Hoogtepunt

Dag 16: donderdag 11 augustus

Helaas bleek Jan Willem niet alleen moe te zijn, maar ook ziek. Gammel en lichte koorts. Zo jammer, aangezien Bryce Canyon erg mooi is. Gelukkig hebben we er gisteravond over de Rim gewandeld, zodat Bryce Canyon niet helemaal aan Jan Willem voorbij gaat.

Ik ben om 7:30 opgestaan. Bryce Canyon was voor mij het hoogtepunt van deze reis (naast Manouk weer in het echt kunnen zien) en wandelen in de canyon stond heel hoog op mijn lijstje. Het was vanmorgen koud, 13 graden, en zwaar bewolkt. Het weerbericht gaf aan dat het zwaar bewolkt zou blijven en vanmiddag zou het gaan onweren. Dus ik heb naast mijn rugzak mezelf ook maar ingepakt: hemdje, T-shirt en een vest aan. Maar eenmaal buiten zag ik dat aan de kant van de canyon de lucht blauw was. Ik ben met de shuttlebus naar Sunsetpoint gereden, waar ik startte met de Navajotrail. Die gaat daar steil naar beneden, je loopt tussen de hoodoo’s in. Na 20 meter zaten mijn shirt en vest al in mijn rugzak, dit was ander weer dan meteo Bryce had afgegeven. De temperatuur was prima. Na de afdaling kwam ik in de vallei terecht, met veel naaldbomen en rode rotsen en nog enkele hoodoo’s. Onderweg maakte ik veel te veel foto’s, sprak ik met Duitsers, Italianen en Amerikanen. Als je alleen op pad bent, heb je ook snel aanspraak. Soms bood ik aan om een foto te maken van een stelletje, nadat ze zich in allerlei poses manoeuvreerden om zichzelf én de omgeving op de foto te zetten. En andersom maakten ze soms ook foto’s van mij. Bij de Queen ben ik even gestopt, deze trail is naar deze hoodoo vernoemd. Met wat fantasie kun je het silhouet van Queen Victoria herkennen in een hoodoo. Na even zoeken (het staat er vol hoodoo’s), kijken en vergelijken zag ik het ook. Grappig! Er staan zoveel hoodoo’s dat ik vrij zeker weet dat je met wat fantasie ook een ‘Agathe’ of ‘Jan Willem’ kunt ontdekken. Of een van jullie…. Na tig foto’s, stops om van het uitzicht te genieten, verwondering en verbazing klom ik weer naar boven naar Sunrisepoint. Vanaf dit punt ben ik over de Rim tot het laatste uitzichtpunt (Fairy point) naar het Visitorcenter gewandeld en vanaf daar ben ik met de bus naar de camping gereden. Jan Willem lag nog steeds op bed. Ik nam een paar uur pauze, even bijkomen van alle indrukken en bijna 8 km hiken (lopen, klimmen en dalen). Even tijd voor mijn boek, lekker in de schaduw bij de camper. Rond half 5 ben ik weer op pad gegaan. Eenmaal in de bus begon het weer hard te regenen. Ik heb bij Inspiration Point eerst maar even gewacht tot de bui echt voorbij was. Dat leverde weer een leuk gesprek op met een stel Amerikanen, die alles wilden weten over ‘iceskating’ en de Elfstedentocht, want die is toch altijd in Nederland? Daarna heb ik het ontbrekende stukje Rim nog gewandeld.

Weer terug op de camping lag JW nog steeds ziek op bed. Ik hoop maar dat hij zich morgenochtend wat beter voelt. Het is gelukkig geen corona, dat hebben we wel getest.Voor mij was Bryce Canyon een hoogtepunt, voor Jan Willem het dieptepunt.