsers op hun fiets achter vrachtauto’s wanneer ze daarvoor de kans krijgen. Werkelijk met 1 hand vast áán de vrachtauto!!! Op zich wel slim, zo hoeven ze niet hard te trappen.
We kwamen ook auto’s tegen die helemaal volgestouwd waren met mensen. D’r kan altijd nog meer bij. Zo passeerden we een Peugeot 505 Break, een gewone auto. We telden even hoeveel mensen daar in zaten. Het waren er 21. Je leest het goed: 21 mensen in één auto, op elkaar gestapeld, op elkaars schoot en weet ik waar allemaal meer. Maar gewoon op de 2 voorstoelen en de achterbank.

Hoe verder we naar het zuiden reden over de RN7, hoe droger -met opeens een regenwoud waar we doorheen reden: het Zombitse nationaal park- en armer de omgeving werd. Armer kan bijna niet. Zo passeerden we een plattelandsschooltje. Dit schooltje bestond uit niet meer dan een hut, verdeeld in 2 ‘lokalen’. En deze was nog de luxe variant omdat de kinderen ergen op konden zitten. Er zijn blijkbaar ook schooltjes waarbij de kinderen een steen of zoiets mee moeten nemen zodat ze niet op de grond hoeven te zitten.
Ik ben benieuwd wat ze er leren, er is duidelijk een groot gebrek aan leermiddelen.

We wilden eigenlijk ook naar een gebied met boabbomen bezoeken, maar ik voelde me er iets te beroerd voor. Ik was blij dat ik niks hoefde te doen in de auto en kon af en toe een beetje liggen en slapen. En we zagen onderweg ook al wat boabbomen. Dus die konden ook van het lijstje afgestreept worden.

En nu: wat zou je doen als....?
We hadden de hele vakantie lege flessen opgespaard en deze gevuld met warer uit bergen of kraanwater om uit te delen.
Als we mensen langs de weg zagen, hielden we een fles uit het raam en stopten we even. Niet te geloven hoe blij kinderen en volwassenen met het water waren. Zo dankbaar, zo gelukkig met een fles wáter! Schrijnend, ontroerend en ongelooflijk. Het raakte ons wel. Want wat zouden wij doen? Iets heel anders, we zouden het niet eens aannemen, er niet eens blij mee zijn.
We kunnen onze ogen voor deze armoede en waterschaarste sluiten, maar op deze manier waren er toch weer wat mensen geholpen. Zo deelden we ook onze hotelzeepjes uit, aan de meisjes en vrouwen die daar heel blij mee waren. En onze lunch hebben we weggegeven: een zak vol broodjes, daar konden we ook meerdere mensen blij mee maken. Wat een dankbaarheid van de bevolking.

Vlakbij onze lodge passeerden we de Steenbokskeerkring, waar we natuurlijk even een paar foto’s hebben geschoten. Als jullie op de wereldkaar kijken, kunnen jullie hierdoor zien waar we zitten. Aan de zee (Kanaal van Mozambique).
En al snel kwamen we in onze lodge aan. Ik ben direct naar bed gegaan en de rest is naar het strandje en het zwembad geweest. Ik kijk morgen wel hoe mooi het hier is. Ik kom mijn ‘tent’ (klamboe) niet uit, behalve voor een excursie naar de badkamer. Gelukkig is het uitzicht vanuit het bed prachtig. De ramen ontbreken in ons huisje, we hebben alleen horren. Dus genoeg frisse lucht. Van 32 graden.

Intussen voel ik me al wel een stuk beter. Eten gaat nog niet, maar ik denk dat ik morgen wel weer wat dingen kan doen. Oh wacht... We zouden hier bijkomen van alle indrukken en vakantie houden. Ik ben benieuwd of ons dat gaat lukken....
Onze chauffeur/gids is naar Tolear, een grote stad hier niet ver vandaan. Hij slaapt de komende nacht niet hier omdat... hij voor de terugreis daar eerst een schaap moet ophalen. Een schááp! Op het dak van de auto. Hij vindt dat niet raar. Zaterdag haalt hij ons op van het vliegveld en gaan we nog met hem op pad. Nu heeft is hij een paar dagen verlost van ons.

Nu eerst een kopje thee drinken, die kwamen ze ‘aan huis’ brengen. Lekker! En dropjes eten om de zouthuishouding op peil te
brengen. Die smaken vele malen beter dan ORS. Een luxe...