Lang leve internet!

Dag 24: vrijdag 19 augustus

Wake up time om 6 uur! Niet door de wekker, wel door de zon. De gordijnen zijn bij ons open, zodat we niks hoeven te missen van de zonsopkomst. Na zonsopkomst gingen ze dicht en sliepen we nog even verder. 6 uur ‘s morgens is best vroeg, zeker in je vakantie.

Toen we wilden ontbijten, kwam de parkranger een praatje maken, onze parkpas checken en geld innen. Prima, zo waren we toch geen zwartkampeerders. Ze vertelde dat het in het najaar t/m voorjaar niet zou lukken om op de bonnefooi te komen, dan is alles echt vol. Maar ze vond het leuk dat we op deze camping stonden. Na een leuk praatje en wat tips zijn we na het ontbijt op weg gegaan naar een uitkijkpunt in het park. Hier keek je op de vallei waar ook Palm Springs ligt; een stad in de woestijn, opgebouwd als een oase en met duizenden palmbomen. Daaromheen bruine, kale, droge bergen. Haar naam doet er wel eer aan, Palm Springs, met zoveel palmen! Dat konden we gisteren van het plaatsje Twentynine Palms niet zeggen. Daar was geen palmboom te bekennen, laat staan 29 stuks. Het uitzicht op de vallei bleek verre van helder te zijn, en dat is blijkbaar bijna altijd het geval. Vocht, stof en luchtvervuiling dragen daaraan bij. Leuk hoor, een uitkijkpunt waar je bijna altijd naar een mistige vallei tuurt.

Na het uitkijkpunt reden we door naar een trail die niet al te lang was. We moesten immers nog kilometers maken en we zaten in de woestijn, dus warm! Maar lang niet zo warm als in de Valley of Fire. Het was slechts 35 graden en er stond wat wind. Voor ons was het goed te doen om een klein uurtje te hiken zonder al teveel te moeten klimmen en klauteren. We genoten van het uitzicht en het park. We waren hier afgelopen december met Manouk, toen was het vele malen drukker dan nu. We kwamen maar weinig mensen en auto’s tegen.

Na de hike reden we de route door het park en verlieten we Joshua Tree, met duizenden Joshua Trees, aan de westelijke ingang, omdat de zuidelijke ingang voorlopig nog gesloten is doordat de flash floods de weg hebben vernietigd. Deze route nodigde ons wel uit om even door Palm Springs te rijden.

Voordat we Palm Springs konden bereiken, was er nog een file van een half uur. Omdat het toch net na het middaguur was, zijn we in de stad Joshua Tree de file uit gereden naar een parkeerplaats, waar we hebben geluncht. Even eieren gebakken en wat gedronken. Best handig, zo’n huisje dat je altijd bij je hebt. Hierna was de file opgelost en wij waren zelf ook weer van brandstof voorzien.

Na een half uur kwamen we aan in Palm Springs. Palm Springs is een grote stad in de Sonorawoestijn met veel groen. De omgeving is verre van groen en gewoon woestijn: droog en dor. De stad is gericht op toerisme voor de rijkere Amerikanen: veel luxe resorts, golfbanen en wellness. En veel hitte. We vonden 2 bezienswaardigheden in deze stad: een levensgroot standbeeld van Marilyn Monroe bij het museumen de Walk of the Stars; een Walk of Fame net als in Los Angeles. Lang leve internet om toch ietsleuks te vinden in deze grote mondaine stad. We parkeerden de auto en stapten uit. Oh ja, deze stad ligt in de woestijn! Wat een hitte! 40 graden en toch is het gras frisgroen. De mensen hier moeten een dagtaak hebben aan water geven, besproeien van hun planten en gras en er alles aan doen om het niet te laten verbranden. We hadden gelukkig dichtbij Marilyn Monroe geparkeerd, waardoor we nog geen kilometer hoefden te lopen. De Walk of the Stars lag daar om de hoek. We maakten gauw een foto van Jan Willem die met alle gemak onder de rokken van Marilyn Monroe gluurde en we zochten naar bekende artiesten op de Walk of the Stars. Hoe ik ook mijn best deed, ik herkende geen enkele naam tussen die tegels. Misschien dat het hier om B-artiesten gaat. Of misschien ben ik te weinig thuis in namen van acteurs. Het zag er leuk uit, maar de namen zeiden ons verder niets. Met dit stukje Palm Springs hebben we geproefd van de sfeer en hebben we de warmte gevoeld. Ik denk niet dat dit de juiste tijd is voor het toerisme. In de winter is het hier vast aangenamer.

Na Palm Springs reden we in een keer door naar Manouk. Nou ja, bijna in een keer. We hadden al een paar dagen niets gedumpt (in Joshua Tree was er geen dumpplek bij de camping) met de camper, en met de hitte begonnen we iets te ruiken. Een lichte rioollucht ontpopte zich vandaag in de camper en dat is nou niet bepaald de geur van mijn favoriete parfum. Het was nog niet heel erg, maar dat zou het vast wel worden met de tijd. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een dumpstation in de buurt. Als we deze klus pas in San Diego zouden doen, zou mijn verhaal vast erg onsmakelijk worden. Gelukkig kwamen we er een op de route tegen. Alweer: lang leve internet! De rit was weer mooi: een scenic route door de bergen. Zo is het maken van kilometers niet erg.Google Maps zorgde er ook vandaag voor dat we de weg konden vinden. Lang leve inernet!

Rond kwart voor 6 kwamen we weer bij Manouk aan.Later op de avond zijn we met zijn drieën bij de Mexicaan in Del Mar gaan eten. Het duurde even voordat we een pakeerplek vonden en voordat we een tafel hadden, half Del Mar had besloten de werkweek te eindigen met een etentje in een van de vele en gezellige restaurantjes in deze plaats. In de tijd dat we moesten wachten, zijn we langs het strand gaan wandelen, tot de zon bijna onder was. We hadden elkaar genoeg te vertellen.Manouk was immers ook op vakantie geweest tijdens onze rondreis.

Na een leuke avond vol verhalen sliepen we weer in een echt huis.