Kerstcadeautjes uitpakken

4-1
Voor vanmorgen hadden we de wekker gezet om iets voor 7 uur. Die wekker bleken we niet nodig te hebben, want onze wekker ging al om 5 uur. Fijn, nieuwe buren met een klein kindje dat om 5 uur al luidruchtig aanwezig is. Ik heb het nu al met die ouders te doen. En met mezelf voor de komende paar nachten.
Maar goed, we waren dus zonder ons te haasten netjes op tijd bij Manouk. Om 8:10 waren we in San Diego en om 9:00 zaten we op de boot. Warm aangekleed, mutsen, handschoenen en sjaal mee. Want op zee zal het vast koud zijn, dachten we. Dat viel ons erg mee, een zomerjas zonder verdere accessoires alsof je de Elfstedentocht zou gaan schaatsen, waren overbodig.
Het zonnetje scheen en heg beloofde een mooie ochtend te worden om wat visjes te zien. Hoewel ‘vis’ niet de juiste benaming is voor een zoogdier dat we kennen als de walvis. We gingen op ‘whalewatching’, een cadeau dat Manouk ons voor Kerst gaf en waarbij ze zelf gezellig mee ging.
Van december t/m april wil er weleens een walvis zich laten zien in de wateren van San Diego en omgeving.
Op het gemakje vaarde onze boot de haven van Mission Beach uit. De eerste dieren die we tegenkwamen, waren een paar zeeleeuwen op een grote boei en wat vogels. Toen we op zee waren, verscheen er al snel een fontein in de verte. Ja, dat móest er wel een zijn en we zetten koers naar dit enorme dier. Zoekend, dat wel. Want zo’n walvis zwemt daar natuurlijk niet om ons te entertainen, maar duikt steeds voor een minuut of 10 onder om vervolgens een stuk verderop weer op te duiken. We zagen hem al snel weer zwemmen en hij maakte een mooie duik waarbij zijn staart een stuk boven het wateroppervlak verscheen. Hij was goed te zien. Even later zagen we er weer een, dat was een ander exemplaar. Het blijft bijzonder wanneer je de voor ons wat minder bekende fauna van zo dichtbij mag aanschouwen. We hadden echt het ‘wauw-gevoel’ bij deze dieren. Even later doemde er nog een fontein op, vrij dichtbij onze boot. Jan Willem zag het al snel: dit was er niet 1, maar 2! En inderdaad, 2 grote, logge walvissen zwommen zij aan zij. Zichtbaar ademend en duikend. Wat een ervaring! Tijdens deze tocht kwamen we er maar liefst 5 tegen. Dat was dus genieten! De dolfijnen lieten zich verder niet zien, maar dat mocht de pret niet drukken.
Rond 12 uur waren we weer terug in de haven met mooie herinneringen aan dit originele kerstcadeau en weer een hoop foto’s rijker, waarvan de helft walvisloos bleek omdat hij alweer onder de zeespiegel gedoken was.
Via leuke straten reden we weer naar het huis van Manouk, waar we de foto’s bekeken. Hoewel ik deze vakantie bijna alle foto’s met mijn telefoon had gemaakt, was ik vandaag blij met mijn ‘grote’ camera.
Na een kop thee en koffie zijn we met zijn drieën gaan wandelen in de buurt waar Manouk woont. Eerst de heuvel op om vervolgens via een canyon naar het strand te lopen. Een mooie wandeling. Vervolgens de berg weer op, dit keer door de straten van Del Mar. Goed voor de conditie en leuk om te zien waar Manouk vaak wandelt met Ollie en Tonka (de hond).
Na de wandeling zijn we naar Solana Beach gereden, waar we ons appartementje hebben laten zien en waar we ons verkleedden. We gingen daarna ons volgende kerstcadeau ‘doen’: uit eten bij Monarch. We hadden met Kerst een cadeaukaart van Matt en Diana gekregen om uit eten te gaan.
We waren er voor zonsondergang. Wat een leuk restaurant is dit. Het is open, je zit dus eigenlijk buiten, met uitzicht op de oceaan en het is een heel trendy restaurant.
We genoten van hef eten en drinken en van de ondergaande zon, die de lucht prachtig kleurde. En toen dacht Manouk dat ze rare dingen begon te zien. Vanaf onze tafel dacht ze iets op zee te zien. Ze wees, wij keken, ze twijfelde of het echt was en toen zagen wij het ook. Daar zwommen 2 walvissen! Dat had Manouk nog niet eerder gezien, zo dicht langs de kust. En wij natuurlijk ook niet. Niemand zag het verder, iedereen praatte, at en drink gewoon door en niemand had in de gaten dat er 2 walvissen passeerden.
Dat waren dus nummer 6 en 7 van deze dag.
Toen de zon onder de horizon zakte, proostte iedereen in het restaurant op de zonsondergang en op elkaar. Een groter proostmoment dan bij oud&nieuw om 12 uur. Het was zeker leuk en speciaal. Naeen gezellige avond waarbij we zoveel hebben bijgepraat, brachten we Manouk naar huis en reden we zelf ook naar huis. Even bijkomen van de lange, maar hele leuke en bijzondere dag.