Golddiggers

Dag 11: zaterdag 6 aug

Vanmorgen hadden we tijdens het ontbijt nog steeds twijfels over de komende overnachting. Wordt het Red Rock State Area, Las Vegas of toch iets anders? Een dilemma voor later op de dag, eerst maar eens Goldfield, van 1906 tot 1940 de grootste stad van Nevada, ontdekken. We reden naar de hoofdstraat, waar duidelijk iets leuks stond te gebeuren. Het is nu hét feestweekend van 2022. Mensen die hun stoeltjes langs de kant van de straat hadden gezet, zaten al ruim op tijd klaar om de optocht goed te kunnen zien. Later bleek dat je geen rijen dik publiek hoeft te verwachten bij de parade, dus waarom deze mensen al zo vroeg klaar zaten, is me een groot raadsel.

We parkeerden ergens in een zijstraat van dit niet zo grote stadje en kwamen al gauw uit bij het brandweermuseum, waar een paar mooie en stokoude brandweerwagens stonden. Voor de kenners: er stond o.a. een Ahrens-fox auto uit 1947.

Daarna wandelden we door de hoofdstraat en zagen gekke dingen, zoals opgepimpte auto’s, vol met rummikubsteentjes, poppen, doppen en nog heel veel meer. We namen een kijkje in de plaatselijke saloon, waar een deel van het café bezet werd gehouden door mensen die er wel erg lang zaten: skeletten! Het moet niet gekker worden hier. Een skelet achter de piano, een in een kooi en een paar exemplaren op de banken. Er was ook nog plek voor de levenden onder ons. We durfden het niet aan hier iets te drinken te bestellen, bang dat je wel erg lang op je drankje zou moeten wachten.

Ze hebben in dit plaatsje ook een radiostation: Goldfield Radio. Met een live uitzending. Je kon ook binnen kijken, daar stond alles klaar voor een optreden van een band. Tenminste, het leek er meer op dat dit 70 jaar geleden klaar was gezet. Toen we een praatje maakten met iemand die er werkte, bleek dat de tijd gewoon heeft stilgestaan. Dit was geen museum, dit was het échte leven hier! Jammer dat we straks echt verder moeten, we hadden dit optreden in zo’n ouderwets zaaltje graag gezien.

In dit plaatsje is de tijd op meer plekken stil blijven staan en lijken bijv. huisjes of garagebedrijven 50 jaar geleden op stel en sprong te zijn verlaten. Opvallend detail: in 1 van die garages hing een strop. We moeten nog eens opzoeken waarom. Het is toch een luguber detail.

Goldfield is nog net geen ghost town (spookstad), maar is wel hard op weg er een te worden. 100 jaar geleden woonden hier nog 20.000 mensen (veel goudzoekers vestigden zich hier in de woestijn), in 2002 woonden er nog 300 mensen en nu nog maar 200. De tijd staat er al jaren stil, ik geloof nooit dat jongeren hier willen blijven wonen. Ik gok erop dat dit stadje over 30 jaar onbewoond, en dus een ghost town, is. Juist hierdoor is het wel erg leuk en hangt er een bijzondere sfeer.

Vanwege dit feestelijke weekend, waarin kandidaat-sheriffs (er zijn blijkbaar best wat mensen die graag de sheriff van Goldfield willen worden) graag stemmen voor zich halen, kon je ook een pannenkoekenontbijt kopen. We kochten 1 ontbijt, dat we zouden delen, want we hadden al wat gegeten, voordat we op pad gingen. De pannenkoeken werden vers gebakken en leken meer op ronde boterhammen, zo dik! Maar ze waren wel lekker. Een ontbijt voor 1 persoon bestond uit 4 of 5 pannenkoeken, 4 of 5 hamburgers, een bakje fruit en iets te drinken. Het was naast een bijzondere combinatie van pannenkoeken met hamburgers wat veel, zelfs voor 2 personen. Jullie snappen het vast: er liggen nu nog wat pannenkoeken in de koelkast, alvast goed voor het ontbijt morgen.

Na het ontbijt begon de parade. Die wilden we ook weleens zien. Wat een circus! Het was een soort caravalsoptocht van Amerikaanse auto’s, goed versierd en met vrolijke mensen die je bedolven onder snoep, cadeautjes en ‘gouden’ dukaten. En echt niet alleen voor kinderen bedoeld. Volgens mij allemaal bedoeld om stemmen te winnen. Onze buit: een hoop goud (het was toch echt de bedoeling dat je erop af schoot), in totaal een hele een doos snoep, een T-shirt maat XL (kreeg ik toegeworpen, ik ben deze 1,5 week vast flink aangekomen), een frisbee, een zonnebril, haarelastiekjes, een ketting in de kleuren van de Amerikaanse vlag, kleurpotloden en 2 plastic dinosaurussen. Dat dit vooral voor volwassenen is, is toch best bijzonder. Mee helpen oprapen was fijn voor de organisatie, want een uur na de optocht kwam de opruimdienst de straten weer snoep- en cadeautjesvrij maken. In de optocht deed ook de plaatselijke harmonie mee. Nou, die kwamen vast rechtstreeks uit de saloon rollen, wat speelden die vals! Die mensen op die kar zagen er trouwens ook meer dood dan levend uit. Niet zo gek dat hun muziek voor geen meter klonk. Ik hoop maar dat het door de vroege borreltjes kwam.

In de optocht liepen naast mensen die meededen met de verkiezingen, ook verklede mensen mee, in de kleding van vroeger. En niet alleen met kleding, ook met geweren en pistolen uit vroegere tijden. Een man stond er lekker mee te schieten, die moet doof zijn, dat kan niet anders. Mijn trommelvliezen hielden niet zo van het geweld van zijn schoten.Mijn oren piepten ervan.

Na de optocht brachten we nog een bezoek aan het International Car Forest; ook al iets bizars. In dit stuk woestijn staan auto’s en bussen rechtop in de grond en zijn ze volgespoten met graffiti. Grappig om te zien, maar mooi is anders. Hierna lieten we Goldfield achter ons. We wilden nog naar Goldpoint, dat schijnt wel een mooie ghost town te zijn, maar reden de afslag te snel voorbij. Omkeren kon niet, dus jammer maar helaas, geen Goldpoint voor ons. In Rhyolite deden we een nieuwe poging. Dit is ook een ghost town, uit 1906. Maar we vonden het niet echt mooi of bijzonder. Ze hebben er om er nog iets van te maken wat spoken neergezet. Leuk voor de foto, leuk om er even wat te eten en drinken en daarna snel weer dóór! Tussendoor kwamen we bij afslagen naar Death Valley, die nog afgesloten waren. We reden vlak langs Death Valley, maar echt heet is het hier vandaag niet.

De weg is lang en leeg, we reden door woestijnlandschap en vonden het mooi. De leegte, droogte, de kaarsrechte woestijnweg en hier en daar resten van de flushing floods van gisteren.

Intussen werd het wel tijd om een besluit te nemen over onze slaapplaats. Oké, we slapen in ons bed in de camper, alleen was het de vraag waar. We besloten Las Vegas nog even uit te stellen en ook niet naar Red Rock Canyon National Area te gaan (geen kampeerplekken). Maar wel naar the Spring Mountains Area, net boven Red Rock Canyon. Er zijn hier enkele campings, zonder elektriciteit, water, wc’s, maar er zijn ook free campsites. Oftewel: kamperen in de vrije natuur. Voor ons poging nr. 2, na de mislukte poging van gisteren een vrije kampeerplek te vinden die voor ons veilig genoeg aanvoelde. Dit keer hadden we beet. Er staan hier nog meer kampeerders, de meesten met een tentje. Het op een plekje manoeuvreren kostte ons wel wat moeite, ook om de camper enigszins zodanig waterpas te krijgen, dat we morgenochtend niet in de badkamer of keuken wakker worden.

Hier kunnen we wel een nachtje doorbrengen, voordat we ons morgen in de hectiek van Las Vegas storten. We hebben zicht op de natuur en op Mount Charleston, met zijn bergtop die 3632 meter hoog is.

Ook dit reisverslag post ik wat later, want hier hoog in de bergen (2300 meter) hebben we geen enkel bereik.