Bighorn sheep en de verdwenen Slottrail

2-1
Vandaag geen bezoek aan Manouk, maar wel aan het Anza-Borrego Desert State Parc. Oftewel: een woestijn.
De weg naar deze woestijn was al heel mooi en afwisselend. We reden door leuke dorpjes, in countrystijl, alleen de cowboys ontbraken nog. Het landschap veranderde van veel groen naar droog er dor. Voor een aantal van jullie vast minder interessant, maar wij hebben wel wat met het ruige, droge en dorre van woestijnen. We doorkruisten diverse bergen en genoten van de uitzichten.
En opeens doemde een grote, kale vlakte voor ons op. Daar moesten we zijn! Bij het bezoekerscentrum konden we een film over deze woestijn bekijken. En toen begon ik te snappen waarom Manouk vandaag niet met ons meeging. In de Anza-Borrego woestijn leven best gevaarlijke dieren: bergleeuwen, schorpioenen, ratelslangen en zelfs de tarantula (vogelspin) leeft hier. Aangezien ik met mijn fototoestel in mijn hand over het algemeen mijn angst voor enge beestjes spontaan vergeet, hoopte ik vandaag op een leuke date met een van deze toch wel spectaculaire dieren. We hoopten ook de bighorn sheep te zien; wij zouden die als Nederlanders oneerbiedig een grote berggeit noemen. Maar het is dus een schaapachtige, aldus zijn naam waar deze woestijn naar is vernoemd. Borrego is Spaans voor ‘lam’ (jong schaap). De kans om deze te zien is heel klein, las ik gisteravond op internet. ‘Ja, zo kunnen ze ook beweren dat er olifanten in deze woestijn leven,’ zei Jan Willem. ‘Als ze nooit gezien worden, kun je dat toch niet controleren of ze er leven.’ Tja, hij had daar wel een punt. Maar hoe leuk zou het dan zijn om een echt bighorn sheep te zien? We zagen een opgezet exemplaar in het bezoekerscentrum, daar namen we dan maar genoegen mee.
We reden even naar een camping om er gewoon eens een kijkje te nemen. Of een voorproefje op komende zomer (hopelijk). We maakten een praatje met de dame in zo’n welkomsthokje. Ze vroeg wanneer we weer naar de Verenigde Staten wilden komen. Nou, komende zomer in augustus lijkt ons wel leuk. Dan zien we Manouk nog een keer en hoeven we haar niet weer een heel jaar te missen. Ze viel bijna van haar stoel af. Augustus????? Dan moet je niet op de camping in de Anza-Borrego woestijn zijn. Het kan dan 130 graden (54 graden Celsius) worden. Maar een kijkje nemen mocht best voordat we een trail gingen lopen. We zijn blij dat we er nu zijn, in de zomer is het dus geen aanrader hier te gaan lopen.
Gelukkig had ik gisteravond mijn huiswerk al gedaan, want hoe maak je anders een keuze uit meer dan 80 trails in deze woestijn? Ik had er 2 uitgekozen en we bleken in de buurt van een van deze 2 te zijn. Dus na het bezoekerscentrum reden we naar het startpunt van de Borrego Palm Canyon Trail, van zo’n 3,5 mijl. Dat lijkt niet ver (5,7 km) maar het is vooral klimmen en klauteren. Het was zonnig weer, prima om de jassen in de auto te laten. Gelukkig is het januari en geen augustus.
Het is een trail die in de vlakke woestijn begint en waarbij je de berg op gaat naar een oase in een kloof. We keken onze ogen uit. Het is hier zo ruig! En opeens zag Jan Willem ze op een aantal meters voor ons: de bighorn sheep! Niet één, maar meerdere. Helaas liepen ze gauw de berg op. Wij probeerden natuurlijk te ontdekken waar ze zo gauw heen waren gegaan. En opeens zagen we ze weer. Ze waren hartstikke dichtbij! 7 stuks. Wat we bij het bezoekerscentrum hadden gezien, zagen we nu in het echt: 1 van hen had een cactus gevonden die hij met zijn enorme hoorns aan het slopen was, om bij de inhoud te komen. Andere waren ook aan het eten en soms sprongen ze van rots naar rots. We bleven er natuurlijk veel te lang kijken. Sommigen stonden slechts op een meter of 10 van ons vandaan.
Zeker 50 foto’s verder hervatten we pas onze wandeling. Wat was het mooi! We liepen op een gegeven moment in een kloof en kwamen uit bij een oase. Op een gegeven moment zijn we teruggekeerd, want we wilden ook de Slottrail lopen, die een stuk korter is. Op onze weg terug kwamen we nog een verdwaalde vrouw tegen, zij was blij dat wij het ‘pad’ terug wel konden ontdekken. Hadden we nu echt een vrouw gered uit de woestijn?
Eenmaal terug en veel later dan we hadden gepland, reden we naar de Slottrail. Dachten we. Hoopten we. Maar de woestijn is hier groot en er staan nauwelijks borden. Ook de plattegrond die we hadden leek meer op een schatkaart uit de Donald Duck. Een richting bedenken lukte wel, maar de wegen klopten niet. En zo kwamen we nooit aan bij de Slottrail. We hebben daardoor wel veel van de woestijn gezien. Er is hier ook woestijnart (kunst) te vinden in de vorm van grote metalen beelden. Onder andere van de olifant. Jan Willem, wat zei je ook alweer over olifanten in deze woestijn?
Uiteindelijk hebben we onze zoektocht naar de Slottrail opgegeven. We waren al niet zo vroeg om nog een stuk te lopen en de zon zou gauw onder gaan. We werden hierbij wel getrakteerd op mooie kleuren in de lucht bij de ondergaande zon. Ik herinner me zo’n kleurenspektakel in de Australische woestijn bij Uluru, waarbij de kleuren mooier werden naarmate er meer stofdeeltjes in de lucht waren. Dat was hier vast ook het geval. Terwijl ik stond te kijken, kwam er nog een offroad trike voorbij scheuren. En toen was ik ook stoffig, maar wat minder kleurrijk!
Na de zonsondergang reden we in ruim 1,5 uur weer terug naar Solana Beach, waar we verblijven. Vanavond bleven we ‘thuis’, aten we Mexicaans (van gisteren) en keken we tv.
Jullie beginnen aan een nieuwe dag, wij beginnen aan een nieuwe nacht. Tot de volgende keer!