Cowboys, kerken en glijbanen

Dag 21: dinsdag 16 augustus

Toen we vanmorgen rond 7 uur wakker werden, scheen de zon uitbundig. Dat nodigde toch wel uit om nog een keer naar de Rim van de Grand Canyon te gaan. Als we meer tijd hadden gehad, had ik graag een stukje afgedaald in de Grand Canyon, maar ja, we moeten keuzes maken. Maar eerst moesten we dumpen en vullen. Onze watertank was na 4 dagen/nachten nagenoeg leeg. En de grijswatertank (afvalwater) en zwart watertank (toilet) waren dus vol. Mijn taak is het vullen van de watertank en Jan Willem is van het dumpen. Prima verdeeld, zolang hij mij maar niet dumpt.

Nadat dit klusje geklaard was, gingen we met de camper op pad. We zijn dit keer nog iets oostelijker bij het Visitorcenter gegaan en we hebben ons nog een keer vergaapt aan het adembenemende uitzicht. En nog een keer veel te veel foto’s gemaakt. En toen was het echt tijd om verder te reizen.

Al snel hadden we onze eerste, ongeplande stop: bij het vliegveld van de helikoptervluchten over de Grand Canyon. Zouden we…? Helaas waren alle vluchten vol, anders hadden we het misschien wel gedaan. Het weer was er goed voor.

De volgende stop was ook niet ingepland. Onderweg bedacht ik me dat we best via het stadje Williams konden rijden. Williams is een echt cowboystadje en het oude centrum is jaren geleden uitgeroepen tot een nationaal monument. We parkeerden de camper ergens aan de Route66 en verkenden te voet het oude centrum. Alles ademt hier cowboysfeer. De winkels zijn gevuld met cowboyspullen (oké, en sommige ook met toeristische troep). Als je cowboylaarzen nodig hebt, of ern cowboyhoed, een cowboyjas, -broek, -riem, -holster, enz. moet je hier zijn. Uit alle luidsprekers hoorde je Amerikaanse muziek van lang vervlogen tijden, wat het echt heel Amerikaans maakt. We besloten in een authentiek koffietentje wat te gaan drinken. Jan Willem bestelde uiteraard koffie, ik ging liever voor thee. En dat had ik beter niet kunnen doen. Zelfs als niet-koffieliefhebber had zelfs ik beter koffie kunnen bestellen. Die thee was me een partij stérk, dat ik dacht er over 3 dagen nog wakker van te liggen.Misschien was die thee al een week oud en hebben ze hem even opgewarmd. Geen aanrader! De koffie van Jan Willem smaakte hem overigens prima.

Onder de plaatselijke inwoners zijn er ook cowboys of cowgirls. Wel leuk om te zien, hoewel het niet mijn stijl is.

Na het bezoek aan Williams gingen we door richting Sedona, over de mooie scenic route, de 89a. Een prachtige route door de bergen en bossen. En met wat lastige haarspeldbochten. Niet geschikt voor campers langer dan 30 feet (wij hebben er een van ruim 24 feet), niet geschikt voor chauffeurs die niet vaak in de bergen rijden, een steile weg, vermoeiend rijden, de tow/haulfunctie van de camper gebruiken, volgens onze reisgids. Jan Willem snapte niet waar ze zo moeilijk over schrijven. Het was minder vermoeiend (en rustiger) dan de snelweg en we hebben iets van 4 haarspeldbochten gehad. De tow/haulfunctie van de camper moeten we nog vinden. We waren blij dag we toch deze weg zijn ingegaan.

Maar ook in dit stuk stopten we alweer eerder dan gepland. We kwamen langs het Slide Rock State Park. Dus doe eens gek, we besloten daarheen te gaan. We waren het niet van plan, omdat het hier heel druk kan zijn. Maar het parkeerterrein was nog lang niet vol en het oogde langs de rivier niet zo druk dat we er snel weg zouden rennen. Dit Slide Rock State Park is gevestigd rond de Oak Creek, een rivier uit de bergen. Deze heeft wat leuke stroomversnellingen en gladde stenen in het water, waardoor er een natuurlijke waterglijbaan is ontstaan. Natuurlijk was dit een leuke speeltuin, vooral voor Jan Willem, die nog een paar keer kopje onder ging in de ‘glijbanen’ gevormd door de rotsen in de rivier. Het water was best koud, echt helder bergwater. Maar ook wel verfrissend, want het was er een graad of 30. We hebben geen last van de warmte, we moesten de laatste dagen zelfs even wennen aan de ‘kou’ in de Grand Canyon, waar het ongeveer 24 graden was.

Slide Rock State Park was leuk en mooi. Hoe verder je liep/klauterde, hoe mooier en groener het werd. En hoe minder druk. We zijn er tot een uur of 4 gebleven en reden toen naar de volgende stop, wat eigenlijk grandioos mislukte.

Ik wilde graag naar de Cathedral Rock in Sedona en voerde de route in de navigatie (we gebruiken gewoon Google Maps). Het leek Jan Willem ook wel leuk om naar de Chapel of the Holy Cross te gaan. Ik dacht dat dit hetzelfde was, maar het een bleken 2 verschillende plekken te zijn. Een kapel, een kathedraal en beide iets met rotsen… het leek me geen verschil. We zagen eerst de Cathedral Rock, maar het was inmiddels te laat om aan de trail te beginnen. Bovendien werd aangegeven dat de parkeerplaats vol was. We reden wel langs de parkeerplaats en volgens mij was er wel weer plek. Maar ja, we moesten ook nog een slaapplaats zien te vinden. Vandaag maar geen trail. Jan Willem snapte er niks van. Hij zag nergens die kerk die hij bedoelde (de Cathedral Rock is een rotspartij op een berg en geen kathedraal). Toch maar voor de zekerheid Chapel of the Holy Cross ingevoerd op Google Maps en… die lag 3 mijl verderop. Oeps, we hadden dus allebei iets anders in gedachten. We waren toch best in de buurt, dus gingen we alsnog op weg naar de kapel, die overigens wel een echte kapel in de bergen is. Om 10 over half 5 kwamen we aan, 20 minuten voor sluitingstijd. Maar campers bleken er niet welkom. En je mocht ook niet in de buurt parkeren met je camper, iets wat we stiekem toch deden nu we deze kapel eindelijk hadden gevonden. We liepen een kwartier voor sluitingstijd het terrein op, waarop direct 1 van de 2 hekken achter ins sloot. Help! Nog 1 hek te gaan en we zouden onze slaapplaats hebben gevonden… buiten op het terrein bij de kapel van het heilige kruis, met de camper om te hoek. Dat zagen we niet zitten. We liepen daarom maar heel snel het terrein af, terwijl intussen 2 auto’s voor het toegangshek stonden die ook niet meer welkom waren. Toen we het terrein af gingen, sloot ook snel het 2de hek achter ons. Alles dicht, gesloten en niemand meer welkom. Wat een staaltje gastvrijheid van de kerk, om kwart voor 5. Ik geloof nooit dat Onze Lieve Heer hiermee akkoord zou gaan. Tenzij we werden gestraft, omdat onze camper stiekem om de hoek geparkeerd stond. Het bleef dus ook hier bij deze kapel bij een blik werpen op iets heiligs.

Intussen hadden we nog geen slaapplaats, die moesten we nog zoeken. Ik had wat ideeën opgedaan op een website met kampeerplekken op BLM-land van de overheid, waar je vrij mag kamperen. Dat was in de praktijk nog lastig zoeken! Eerst moesten we weer door het stadje Sedona rijden. Het is een spiritueel stadje waar ook veel kunst is. We lieten het bij door het stadje heen rijden, het is er ook best toeristisch.

Ik had slechts wat coördinaten van een plek waar we zouden kunnen overnachten, het bleek ergens offroad te liggen. Daar mogen we eigenlijk niet komen met de huurcamper, maar we reden voorzichtig. En hoewel het offroad was, waren er gelukkig geen diepe kuilen in de weg. Na een paar mijl vonden we een geschikte plek, waar we onwennig parkeerden. Mag je hier staan? Het is wel heel erg rustig. Het uitzicht is geweldig! We staan helemaal in de natuur. Af en toe kwam er vanavond toch een auto of busje voorbij. Dus we zitten niet helemaal afgesloten van de wereld. Er kwam een campertje voorbij met een echtpaar dat ook naar een plekje zocht, net zo onwennig als wij. Zij vroegen of ze naast ons mochten staan wanneer ze verderop geen geschikte plek konden vinden. Natuurlijk mocht dat, plek zat! Maar we hebben hen niet meer gezien. Er kwam ook een open jeep van een excursie voorbij, met in de achterbak bankjes met toeristen, die enthousiast naar ons zwaaiden. Daarop begon de gids uit te leggen dat je in Amerika op BLM-land mag kamperen en dat wij dat dus deden. Grappig, opeens waren wij een bezienswaardigheid.

Verder hebben we nog best lang buiten gezeten. Dat gaat hier prima met 27 graden (de zon is onder) en een kakofonie van zoemende muggen rond je oren. Ik heb er geen een voelen steken, maar wat een herrie in stereo! Daarom aten we rond een uur of 8 maar binnen en bleven daarna in de camper.

Eens kijken of ik komende nacht de slaap kan vatten. Kamperen op zo’n afgelegen plek is toch wat anders dan op een camping of met andere kampeerders in de buurt, zoals een tijdje terug in de Spring Mountains. Ik heb al gelezen dat er hier ook tarantula’s leven. Afgelopen nacht droomde ik er al over. Als ik komende nacht iets over mijn been voel kriebelen…. Welterusten!