Een avond vol romantiek

Dag 23: donderdag 18 augustus

Wakker worden met een lucht alsof die in vuur en vlam staat, dat deden we vanmorgen om 6 uur. Maar daarna sliepen we nog lekker door tot een uur of 8. Na ons ontbijt buiten voor de camper, vervolgden we onze weg. Dat het je met een roadtrip, dan ben je veel onderweg. De eerste hobbel,letterlijk en figuurlijk, hadden we al op onze plek. Hoe kwamen we onze plek af zonder de onderkant van de camper te raken? Jan Willem had een goede oplossing: de kuil (drooggevallen miniriviertje door kleine flash floods)ophogen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen werkt dat alleen wanneer je met je wielen op het bergje komt en niet als je er net naast rijdt. We schepten dus nog wat aarde mee, gelukkig raakten we geen stenen. Het bleef bij een schrapend geluid.

De eerste stop: een paar kilometer in Kingman bij het visitorcenter. Daar wilde Jan Willem nog kort heen. Het lag toch op de route, dus waarom niet? Je hebt er ook een leuke ‘fotolijst’ waar je je auto in kunt zetten voor een foto met Route66. Eigenlijk is die is te laag voor campers. Maar niet als je vlak achter de lijst gaat staan. Alleen moet je dan niet vergeten dat je alkoof iets verder doorloopt dan je vanuit de camper kunt zien. Als ik ‘stop’ roep, rijdt of loopt Jan Willem vrijwel altijd nog iets verder door (weet je nog dat we in de Valley of Fire liepen met een temperatuur waar een woestijnrat het leven bij zou laten?). Nu dus ook. Stop! Stop! Stoppen!!!!! Want de alkoof loopt verder door! ‘Oh ja, even vergeten’. Gelukkig liep het goed af en raakte hij net niet. Het zal niet veel gescheeld hebben of we hadden het geluk dat de hoogte van de lijst net matchte met het teruglopende deel van de alkoof.

Na Kingman vervolgden we Route66 naar Oatman, een oude weg door de bergen metveel bochten en mooie uitzichten. En met smalle weggetjes. Prachtig, maar ook goed voor een knap staaltje stuurwerk. Onderweg kwamen we weinig verkeer tegen, maar wel wat ezels. Die lopen hier gewoon in het wild rond en ze versperren de weg als ze daar zij in hebben. Ze hebben meer macht dan auto’s, want die laatste wringen zich letterlijk in allerlei bochten om er toch door of omheen te kunnen. Oatman zelf bleek een klein dorpje van 1 straat te zijn met àlles over de top. Zó fout, dat het vanzelf leuk werd. Saloons, een oude gevangenis, cowboys en ezeltjes die brutaal winkels binnen liepen. Jullie geloven dit misschien niet, daarom heb ik het maar op de foto gezet: winkelende ezels.

Na Oatman kwam er heel lang niks. Geen dorpje, geen bezienswaardigheden, wel een trein van een kilometer of 2 (5 locomotieven vooraan) en steeds meer woestijnlandschap. Een mooie weg en het landschap werd steeds leger en droger. En dat had ook zijn charme. Opeens konden we niet verder. De weg was afgesloten. Men was bezig met het repareren van de weg, die kapot was door het slechte weer van de laatste dagen of weken. Het slechte weer heeft hier flink huisgehouden. We kozen (nou ja, kiezen… we hadden geen keus) de enige andere weg, waardoor we met een omweg moesten rijden. Ook hier zagen we nu met eigen ogen wat flash floods met zich meebrengen en dat je die niet moet proberen te trotseren. Stukken weg waren weggeslagen, er lag veel puin en het was duidelijk dat er tijdelijke rivieren over de weg zijn gespoeld. We kwamen geen sneeuwschuivers tegen, wel puinschuivers om de weg wat meer puin- en zandvrij te krijgen. Dat de regenval zo’n spoor van vernielingen heeft achtergelaten, maakte wel indruk bij ons. We kwamen later nog meer wegafsluitingen tegen, het was onderweg af en toe puzzelen of we met de route die Google Maps aangaf, wel in Joshua Tree Nationaal Park konden raken. Daar wilden we nl. de nacht doorbrengen. Google Maps was niet up-to-date, die gaf geen enkele wegafsluiting aan, zoals inNederland wel het geval is. We hadden geluk, de route die we moesten hebben was verder vrij. Afslagen waren wel dicht. Bij kruisingen kon je vaak maar 1 kant uit, en dat was gelukkig net onze route.

In Amboy zijn we ook nog even gestopt. Dat was ooit een heel klein dorpje in de woestijn, maar nu lijkt er alleen nog een benzinestation te staan: Roy’s Motel and café. De motelkamers waren dicht, het café zo te zien ook. Het benzinestation bestond nog wel.Met de hoogste benzineprijs die ik hier in Amerika heb gezien: ruim $7 voor een gallon!!! (Wij tankten eerder op de dag voor $3,87). Ooit was er een school, maar die was ook verlaten, leeg en gesloten. Niet zo heel gek, het was er bloedheet. Het dorpje ligt in de woestijn en er is verder niks, behalve edn spoorwegovergang voor die enorme treinen . Oh ja, er stond ook 1 bewoond huis. Dat zal vast van Roy zijn. Arme Roy, hij is vast verstoten of zo. Hier wil je niet wonen, lijkt me.

We reden verder, het landschap werd vlakker en leger. En zanderiger. Jan Willem vroeg zich af of we op de goede weg zaten en of we niet per ongeluk in Death Valley waren beland. Nee, we zaten nog goed, ik ken zo’n beetje de hele route uit mijn hoofd. Ver van de bewoonde wereld en in de Mojave woestijn.

Op een gegeven moment zagen we wat huisjes, de bewoonde wereld kwam in zicht! We reden eerst naar het visitorcenter, maar dat was pas verplaatst naar een andere ingang. Dan maar zonder bezoek aan het visitorcenter naar Joshua Tree. En zo reden we het park in. We zaten al klaar met onze Nationale Parkenpas en de route naar camping Jumbo Rock. We zouden bij de ingang van het park vragen of we zelf een plekje konden kiezen. Die campground (zonder faciliteiten) had ik vooraf uitgekozen als slaapplaats. Maar bij de ingang van het park bleek het hokje te zijn gesloten. De slagboom stond gelukkig wel open. We konden het park zo inrijden. Nou ja, dan maar door naar de campground. Daar zat ook niemand. En we zagen dat je er alleen kon staan met een reservering. Da’s niet handig, aangezien reserveren niet meer kon. In het park is nl. geen enkel bereik, dus online reserveren zat er niet in.Er stond trouwens welgeteld 1 tent op de hele campground! Hoezo hoogseizoen??? Dan maar door naar de volgende campground. Daar hetzelfde verhaal: alleen was hier geen enkele kampeerder te bekennen. Wel een bighornsheep! Dat is een soort steenbok met grote ronde hoorns. We zagen er al gauw meer lopen, op redelijk korte afstand. 6 stuks, misschien een familie? Je ziet ze zeker niet altijd, het schijnt dat je wat geluk moet hebben om ze te zien. Dat geluk hadden we vandaag. Naast de bighornsheep hebben we vandaag best wat groot wild gezien: ezels en bighorn sheep.

We gingen op weg naar campground nr. 3. Een mooie ligging en… 1 tent op het hele terrein. Wat een drukte, haha! En ook hier: vooraf te reserveren en niemand te bekennen. We besloten hier een plekje te zoeken. Dat was niet moeilijk, want bij de ingang stonden de namen en plekken van mensen die wèl vooraf hadden gereserveerd (6 plekken) en waarvan de helft niet eens kwam opdagen, bleek later op de avond.Dat werd dus zwartkamperen in plaats van wildkamperen. Op deze campground had je vrij uitzicht, een bbq, picknicktafel en een grote firepit. Die firepits hadden ze op meerdere campings waar we hebben gestaan, maar we hadden geen hout bij ons. Hier was aardig wat stookhout achtergelaten, dat we konden gebruiken. Dus eindelijk gebeurde het: vuur! We bakten op het rooster onze hamburgers, heerlijk! De zon ging langzaam onder, wat is de zonsondergang hier mooi! Het vuur in de firepit knetterde zachtjes en ons allerlaatste restje rosé smaakte beter dan ooit. De lucht kleurde oranje en de Joshua Trees staken mooi af tegen de ondergaande zin. Wat een plaatje! De zon verdween achter de bergen en duizenden sterren kwamen tevoorschijn. Dit gebied is erg donker en je kunt ver kijken. Het is dan ook populair bij sterrenkijkers. We hadden het geluk dat het onbewolkt was. Na een hemel vol sterren, vallende sterren, satellieten, vliegtuigen en iets ondefinieerbaars (ufo?) te hebben gezien, doofde het vuur in de firepit. Tijd om te gaan slapen. Wat een rust (op de tjirpende krekels na) en wat is het hier donker. Jullie krijgen dit verhaal later dan jullie gewend zijn. Want hier is alleen natuur, geen wifi of bereik.