Waar is dat feestje?

31-12
Wat hebben we weer lekker geslapen. Maar we waren wel weer vroeg wakker. De jetlag in combinatie met de bouwconstructie van de huizen hier is best een goede. We zitten in een appartement en ook hier hoor je je buren best goed. De huizen lijken hier in de VS wel van karton gemaakt!

Vanmorgen moesten we eerst eens boodschappen doen, want behalve een paar plakken cake, thee en nog een halve pizza, hadden we niks in huis. Over pizza’s gesproken… die zijn mega groot! We hadden gisteren 1 large pizza voor ons tweeën afgehaald, met een diameter van een halve meter.
We deden de boodschappen bij de Target, een hele grote supermarkt waar je ook tv’s, kleding en meer kunt kopen. Eerlijk gezegd vonden we het een hele onlogisch ingedeelde winkel, waar de boodschappen toch wel wat tegenvielen. Het zal vast komen doordat we het allemaal niet zo konden vinden. Maar we kwamen in elk geval thuis met wat eten en drinken, daar ging het immers om.
Verder hebben we het rustig aan gedaan vandaag. Dat was ook weleens goed na een paar dagen in San Francisco en Joshua Tree. We hebben vandaag alleen een uitstapje naar Annie’s Canyon Trail gedaan. Een Canyon in deze buurt met een hike die niet zo ver is. Klinkt best stoer allemaal, maar een hike is eigenlijk gewoon een wandeling.
Bij de canyon kozen we eerst voor de makkelijke weg. Daar waren we al snel mee klaar. Toen maar de moeilijke weg. Die liep tussen rotsspleten door, een kleine uitdaging, maar prima te doen. Hij duurde wel iets langer dan hoefde, want de dame die voor ons liep, of beter: klauterde, was nèt iets te breed voor de rotsspleet en zat steeds vast met haar heupen. ‘Oh, my hips don’t fit!’, riep ze steeds. Hoewel het een spannende onderneming was, was het voor ons eigenlijk heel grappig. En eerlijk gezegd had ik niet in haar schoenen willen staan met het risico zo klem komen te zitten tussen 2 steile en hoge rotswanden, dat je gered moet worden. Ik denk dat deze trail voor haar de eerste én laatste keer was.
Na de trail hebben we wat gerelaxed in ons huisje en gegeten, waarna we naar Manouk zijn gegaan.
Diana moest werken, maar opa, oma en Matt waren thuis. Oudejaarsavond bleek voor hen een avond als alle andere te zijn. Manouk, Jan Willem en ik hebben er wel een gezellig avondje van gemaakt met spelletjes, terwijl de rest al vroeg op bed lag. Met vroeg bedoel ik echt dat oma en Matt al voor tien uur op bed lagen. We hebben de fles prosecco maar iets na tienen open gemaakt, zodat opa nog gezellig mee kon proosten. Want die is best gezellig. Manouk mocht de fles openen, wat de buren vast leuk vonden (als ze ook al op bed lagen). De kurk kwam ergens op hun dak terecht.
Tegen twaalf uur was de fles leeg en waren onze glazen gevuld met het laatste restje prosecco. Daar stonden we dan met zijn drieën af te tellen en om twaalf uur te proosten. Het was wel gek, want eerst waren we bezig met de jaarwisseling in Nederland, daarna in New York (op tv), een beetje op Curaçao en 3 uur later bij ons. Het leek of de hele wereld al in 2022 leefde, behalve wij. Ik geloof dat alleen Hawaï later is. Het jaar 2020 duurde voor ons 9 uur langer dan andere jaren. Nu kan het dus: iedereen een gelukkig, geweldig, gezond en mooi 2022 gewenst!

Toen we even later naar huis gingen, was het buiten stil. De huizen waren donker en er was niemand op straat. Vuurwerk wordt niet afgestoken en de meeste mensen lagen al voor middernacht in bed. Oud & Nieuw wordt hier dus nauwelijks gevierd, behalve in de nachtclubs en café’s. Oh ja, en bij onze nieuwe buren bij ons appartement. Een gevalletje 202. Heeeeeel fijn met die kartonnen muren en plafonds. Alsof hun feestje in onze slaapkamer was. Voordeel is dat ik onze huizenconstructie in Nederland nu heel erg waardeer! Alle geluiden vallen in het niet bij de huizen hier. Laten we maar hopen dat de buren van uitslapen houden….
Welterusten! (Ik pak intussen mijn oordoppen).