Het land van de Navajo’s

Dag 19: zondag 14 augustus

Even terug naar gisteravond. Het schouwspel van de camper die vast zat in het zand, is goed afgelopen. Gisteravond rond half 12 kwam er een grote 4x4 die de ongelukkige camperaars uit het zand kon trekken, onder luide aanmoediging van de mensen die nog wakker waren en het zagen. Ze hebben een plekje op de harde ondergrond, net als het handjevol andere campers die hier overnachten.

We hadden geen wekker gezet, we dachten wel vroeg wakker te worden van de zon en het licht. We hadden immers alle ramen en rolgordijnen open. Het was behoorlijk warm in de nacht en er stond geen verfrissend windje. Even voor 8 uur werd ik wakker. Oei! We wilden om half 9 bij Horseshoe Bend zijn, om alle drukte voor te zijn. Met wassen, ontbijten en 20 minuten reistijd werd dat lastig. Dachten we.

Jan Willem voelde zich gelukkig weer beter, de koorts is weggebleven. Na het ontbijt reden we -hobbeldehobbel- het strand af, op weg naar de Horseshoe Bend. En we kwamen daar aan om 8:12. Nee, dit is geen typefout. We hadden er gewoon niet aan gedacht dat we net aan de andere kant van de tijdszone zaten. Ons plekje op het strand, Lone Rock, ligt nog in Utah en de Horseshoe Bend in Arizona. En die 2 staten hebben dus andere tijdszones. Het was dus nog best rustig toen wij bij Horseshoebend arriveerden. Je moet je auto of camper op de parkeerplaats parkeren en vervolgens wandel je in iets meer dan een mijl naar de Horseshoe Bend. Dit is een stukje van de lange Coloradorivier met een bocht in de vorm van een hoefijzer. Omdat deze rivier in een kloof ligt en om een grote rots buigt, heb je van bovenaf een prachtig uitzicht. Enkele kano’s maakten een tochtje over de rivier, wat de grootsheid van dit stukje natuur benadrukte. Het is gewoon weer hartstikke mooi!

Toen we weer terug bij de camper waren, had Jan Willem had wel zin in een kop koffie, maar hij wilde ergens anders staan dan op de parkeerplaats. Het plan was een half uurtje te rijden en dan een koffiestop met een boterham met Nutella. Goed om mee aan te sterken. Maar we reden door het land van de Navajo’s, waar je geen stopplekken hebt. Tenzij je bij een Navajo op de koffie zou gaan. Ze leven vrij sober, soms in yurts; van die ronde tenten. Het landschap was droog en ruig.

Uiteindelijk zijn we pas in Cameron gestopt. Dit is een plaatsje gesticht door de Navajo’s. Het heet in de Navajotaal ‘Naʼníʼá Hasání’, maar ik vind Cameron iets makkelijker uit te spreken. Hier hebben we wat rondgekeken in de winkeltjes met allerlei Navajo producten en souvenirs. We kwamen nog wat grappigs tegen voor Fabiënne, maar ik verklap hier natuurlijk niet wat. In de camper hebben we geluncht en daarna reden we op ons gemak door richting de Grand Canyon. In twijfelde of we nog moesten stoppen bij de Little Colorado River, op grond van de Navajo’s. Vandaag bleken de indianen (in Nederland doet men zo moeilijk over de term indianen en indianentooien, maar hier staan de afbeeldingen van stoere indianen mét tooien op T-shirts en andere spullen) geen zin te hebben om in zo’n hokje geld te innen van toeristen die een blik willen werpen op de Little Colorado rivier. Een bord verwelkomde ons met ‘welkom, je hoeft geen entree te betalen’. Een leuk voordeeltje voor ons. De rivier kronkelde in een diepe ravijn en was tot mijn verbazing hartstikke koffie-met-een-wolkje-melk-bruin. Waarschijnlijk doordat het steeds behoorlijk regent. Er komt dan veel modder en zand mee. Eigenlijk was het heel mooi. De bruine, steile kliffen en dan helemaal onderaan de bruine rivier. Alles ziet er weer zo anders uit als wat we eerder hebben gezien vandaag.

Na deze stop reden we het Nationaal Park Grand Canyon in. We hadden natuurlijk wel een beeld in ons hoofd van de Grand Canyon, maar dit park is zoveel meer dan dat grote oppervlak rotsen! Het is een groot woud, met wildlife. Wildlife tegenkomen is niet zo gemakkelijk, we hebben in Yosemite helaas geen beren gezien (wel elanden in de verte), we hebben nog geen Bighorn sheep gezien (maar wel in januari in Anza Borego) en nu rekenden we dus ook niet meer op wildlife.Totdat we opeens auto’s aan de kant van de weg zagen staan. Stond daar vlakbij een grote eland te grazen! Ik heb hem van dichtbij kunnen zien en fotograferen. Zijn gewei was indrukwekkend groot en het dier zelf ook. Daar wil je geen ruzie mee krijgen! En een eindje verderop zagen we muildierherten. En verderop stonden er nog meer! Wauw, het leek alsof we op safari waren! Tussendoor hadden we ook stops bij wat uitkijkpunten, zodat we de Grand Canyon alvast goed konden zien. Jammer dat het zwaar bewolkt was met wat klappen onweer, maar je kon al wel zien hoe groot, ruig en mooi dit gebied is.

Al snel na zoveel mooie uitkijkpunten en wilde dieren, kwamen we bij onze camping aan. Lekker basic: geen stroom of water op de plaats, wel een firepit en picknickbank. Midden in het bos. Dit vinden we hier de leukste plekken: back to basic op het strand of in het bos. Of ergens anders. Onze camper heeft alles wat we nodig hebben en als we 1x in de 4 dagen kunnen dumpen en vullen, is het goed.

In de namiddag en avond zaten we bij de camper. Even niks en Jan Willem kan weer wat op krachten komen. Het gaat inmiddels weer goed, maar hij merkt goed dat hij weer op moet bouwen qua energie en conditie. Niet te dicht bij de rand van de kloof staan, want hij staat nog wat onvast op de benen. Dus ‘ATB-trappelaars’: wees maar niet bang, jullie staan op het moment 1-0 voor.

We gaan zo lekker slapen. En als we de slaap niet kunnen vatten, kunnen we luisteren naar het geluid van honderden krekels. Wie weet sluipt er komende nacht nog wel een muildierhert, eland of bergleeuw voorbij.

En Annemiek: We hebben Monument Valley inderdaad eruit moeten halen. Jan Willem was er echt niet fit genoeg voor om te reizen. Dus daarom zijn we een dag extra in Page gebleven en hebben we wat meer rust ingelast. Nu hebben we een goede reden om nog een keer terug te gaan (en pakken we Arches, Capitol Reef en Moab de volgende keer ook mee [e-1f609])