San Diego

3-1
Vanmorgen bij het wakker worden had Manouk ons al geappt of we naar haar toe kwamen. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, dus na het douchen en ontbijt gingen we naar Manouk en Ollie. Ze moest vandaag gewoon werken, maar wij gingen even gezellig mee naar de speeltuin. Het is ook wel leuk om eens een kijkje te nemen in het leven van Manouk als au pair, want tot nu toe had Manouk veel vrij en hebben we vooral uitstapjes met haar gemaakt.
We besloten om ‘s middags met zijn tweeën naar het Balboa Park in San Diego te gaan. Dit is een vrij groot park met diverse musea, tuinen en gebouwen die niet oud zijn, maar wel in oude stijl zijn gebouwd. We vonden ze best mooi, en een beetje afgekeken van de écht oude gebouwen met veel ornamenten in Parijs.
Het was heerlijk weer om in het park te wandelen en rond te kijken. De musea leken ons ook best interessant, maar we vermijden liever activiteiten die binnen zijn en waar veel mensen rondlopen. Ach, je moet ook wat bewaren voor een volgende keer.
Na een uurtje of twee hadden we alles wel gezien en overlegden we waar we daarna heen zouden gaan. We wilden graag nog een keer terug naar onze stinkende vriendjes in La Jolla, dus hup, we reden snel met de auto naar de kust. Het was er minder druk dan op Eerste Kerstdag, toen we hier ook waren en vonden al snel een parkeerplekje. Vandaag was de lucht stralend blauw, de zon scheen uitbundig. Daarmee leek het alsof de zeeleeuwen het strandweer vonden, want ze zaten zelfs op het strand, tussen de mensen. Gelukkig stonken ze op dit strand wat minder, hoewel ik hun tanden niet graag van heel dichtbij zou willen zien en ruiken.
Jan Willem had spijt dat hij zijn zwembroek niet had meegenomen voor een duik in het water. Tussen de zwemmende zeeleeuwen. Hij zou niet de enige zijn, er waren meer zeeleeuwen en mensen in het water. Het is eigenlijk ongelooflijk dat die dieren mensen om hen heen dogen. Na een paar foto’s met en van zeeleeuwen op het strand, wandelden we verder. Iets verderop lagen weer tientallen zeeleeuwen. Hun vacht kleurde mooi in de late middagzon. Er waren veel babyzeehondjes, sommigen dronken bij hun moeder en anderen werden door hun moeder geroepen waarna de tocht erheen best spannend was voor zo’n jonkie. En niet alleen voor zo’n kleintje. Onder het oog van toeschouwers in de vorm van mensen waggelde ons kleine zeeleeuwenvriendje naar de rand van een rots. Twijfelend hoe hij bij zijn roepende moeder (het geluid van een schaap, maar dan hard en schril) moest komen. Moeder stond een stuk verder en veel lager en het jonkie gleed van de rots en plonsde zo het water in onder ‘oeh’s’ en ‘aaaah’s’ van zijn publiek. Het liep gelukkig goed af. Moeder en kind herenigden en ze leefden vast nog lang en gelukkig. Kind leek niks te hebben gebroken. Maar de meeste zeeleeuwen waren een stuk minder actief en lagen lekker uit te rusten in de zon. Na weer veel te veel foto’s liepen we nog wat verder en keerden we terug naar de auto. De zon ging bijna onder en Jan Willem zou de badkamer van Manouk gaan schilderen. Dat kwam er steeds niet van en nu had hij aangeboden om te helpen.
Maar toen we terugkwamen, had Matt al besloten zijn al weken uitgestelde werk uit te voeren. Dus het werd speeltijd voor Ollie en Jan Willem, terwijl ik probeerde een testafspraak te maken voor onze terugreis. Iets wat heel lastig bleek te zijn. Er zijn gewoonweg geen plekken meer voor de komende 2 weken. Daarnaast zijn de testuitslagen wat trager dan in Nederland. Een PCR-testuitslag kan wel tot 5 dagen (!) duren. Daarmee komen we het land niet uit. Uiteindelijk is het toch gelukt via United Airlines, met de meeste kans op een uitslag die op tijd is. Hopelijk vliegen we ook op de tijd die we nu hebben, want onze vlucht werd gisteren nog gecancelled. We hebben een nieuwe vlucht gekregen en in plaats van over Houston te vliegen, hebben we nu een stop in Chicago. We duimen maar dat hij op tijd vliegt. De quarantaineverklaringen zijn ook geregeld en de gezondheidsverklaringen liggen ook al klaar. Donderdag of vrijdag moeten we alles uploaden. Wat een gedoe allemaal, ik heb geen idee hoe een digibeet hier uitkomt, als
wij het al veel werk, een hoop geregel en ingewikkeld vinden.
We hebben nog bij Manouk gegeten, waarna we naar ons eigen stekje zijn gegaan.
Vanavond op tijd ons bed in, want om 6:50 gaat de wekker voor ons kerstcadeau van Manouk. We hebben er zin in!