Dag 8 en 9: Het is hier beremooi!

Dag 8: woensdag 3 augustus

Even voor kwart voor 7 werden we wakker. Helaas niet van een rondstruinende beer, maar gewoon door de zon en de vogels. Het was flink afgekoeld, dus eerst maar eens de camper wat opwarmen. Het ene moment zijn we blij met de airco, het andere moment vinden we het heerlijk om de verwarming aan te hebben. Welkom in koud én warm Amerika!

Na een klein ontbijtje gingen we op pad.Voor vandaag had ik een route uitgestippeld met wat stops bij meren. Eens kijken of dat dit keer een groter succes zou worden. Stop 1 was al na een klein half uurtje bij Convict Lake; het diepste bergmeer van de Sierra Nevada. Als daar geen water zou staan… En inderdaad, dit meer aan de voet van een hoge berg was goed gevuld met water. Wat een mooi uitzicht! We hebben daar een kleine, maar mooie wandeling gemaakt in de -voor ons- vroege ochtendzon. Daarna door naar het tweede meer, of beter een merengebied. Bij Lake Mary zijn we gestopt voor koffie/water en het uitzicht. Eekhoorntjes renden af en aan en wij genoten van het uitzicht.

We reden verder door het wintersportgebied rond Mammoth Lakes, een wintersportplaats die ons erg aan de Zwitserse Alpen deed denken. Zelfs de huisjes zijn gebouwd in de stijl van de Alpen.De weg was mooi, we reden aardig hoog door de bergen. Na deze ‘loop’ (rondje van de grote weg af) wilden we de ‘loop’ bij June Lake rijden. We zagen als eerste June Lake liggen, met helderblauw water. Helaas reden het uitzichtpunt per ongeluk voorbij en keren was daar geen optie. Dan maar door naar het volgende meertje dat ene stuk minder mooi bleek te zijn dan June Lake. We hadden nog een derde meer en dus derde kansin deze ‘loop’ om te stoppen: Grant Lake (geen spelfout, het is met een ‘t’). Dat bleek een stuwmeer te zijn waar bijna geen water meer in stond. Maar we gaven ons niet zomaar gewonnen.

Ik had nog een plan B. Eigenlijk had ik voor vandaag ook een bezoek aan Mono Lake gepland, maar met zoveel meren op 1 dag had ik Mono Lake gisteravond geschrapt. Ik heb ‘m alsnog snel in Google Maps gezet als volgende stop. JW mopperde al of het wel de moeite waard was om daar 10 mijl (16 km) voor om te rijden. Want ach, ook dit meer zal vast geen of weinig water meer bevatten. Maar we werden verrast door zo’n bijzonder meer! Mono Lake is een zoutmeer, zouter dan de zee (dat heb ik natuurlijk even gechecked en nu heb ik dorst). Er staan een flink aantal ‘tufa’s’ of kalksteentorens in, wat voor een mooi uitzicht zorgt. We hebben er gewandeld en vooral veel foto’s gemaakt. Hier kwamen we trouwens ook de eerste keer Nederlanders tegen. Mono Lake bleek dus het mooiste meer van deze dag te zijn!

We hebben er ook even wat gegeten, voordat we naar en over de Tioga Pas in Yosemite gingen rijden. Deze pas ligt op een hoogte van meer dan 3000 meter. Hoewel je een toegangsbewijs én een nationale parkenpas, moet hebben, bleek er niemand zin te hebben dit te controleren of te willen verkopen bij de ingang. We hebben dus nog geen nationale parkenpas kunnen kopen en moesten gewoon zonder pas doorrijden. Een permit hadden we sowieso niet nodig, omdat we 2 nachten in het park slapen.Dushet begon al een beetje raar. Daarna werd het een zooitje op de weg. Ze zijn bezig met wegwerkzaamheden aan de Tioga Pas en daardoor moest je in kolonnes over de pas. Wat totaal niet opschoot! Steeds wachten en file rijden. Intussen begon het hier en daar ook nog te regenen. Gelukkig hebben we 2 overnachtingen in het park kunnen boeken, want Yosemite op deze eerste middag leek niet op te schieten. We wilden op 3 punten een stop maken, maar door de wegwerkzaamheden kon dar helaas niet. Bij een visitorcenter bij de Tuolume Meadows kregen we de tip om een wandeling te maken bij Tuolume Grove, een half uur verderop waar de grote sequoia bomen staan. Die tip hebben we opgevolgd en rond 4 uur startten we onze wandeling van 4 km. Eerst naar beneden en daarna de berg weer op. De zon was al lang gaan schijnen en het was best warm. De oude sequoia’s zijn indrukwekkend hoog en breed. Zo kon je door een boom heen lopen, door een tunnel in de stam. Ze zijn ook ontzettend hoog, zo’n 100 meter! Als ze oud zijn. Vele bomen waren duidelijk weleens geveld door bosbranden.

Eenmaal terug bij de camper reden we naar onze camping, met nog een paar stops. Zo hadden we o.a. uitzichten op de vallei (diep!) en Half Dome (verscholen in donkergrijze wolken van een onweersbui). Rond half 7 kwamen we aan op Upper Pines, de camping waar een plek bemachtigen zoiets is als een lot in de loterij winnen. En er is niks, alleen natuur. En dat is nou zo gaaf, morgen hoeven we niet eerst een uur te rijden, maar worden we in Yosemite wakker.

‘s Avonds kwam de parkranger nog een rondje waarschuwen: er is een beer gespot! Tentkampeerders moesten dubbel checken dat ze alles in de berenkasten hadden gedaan. Jammer dat het nu donker is, zo kan ik geen beer zien. Hopelijk hebben we morgen wat geluk tijdens een wandeling.

Het is nu 22:34, tijd om ons bed in te gaan. Het is bijna jammer om te gaan slapen op deze zwoele zomeravond met beren in de buurt….

Dag 9: donderdag 4 augustus

Afgelopen nacht zijn we helaas niet wakker geworden van rondstruinende beren en hebben we zelfs best lang geslapen tot 8:15. Toen we wakker werden scheen de zon en we besloten deze ochtend met een korte te beginnen. Een langere wandeling zouden we tot ‘s middags bewaren. JW had een trail uitgezocht waarbij je verder kon lopen of gewoon kon stoppen om terug te keren. Het voordeel van onze camping in Yosemite is dat je de camper kunt laten staan en geen parkeerplaats hoeft te zoeken, wandelen kan vanaf de camping. Met water, een banaan en wat te snoepen voor onderweg gingen we om half 10 op pad. Het was best een pittige wandeling, het pad ging steil omhoog. Dat hadden we niet echt verwacht. Met een hoofd als een tomaat (ik) kwamen we aan bij een brug, van waar je de Vernall Falls (watervallen) kon zien. We overlegden even wat we gingen doen: nog een stukje door of toch maar terug naar de camping? We besloten voor de eerste optie te gaan. Het pad werd steeds ruiger en steiler, maar ook mooier. En zo gebeurde het dat we véél verder liepen, klommen en klauterden dan we hadden bedacht. We liepen langs een kolkende rivier en door de bossen met prachtig uitzicht op de hoge rotsen van Yosemite. We stopten even bij de Vernall Falls, die ondanks dat het hoogzomer is, toch veel water hadden. Het is hier prachtig. En daarmee ook wat toeristischer dan tot nu toe. We zijn hier niet de enigen, maar echt heel druk is het er niet. We keken omhoog naar de basis van deze waterval en zagen dat er mensen bij stonden. Dat leek ons ook wel wat. We raapten wat moed bij elkaar en klommen verder. Het pad -hoge traptredes uit steen gehouwen- werd smaller, maar er was op een gegeven moment een railing om je aan vast te houden. In een file klommen we gestaag verder. En toen waren we er opeens! Het uitzicht was prachtig, de waterval metersdiep en lekker verkoelend. We liepen nog een stukje verder naar de Emerald Pool, waar we onze voeten lekker opfristen. Eekhoorntjes renden om ons heen, in de hoop dat er wat eetbaars lag. Een stukje verderop zagen we de Nevada Falls, maar daar waagden we nog maar niet aan.Dat zou een lange wandeling zijn. Na de stop vervolgden we de wandeling. We moesten nog een stuk verder omhoog, voordat we konden dalen.Nu liepen we in de schaduw van de berg, wat een stuk aangenamer was. Mijn hoofd veranderde van een overrijpe tomaat naar een wat minder rijp exemplaar. We zagen watervallen en op het laatste stuk ook mensen die de wandeling nog zouden aangaan. Ik had direct medelijden met hen als ik hun oververhitte hoofden zag, maar bedacht ook dat het wel goed zou komen en dat de uitzichten alles goedmaakten. Het enige wat we misten onderweg, was een beer.

Eenmaal terug op de camping bleek dat we 10 km hadden afgelegd in 3,5 uur met een flinke stijging/daling. Tijd voor een stevige lunch! Daarna ben ik in slaap gevallen. Het vergde toch heel wat energie.

Maar rond een uur of 4 zijn we toch weer op pad gegaan. Dit keer een korte wandeling, maar doordat we niet via de weg wilden lopen en wel langs de rivier, werd het toch nog 6 km wandelen. Maar nu zonder al teveel klimmen. De wandeling leidde naar het Mirror Lake, maar daar stond helaas geen water in.Beren hebben we vandaag ook al niet gespot. Wel een drietal rangers met auto’s met zwaailichten aan voor onze buren, een groep Amerikanen die enorme ruzie hadden met elkaar. Een buurman werd meegenomen, geen idee waarheen. Zo gebeurde er toch nog iets op de camping, hoewel reuring om een beer toch wel leuker geweest was. Gelukkig is het hier wel beremooi!