Eén één twee twee

1-1-22
Nieuwjaarsdag. Voor een aantal Nederlanders is dit de dag waarop ze graag in een grote kudde soortgenoten met weinig kleding aan, maar met een oranje muts op van een niet nader te noemen merk rookworst de zee in rennen, zich onderdompelen in het ijskoude water en vervolgens met een huid zo rood of blauw van de kou (past wel leuk bij die muts) terug rennen. De Nieuwjaarsduik. Eerlijk gezegd heb ik er wel bewondering voor, als je het aandurft. Aan de ene kant hoor ik een stemmetje dat het grappig zou vinden eraan mee te doen, aan de andere kant hoor een stemmetje dat zich afvraagt waarom en voor wie ik dat in hemelsnaam zou doen. Ik ben gewoon bang dat ik na zo’n duik (raar woord voor slechts een onderdompeling) voor eeuwig bevroren blijf. Een soort van doornroosje, maar dan niet bewusteloos door een spinnewiel, maar door de watertemperatuur op 1 januari.
Maar ja, hier in San Diego is de watertemperatuur zeker 55 F (12 graden C) Dat leek me wel te doen. Maar wel als de buitentemperatuur minstens 25 graden is. In Celcius.
En iemand moet zich toch ook opofferen om wat foto’s te maken.
Ik had dus al 3 goede redenen om mijn bikini droog te houden en offerde me op om Jan Willem en Manouk aan te moedigen (de twijfel sloeg toch bij hen enigszins toe), foto’s te maken en Manouk haar handdoek vast te houden terwijl ik tot mijn kuiten in de toch best koude oceaan stond. Bikkels waren het. Manouk viel per ongeluk om, waardoor ze als eerste onder ging en dus de stoerste leek. Jan Willem voelde zich 35 jaar jonger en speelde graag wat langer in de grote golven. Bikkels!
Daarna hebben we nog even op het strand gezeten, waar de wind wat fris aanvoelde (zonder de wind was ik vast wat stoerder geweest).
Even later besloten we naar Old Town en het Balboa park in San Diego te gaan. Eerst naar de Old Town, van waaruit San Diego is ontstaan. Hier is de Mexicaanse sfeer nog goed bewaard gebleven. Wat is het hier leuk! Intussen is het wel vooral op de toeristen gericht met talloze winkeltjes en restaurantjes. We streken neer op een terras waar een bandje live muziek speelde. Er zaten mensen te luisteren en er werd gedanst. Kortom; een vrolijke boel die we vanaf een afstandje bekeken. We bestelden alledrie een Mexicaanse lunch. Manouk vertelde al dat je in San Diego het lekkerste Mexicaanse eten hebt. Wijn overtuigd na vanmiddag! Zo lekker! Gelukkig kregen we op zijn Amerikaans veel te veel op ons bord, waarna we de rest in een box mee mochten nemen. Ons avondeten voor morgen.
Intussen was het al half 4 geweest en het was te voelen dat de zon minder warm werd. Het park hebben we niet meer bezocht. We hebben Manouk thuis afgezet en zijn naar Solana Beach, waar wij logeren, gereden om daar de zon in de zee te zien zakken.
‘s Avonds zijn we bij Manouk en de familie gaan eten. Rond een uur of 8 zijn we huiswaarts gekeerd om daar tv te kijken (Jan Willem) en wat dingen uit te zoeken voor morgen (ik).
Vanavond lekker op tijd ons bed in, de buren zijn rustig en we hebben wat slaap in te halen. Welterusten!