Veranderde plannen

29-12
Wat een nacht! Ons motel in San Francisco is verre van rustig te noemen. Het ligt in het centrum en blijkbaar logeren er wat feestgangers. Met muren die van karton lijken te zijn, kun je letterlijk horen wat de buren zeggen. Onze Duitstalige buren hadden dat niet zo in de gaten. Zij hadden het met een groepje heel gezellig. Wij hadden het daardoor wat minder fijn. Daarna kwam rond een uur of 3 een ander groepje met veel lawaai thuis, ging er iemand anders om half 4 gitaar spelen en zingen en om half kwam onze buurvrouw met veel geluid naar huis. Tijd voor oordoppen! Gelukkig heb ik toen nog 2 uur kunnen slapen.
Om 7 uur ging de wekker. Ons plan was om in 2 dagen via de kustweg Highway 1, die als erg mooi bekend staat, naar San Diego te rijden. Maar gisteren kwamen we erachter dat door de vele regen wegen zijn versperd doordat er gisteren stukken klif naar beneden zijn gevallen. Gelukkig kwamen we daar net op tijd achter. Als ik de foto’s zo zag, ben ik blij dat dit niet op het moment dat wij daar reden, gebeurde. Het gaat niet over een steentje, maar over heel veel puin, dat nog niet zomaar is opgeruimd. En de weg was net een week geleden vrijgegeven, ook doordat hij een aantal dagen dicht was wegens het afbreken van stukken klif.
Wat de regen betreft, dit is landelijk nieuws. Het journaal last zien dat het heel bijzonder is, al die regen. Wij vinden het gewoon Nederlands druilerig weer. Mensen hier vinden het prachtig en reageren zoals wij op een pak sneeuw zouden reageren, want het regent normaal gesproken nauwelijks in Zuid-California. Zelfs Manouk is blij met de regen.
We moesten onze plannen dus omgooien, want het langste en mooiste stuk van onze route is onbegaanbaar.
Optie 1: toch lekker eigenwijs kijken hoe ver je kunt komen, om vervolgens een heel groot stuk terug te moeten rijden.
Optie 2: een extra dag in San Francisco
Optie 3: naar Joshua Tree, wat echt de andere kant uit is.
Het werd een stukje van optie 1 en verder optie 3.

We vertrokken om 8 uur na een ontbijt op bed (yoghurt en sap). Eerst gingen we naar het bekendste stukje van de Lombard Street: de haarspeldbochten. Daar moet je toch een keer zelf hebben gereden met de auto. We waren de enige auto, dus alle tijd voor wat foto’s. Helaas was het nu wel zwaarbewolkt en regenachtig. San Francisco lag zelfs deels in de mist.
Daarna naar de kustweg, met uitzicht op de Grote Oceaan (Pacific). Die reden we tot aan Santa Cruz, waarbij we wat stops maakten en verder in de auto ontbeten met chocoladecroissantjes en bananen. Soms regende het en soms was het zonnig. Wat een ruige zee en mooie kliffen zijn er hier. Golfsurfers trotseerden het geweld van de hoge golven. We zagen pelikanen en een grote zeehond. En we genoten!
Vanaf Santa Cruz reden we landinwaarts, richting Barstow, waar we vanmorgen op de valreep een motelkamer hebben geboekt, nadat we de planning definitief hebben omgegooid. De enige nacht waarvoor ik nog geen reservering had gemaakt. Waar Manouk wat stress van kreeg, omdat ze bang was dat we in de auto zouden moeten overnachten. Ik was blij dat ik het reserveren van deze nacht had lang had uitgesteld, want waar we van plan waren te overnachten, was vanaf San Francisco niet eens te bereiken.
Onderweg naar Barstow passeerden we mooie stukken: van mandarijnenplantages en olievelden tot ‘Teletubbieland’, een begrip in ons gezin, ook al is Manouk de Teletubbies al lang ontgroeid. Denken we.

Het eerste deel reed Jan Willem. We reden ook een stuk met een wat saaier uitzicht, waardoor ik even kon slapen. Het laatste stuk heb ik gereden. Dit was een lange, rechte weg van meer dan 200 km door niks. Links: je ziet niks. Rechts: geen huis te bekennen. Achter: een streep asfalt. Voor: de weg naar de bergen met sneeuw. Het laatste stuk leek wel een circuit door de bergen. Het was erg mooi, vrachtwagens konden de steile weg soms niet aan, stonden stil aan de kant of reden met alarmlichten aan in een slakkengangetje vol plankgas bergopwaarts. En de auto’s? Die raceten over de bochtige en mooie berg(snel)weg. Ik voelde me net Max(ime)Verstappen. Intussen begon de avond te vallen en uiteindelijk kwamen we om half 7 aan in ons motel. Wat een verschil met het vorige motel! Hier is het schoon en netjes. Achter de balie zat een nette, maar streng ogende dame. Nou, bij haar zou ik het niet aandurven ‘s nachts herrie te maken. Ik denk dat ze je bij je nekvel pakt en de Route 66 op gooit. De Route 66? Ja, we zitten aan de Route 66. Dus die heb ik ook alvast een stukje gereden. We hebben eten afgehaald bij de Panda Express, wat erg lekker was.
Welterusten en tot de volgende keer! Morgen op tijd uit bed voor onze trip naar het Nationaal Park Joshua Tree.