De thermometermenéér (Jochem Myjerfans

Dag 18: zaterdag 13 augustus

Gisteravond en afgelopen nacht kwam de koorts bij Jan Willem toch terug. Gistermiddag toen we al in Page waren, voelde Jan Willem zich weer wat zieker. Toch fijn dat we altijd een bed bij ons hebben. Omdat we met de camper op het strand staan, kun je bij/in de camper ook genieten van het uitzicht. Gelukkig heeft Jan Willem afgelopen nacht wel goed kunnen slapen en de koorts was vanmorgen vroeg gelukkig weer weg. Lang leve de paracetamol! Maar hij hield het zo ook wel spannend, want ziek zijn of koorts betekent dat je niet naar Antelope Canyon kunt. Ze zijn daar heel voorzichtig vanwege covid en in onze mail stond dat je bij aankomst getemperatuurd zou worden. Er stond gelukkig ook bij dat je daarvoor niet zomaar een thermometer in je lijf krijgt gestoken, dat stelde me wel iets gerust. Bij verhoging mag je niet mee. Voor de zekerheid toch nog wat paracetamol geslikt voordat we naar Antelope Canyon vertrokken, voor als de koorts weer voor een onaangename verrassing zou zorgen. Bonaire heeft volgens Jochem Myjer de Bonairemeneer, hier hebben ze de thermometermeneer. De thermometermeneer had zich vast verslapen, of hij had zich in de tijd vergist, wat hier makkelijk kan gebeuren. Hij was er dus niet. We hadden een vroege tour geboekt, om 8:00 uur Navajotijd. Dat klinkt misschien gek, maar we zitten hier op de tijdszonegrens in Utah. Een paar kilometer verderop is het een uur vroeger en de Navajo’s doen niet aan zomer- of wintertijd. Zo komt het dus dat je goed moet nadenken hoe laat het bij hen is. Menig toerist staat dan ook een uur te vroeg bij hen aan de deur. We gingen voor onze tour een uur terug in de tijd, dat was best lekker als je er al om 7:30 moet zijn.

Om 8:00 gingen we met een groepje van 10 (en voor ons en achter ons nog 100 mensen, maar die hadden hun eigen gidsen) de Lower Antelope Canyon in. Je hebt de Upper en de Lower Antelope Canyon. Bij de Upper loop je heen en weer, bij de Lower loop je in een richting door de smalle kloof, die ondergronds is en waardoor je heel wat trapjes moet afdalen en beklimmen. De wanden zijn oranje, glad en gewelfd, wat voor een bijzonder ‘landschap’ zorgt. Het lijkt surrealistisch, je blijft omhoog kijken en je verbazen. Onze gids had goede tips voor het maken van foto’s en maakte af en toe ook een foto van ons. De mondkapjes mochten dan even af. Want die zijn verplicht in het land van de Navajo’s.

Na deze onvergetelijke tour ging Jan Willem even wat uit de camper halen. Bij terugkomst bleek de thermometermeneer gearriveerd te zijn. Dus niks zomaar terug, éérst temperaturen. Gelukkig niks aan de hand, de koorts bleef weg.

Op de terugweg naar het strand bij Lone Rock deden we boodschappen in de Walmarkt. Onze voorraad was na 2 weken toch aardig geslonken. Daarna nog een stop bij de hele diepe Glen Canyon stuwdam. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees!

De rest van de middag bleven we met de camper op het strand, gingen we voor de deur zwemmen in Lake Powell en dronken we koffie/thee op ons eigen ‘terras’ met het uitzicht op het strand en het meer. We blijven hier nog een extra nachtje staan, aangezien we vandaag niet meer naar Monument Valley zijn afgereisd. Hier blijven leek ons verstandiger, Jan Willem is nog niet helemaal de oude (wel bijna). Het weer is erg goed, veel zon en niet te warm, dus genieten hier!

‘s Avonds kwam er nog een grote camper aanrijden, maar die vergiste zich in de handigste weg en reed zich helemaal vast in het zand. Wat een ellende voor die mensen (Fransen met een huurcamper). Je moet hier goed kijken waar je rijdt en op de rotsbodem blijven.

We staan hier komende nacht weer met wat campers, tentjes en caravans die her en der verspreid staan. Morgen zien we de zon vast weer opkomen achter de bergen. En dan vertrekken we naar de Grand Canyon, met wat stops.