Concert at Sea

Dag 28: dinsdag 23 augustus

Vanmorgen wisten we nog niet precies wat we vandaag zouden gaan doen. Het eerste idee was om al om 7 uur naar het strand te gaan om te gaan surfen. Jan Willem wilde dat ook wel proberen. Diana was vandaag deels vrij en haar idee was om met met de Manouk en de kinderen een poosje mee te gaan naar het strand. Dan hoefden we ook niet zo vroeg uit de veren. Maar eenmaal wakker, bleek Archer, de baby, ziek te zijn. Daarom gooiden we onze plannen om. Jan Willem en ik zijn in de loop van de ochtend met de camper naar San Diego gereden. Hoewel we afgelopen winter al een keer naar Balboa Park zijn geweest, wilden we er nog een keer heen gaan. Maar we wilden eerst naar het Tourmaline Surfpark, waar uiteraard druk gesurfd wordt. Ook op een doodnormale dinsdag. Nadat we de kunsten van zowel doorgewinterde surfers als beginners hadden gadegeslagen, besloten we door te rijden naar South Mission Beach. Hier kun je door de week prima parkeren en een tijdje op het strand kijken. Zucht, wat is het er heerlijk! Als we hier nog een keer een camper hebben, moeten we hier zeker een dag heen. Witte stranden, een blauwe zee met golven en… surfers. Nu we toch bezig waren met een miniroadtrip langs de kust van San Diego, konden we natuurlijk niet om Sunset Cliffs Natural Park heen. Een stukje van de kust met mooie kliffen, waar we wat wandelden. Grappig, we waren dit helemaal niet van plan, maar als je bij het ene punt staat, word je vanzelf nieuwsgierig naar een punt dat een stukje verderop ligt. Dit stuk van San Diego ligt op een schiereiland, dus wat doe je dan? Dan wil je de punt op om zo een mooi uitzicht te hebben. We reden een weg op en kwamen erachter dat je daarvoor moest betalen. Prima, dat hoort er gewoon bij. Ook als dat $20 is. Eenmaal bij het hokje, vroeg de man in het hokje of we een America the Beautiful Pass hadden. Uhhhh… ja, die hebben we zeker! Die hadden we nodig tijdens onze roadtrip, voor al die Nationale Parken. Maar ja, die lag dus thuis bij Manouk. We legden uit dat we die hebben, maar dat we bij toeval hier terechtkwamen en dat de pas thuis ligt. Gelukkig had de man in het hokje een goed humeur en is het ook wel geloofwaardig dat campers met toeristen zo’n pas hebben. Dus we hadden geluk, we mochten gewoon door en hoefden geen $20 neer te tellen. We waren per toeval beland in een bij Europese toeristen wat onbekender Nationaal Park: Cabrillo Nationaal Monument. Wel leuk om een keer een totaal ander soort park te bezoeken. Dit park is meer gericht op een stuk geschiedenis van de eerste Europeaan (Cabrillo, een Spanjaard) die aan de westkust aan land kwam. Dit was zo’n 50 jaar nadat Columbus vanuit Europa de oostkust ontdekte.

Het uitzicht was hier ook heel mooi! Jammer dat hier in de zomer geen walvissen zijn, anders zou je ze vanaf dit punt goed zien. Dit schiereiland, Point Loma, heeft naast het Cabrillo Nationaal Monument ook Fort Rosecrans, een militaire begraafplaats. Een soort Margraten in Limburg, maar dan, geheel op zijn Amerikaans, vele malen groter. Het is vol, er past geen steen meer bij. Daarom gaan ze het enorme terrein binnenkort uitbreiden op een locatie iets verderop, waar de Top Gun films zijn opgenomen. Als vrouw van kun je ook bijgeplaatst worden, dan staat er op de andere zijde van de steeds ‘his wife -naam-‘. We vonden het indrukwekkend, zoveel witte gedenkstenen op mooi groen gras met uitzicht op de oceaan.

Om in de sferen van het leger te blijven, vervolgden we onze trip naar het Mount Soledad Veterans Memorial, een veteranenmonument met foto’s van de veteranen.

Zo zagen we op een dag meer dan gepland, maar het Balboa Park lieten we voor wat het was. We reden weer terug naar Manouk, waar we aan het eind van de middag terugwaren.

Manouk en Jan Willem wilden gaan surfen, zij reden met alle spullen naar het strand in Del Mar. Ik bleef thuis voor een powernap. We hebben tenslotte vakantie, dus dat moet ook kunnen. Ik was vanmorgen al om 4 uur(!) wakker, vandaar dat ik zo moe was.

Ik ben iets later naar het strand gegaan, waar Manouk en Jan Willem helaas klaar waren met golfsurfen. Jan Willem vond het hartstikke leuk, maar ook heel vermoeiend. We bleven bij het strand, maar op het grasgedeelte voor eenflashlight concert aan het strand. Een band trad op en het was druk en heel gezellig. Iedereen had lage stoeltjes en picknickspullen meegenomen. En dat op een mooie zomeravond. Eigenlijk een soort Concert At Sea: live muziek bij de ondergaande zon.

We gingen tegen half 9 weg, tot dan had Manouk een parkeerkaart gekocht. Maar ja, als je om half 9 pas opstaat, ben je natuurlijk te laat bij de auto. Of de parkeerwachter te vroeg. Het is maar net hoe je het bekijkt. De parkeerwachter was dus 10 minuten te vroeg. Zo gebeurde het dat we alsnog moesten betalen om wat langer bij het concert te zijn.

Thuis speelden we nog een paar rondjes Amerikaans Jokeren, totdat we onze ogen bijna niet meer open konden houden. Deze avond was zo wel een hele mooie muzikale afsluiting van onze laatste volledige vakantiedag hier in Amerika!