Op grote hoogte

Dag 15: woensdag 10 augustus

Wat ik gisteren ben vergeten te vertellen, is dat er veel herten zijn in Zion en omgeving. Toen we terugkwamen van onze late hike, stonden ze op de camping tussen de campers en caravans van de bosjes te eten. Ze zijn zeker niet mensenschuw.

Vanmorgen stonden we rond 8 uur op. Vandaag moeten we hier weg. Maar niet voordat we een stuk van de Watchmantrail hebben gelopen, die je vanaf de camping kunt wandelen. Nog heel even Zion in ons opnemen, het is hier zo mooi!

Om half 11 vertrokken we met de camper richting Bryce Canyon. Het eerste stuk voerde ons door Zion. Grappig is dat we een tunnel door moesten, maar onze camper te hoog is. Gelukkig hebben ze hier een oplossing voor. Je koopt een ticket voor $15 en ze houden het tegemoetkomend verkeer voor je tegen, zodat je met de camper in het midden van de weg door de tunnel kunt rijden. De parkranger komt dan met een stopbord op een losse pasl aanlopen en houdt zo het verkeer tegen. Zo doen ze dat trouwens ook bij wegwerkzaamheden, wanneer je even moet wachten. Onderweg heb ik nog een foto gemaakt van zo’ man met een stop/slowbord. Maar goed, terug naar de tunnel. Zo’n VIP-behandeling wilden we wel, anders was het een eind omrijden én zouden we een hele mooie route missen. We reden steeds hoger de bergen van Zion in en zagen zelfs een condor op ooghoogte voorbij vliegen. Gisteren zagen we ook vanuit de vallei condors vliegen, maar die vlogen zo hoog, dat we ze niet van dichtbij konden zien.

Toen we Zion uit waren, reden we nog een stuk over een mooie weg. Een stuk om, maar heel erg mooi en geen toerist te bekennen. Een scenic byway over een weg die tot ruim 3200 meter klom. Voordat we hier gingen rijden, kwamen we eerst een rits aan waarschuwingsborden tegen: sneeuwval, ijzige wegen, opstuwende sneeuw, weg niet geschikt voor vrachtverkeer, enz. Gelukkig niets bijzonders voor in de zomer of voor ons. We stopten bij een vulkanisch meer: Lake Navajo, reden door bossen en zagen herten. Helaas ook aangereden herten, het was oppassen dat die dieren niet opeens voor je camper sprongen. Het drietal dat wij langs de weg tegenkwamen, koos gelukkig voor de goede richting: weg van de rijbaan! De omgeving is ontstaan uit vulkanisme en dat zag je. Hopen lava lagen verspreid over het landschap. We hadden ook een korte stop ingepland bij het Cedar Breaks National Monument. Voor wie denkt dat het een standbeeld of monument ter ere is van iets, heeft het mis. Het is een amfitheater van honderden kalkstenen pilaren en plateaus en het ligt in het Dixie National Forest op een hoogte van 10.354 feet. Dat is zo’n 3156 meter hoogte. Je kunt hier alleen een kijkje nemen tussen eind mei en half oktober, omdat de weg anders niet begaanbaar is door sneeuw en ijs.

Hierna vervolgden we onze weg naar Bryce, nog een uur rijden. We kwamen koeien en schapen tegen, die in het wild lijken te lopen en zo de weg kunnen oversteken. Koeien in een dennenbos is een gek zicht. Ik kreeg het idee dat er iets niet klopte.

In het stadje Panguitch dachten we nog wel wat boodschappen te halen. We hadden niet veel nodig, maar het water is toch wel op aan het raken. We vonden de FamilyDollar, een supermarkt waarvan de naam ons wel goedkoop aandeed. Ze hadden er alleen bijna niks. Wat een rare winkel! Geen fruit, geen groente. Wel drinkwater, chips, frisdrank en alles wat een warenhuis moet hebben en wij absoluut niet nodig hebben. Nou ja, we hebben water ingeslagen en zijn maar gauw weggegaan. Het stadje zelf zag er trouwens ook bijzonder uit. Een kruising tussen western, cowboys en een hoop rotzooi aan huis. En juist daarom had het stadje wel wat. Waar vind je nog een cowboysaloon?

We arriveerden een half uur later op de camping. Dit is meer een camping zoals we die in Nederland kennen. Hij valt dan ook onder de commerciële campings. En er zitten hier zelfs wat lawaaierige Duitsers. Ook net als in Nederland op de camping. Het is prima zo, een camping met de shuttlebus naar Bryce voor de deur. Maar ik denk dat we, nu we al wat meer camper-kampeerervaring-in-Amerika hebben, de volgende keer toch liever een camping met niks dan alleen wat natuur om ons heen kiezen. Dat we nu wel wifi hebben, is wel een voordeel ten opzichte van de campings zonder iets van luxe.

Na een drankje en een chipje besloten we met de shuttlebus naar een uitkijkpunt te rijden, daar uit te stappen en daarna weer met de bus terug. Maar Bryce blijkt zo mooi te zijn, dat we een kleine wandeling over de Rim (rand) hebben gemaakt. Van de stop bij Bryce Overlook naar de stop Inspiration Point. Goed voor ruim 3 km. Wat een uitzicht! Je kijkt van bovenaf in de canyon met de honderden ‘hoodoo’s’, kalksteentorens.

Hierna met de bus weer terug. Jan Willem is als een blok in slaap gevallen toen ik aan het koken was en na het eten is hij gelijk weer in bed gekropen. Even bijslapen, we doen zoveel indrukken op, rijden veel en als we niet rijden, wandelen we veel. En wat we vanavond beseften, is dat we steeds op grote hoogtes wandelen. 2500 meter of hoger is al normaal aan het worden en bij een ritje op ruim 3000 meter denken we ook niet zo na. Onze camping in Bryce ligt op 2310 meter hoogte.

Welterusten allemaal! Morgen staat er weer een wandeling op het programma!