Weer een nieuw avontuur: Madagaskar!

Vrijdag 19 april

Woensdagavond vertrokken we met de trein naar Schiphol. Donderdagochtend om 7:15 vertrok ons vliegtuig Madagaskar, met een overstap in Parijs. Omdat we vlakbij Schiphol een hotelkamer hadden geboekt, konden we nog een redelijke nachtrust hebben voordat we opSchiphol moesten zijn. En ook het tijdstip van aanwezig zijn hebben we 3 kwartier uitgesteld. We waren toch al in de buurt, dus waarom 3 uur vooraf al aanwezig zijn?
Alles rondom het vliegen en overstappen ging goed en ik geloof dat mijn vliegangst echt verleden tijd is.

‘s Avonds tegen 12 uur kwamen we we bij ons hotel. Een hele grote, luxe kamer met dito badkamer. Alleen wie dacht dat we ons heerlijk konden douchen of een meter of 4 verderop in de badkamer in het grote bad konden opfrissen, had pech. We mochten er alleen maar naar kijken. We mochten ook wel in het bad zitten, maar zonder water is dat toch een stuk minder leuk. Er kwam nl. geen druppel water uit de kraan. ‘Problems with the water, madam.’ Tja, welkom op Madagaskar, een van de armste landen waar het water schaars is.
Vanmorgen was er nog steeds geen water, dus dat werd wassen met een fles drinkwater. Ook geen probleem. De wc was een ander ‘dingetje’, want doorspoelen kon ook niet en dan heb je toch echt meer flessen water voor nodig dan wij hadden. Ach, dan maar de klep dicht en verder niet over nadenken.

Ontbijten deden we buiten op het terras, met uitzicht op een kanariegele Renault 4 (uit de jaren ‘70?). Daar rijden er hier genoeg van rond. En na het ontbijt maakten we kennis met Adaffi, dus Khadaffi maar dan zonder ‘Kh’. Zijn vader was fan van Khadaffi, dus daarom heet hij zo. Gelukkig blijkt het een leuke gids te zijn met prima rijkunsten, wat we vandaag hebben mogen ervaren.
En zo gingen we op weg van Antananarivo naar Andisabe, een route van 140 km. Waar we 4 uur over hebben gedaan.

Allereerst stonden we vast in de ‘traffic jam’, oftewel: een grote file in de hoofdstad. We keken onze ogen uit. Wat is het hier anders dan bij ons! Er is veel armoede, de huizen zijn vaak hutjes waar ze met velen in wonen en het verkeer is een grote chaos. Stoplichten zijn er niet, op rotondes staat de politie driftig te blazen op zijn oranje fluitje terwijl hij druk met zijn armen naar het verkeer zwaait dat van alle kanten op hem af komt. Een grappig gezicht en ik snap niet dat die man dit volhoudt zonder te hyperventileren.
Het duurde een poos voordat we de hectische hoofdstad achter ons konden laten. Niet dat het erg was, er was voortdurend van alles te zien en we hebben ook een stop gemaakt bij de plaatselijke supermarkt om water, chips (zoutvoorraad aanvullen, het is warm) en een lunch te kopen.

Toen we de stad uit waren, werd het een stuk rustiger. We reden langs rijstvelden, zagen vrouwen tot hun middel in het water lopen tijdens het vissen met een groot net en we zagen kinderen voetballen. De omgeving is fris groen, terwijl de mensen kleurrijke kleding dragen. Die kleurrijke kleding kwamen we ook tegen op stenen en op gras of opgedroogde modder. Hier gaat kleding wassen toch anders dat in Nederland. Vrouwen wassen de kleding in de -vieze- rivier en drogen het langs de kant. Om alles vervolgens op hun hoofd naar huis te dragen.

In een ander dorpje was er ook een opstopping in het verkeer. De weg, lees: de hoofdweg RN2, is smal en er rijdt veel vrachtverkeer. En als er dan een vrachtauto strandt met pech, is er een probleem. Zo dus ook vandaag. Een opstopping van auto’s, veel vrachtauto’s en heel veel riksja’s. Die laatste rijden hier ook genoeg rond en niet voor de toeristen.
Na een paar uur door de bergen kwamen we aan op onze bestemming: Andasibe. En die bergen bracht het gesprek in de auto op hoe Nederland eruit ziet. Toen we vertelden dat wij de Pietersberg een berg noemen, kwam Adaffi niet meer bij van het lachen. Wat een gekke mensen, die Hollanders, die denken dat ze een berg hebben. En zijn lach werkte aanstekelijk, al snel zaten wij ook te lachen om zoiets geks. Want het is maar een heuveltje, zeker in vergelijking met de bergen hier. Want die zijn best hoog.

Eigenlijk wilden we een bezoek brengen aan het lemureneiland, maar dat lukte niet meer vanwege de verkeersopstoppingen en het feit dat we niet snel konden rijden door het vrachtverkeer in de bergen. Dat bezoek staat nu voor morgenmiddag gepland. Morgen hopelijk onze eerste ontmoeting met lemuren, dieren die alleen op Madagaskar in het wild te vinden zijn.

Nu tijd voor het eten. Ik ga zebu proberen. Tot binnenkort!