Een dolfijne dag met ieder zijn eigen bezigheden

6-1
Ons uitje vanmorgen vond ik het minst leuke van de hele vakantie, maar ik ben wel blij dat het gelukt is. Sjongejonge, dat het zo druk zou zijn bij testen, hadden we niet verwacht. De plekjes moet je zeker 2 weken vooraf boeken, zeker antigeentests. Daar waren dus te laat voor, maar een antigeentest kon nog wel worden geboekt via de luchtvaartmaatschappij. Omdat de CVS (soort hele grote drogist) een paar dagen terug beweerde dat het daar niet kon, maar we wel daar een afspraak hadden, kreeg ik er toch wel wat kriebels van. Vandaag zouden we zien of het kon. Jan Willem moest eerst en het aanmelden lukte niet. Het systeem dacht dat Jan Willem zijn naam ‘MrJan’ heette.
Na wat aanpassingen van zijn naam, mochten we allebei getest worden. Of beter: we mochten onszelf testen. Gelukkig maar, want in die ene wattenstaaf paste er zeker 3 van onze Nederlandse maat in.
Getest liepen we de drogist, of eigenlijk het kantoor van de dokter(?), weer uit en reden we naar Manouk. Manouk moest vandaag werken en ik ging haar thuis gezelschap houden. Dat kon vooral op het dakterras, wat beslist geen straf was. Dat is hier eigenlijk gewoon een woonkamer met palmbomen om je heen. In de winter is het in de zon goed uit te houden, dus mijn korte broek en hempje waren niet voor niks mee. Relaxmodus aan en tijd voor mijn boek, want Ollie lag te slapen en Manouk was aan het werk in huis. Later zaten Manouk en ik samen buiten. Toen Ollie wakker was, hebben we nog met hem gespeeld, het is zo’n leuk mannetje!
Jan Willem wilde nog graag naar de USS Midway, dat enorme vliegdekschip in de haven van San Diego, waar ik gisteren over schreef, hij vond het prima om daar in zijn eentje heen te gaan. In zijn woorden: ‘Zonder de meiden ben ik een hele middag aan boord geweest. Eerst even wat cijfers: in gebruik van 1945 tot 1991. Het vliegdekschip is 305 m lang en 76 m breed en er werkte bijna 4500 man aan boord! Wel gaaf om in zo’n schip rond te lopen en overal te kunnen kijken. Oud gedienden gaven graag uitleg over het leven op dit schip maar een pretje was het niet. Tot slot heb ik op het dek alle vliegtuigen en helikopters bekeken die op dit schip dienst hebben gedaan en dat zijn er echt veel. Natuurlijk was de laatste de bekende F18 van de film Topgun.’
Wat???? Topgun????? Als Tom Cruise er rond had gelopen, was ik toch wel graag meegegaan, moet ik bekennen.
Rond een uur of 4 was Manouk al klaar met werken en zijn we naar het strand gereden om daar te wandelen en de zonsondergang te zien. We zagen ook the green flash, groene flits in het Nederlands, waar ik nog nooit van had gehoord. Het is het groene licht dat je ziet op het moment dat de zon echt verdwijnt, een fenomeen dat slechts 2 seconden duurt.
Jan Willem was intussen ook weer terug en kwam ook nog even. De zon was inmiddels al onder, maar we reden nog even naar een ander deel van de klif om naar de mooie lucht te kijken. Al die kleuren heet blijkbaar de twilight zone, oftewel de mooie kleuren en schaduwen tijdens de schemering. En die schemering verloopt hier behoorlijk snel. We zagen niet alleen de mooie kleuren, maar ook iets anders. Vanmiddag zei ik het nog tegen Manouk: ‘We hebben al veel gezien, maar die dolfijnen willen niet zo.’ Want die zitten er ook heel veel en Manouk surft zelf weleens vlakbij de springende dolfijnen. Jullie raden het vast al: meerdere dolfijnen zwommen vlak voor de kust in de branding en sprongen boven het wateroppervlak uit. Ik heb ze niet geteld, maar het waren er best veel. Jammer dat we op de klif stonden en niet op het strand, het had zeker wat bijzondere plaatjes opgeleverd met de gekleurde lucht op de achtergrond. Het had ook zo kunnen zijn dat we ze vanaf het strand niet hadden gezien, vanwege de golven.
Na dit mooie tafereeltje zijn we bij Manouk gaan eten om daarna weer naar ons eigen plekje te gaan. Voor de laatste nacht in dit appartement.

En oh ja, we zijn allebei negatief getest. Dus we mogen zaterdag terug naar Nederland vliegen.