Kerstontbijt en stinkende zeeleeuwen

25 dec:
Eerste Kerstdag. En in Amerika ook de enige Kerstdag. Voordat we gingen ontbijten, trokken we natuurlijk onze nette kleren aan. En daar zaten we dan te ontbijten met andere mensen in een zaaltje. Andere mensen die óf compleet vergeten waren dat het Kerst is óf er gewoon schijt aan hebben. Er zaten mensen in hun pyjama, op hun crocs met slobbertrui en joggingbroek en naast mij kwam zelfs een heel spraakzaam (ahum) trio in hun winterjas met pyjamabroek te zitten. Daar zaten we dan. Jan Willen in een nette trui en ik ik in mijn colbertje. Totaal overdressed op Eerste Kerstdag in een Hilton Hotel. In Californië en misschien ook elders in de VS dragen ze gewoon wat ze anders ook aan hebben. Of een foute kersttrui. Of een geruite flanellen pyjama.

Na het ontbijt, compleet met grote tv met een schreeuwerige kerstuitzending vanuit Disneyworld, gingen we naar Manouk, waar de cadeautjes onder de boom werden uitgepakt. Voor ons lag er ook wat van Matt en Diana: o.a. een bon om lekker uit eten te gaan in Del Mar. Zo leuk! Wij hadden natuurlijk ook wat cadeautjes voor Ollie, Diana en Matt meegenomen. En voor Manouk. De boodschappencadeautjes had ze de dag ervoor al gehad. Waar ze heel blij mee was (met dank aan de gevers van de Belgische chocolade en de kersenbonbons).
Op onze beurt waren we blij dat onze koffers daarmee een paar kilo lichter werd. Toen de familie naar de broer van Matt vertrok, hebben wij alvast wat lekkers klaargemaakt voor onze late lunch, die we na ons middagtripje hadden gepland.

We besloten ‘s middags naar La Jolla, een deel van San Diego, te gaan. Daar liggen zeeleeuwen op de rotsen en zeehonden op het strand. Manouk ging weer voorin zitten naast Jan Willem, die in haar ogen heel duidelijk zijn rijbewijs niet waard was. ‘Gas erbij!’, ‘Stoppen!’, ‘Pas op, die andere auto was eerst!’ en ‘Wat doe je nou, dit mag echt niet!’, waren veelgehoorde kreten. Je zal het maar hebben dat je zo vaak door je kind wordt gecorrigeerd. Ze kan wel een autorijschool beginnen. Of Jan Willem zou wat lessen in de VS kunnen gebruiken. In ieder geval is de rijstijl hier anders en ben je vaak je stoplicht kwijt omdat deze ergens staat waar je het niet zou verwachten. Volkomen normaal dat je hem niet altijd direct kunt vinden.
Maat goed, we kwamen zonder brokken of deuken in La Jolla aan.
We vonden gelukkig een parkeerplaats waarna we langs de kust wandelden. Al snel vlogen er pelikanen dicht langs ons en snoven we de geur op van een zeeleeuwenkolonie. Niet echt iets waar je parfum van zou maken. We wisten wel zo dat we al in de buurt waren. Maar eerst naar het strand met zeehonden.
Wat bijzonder, zo dichtbij zie je ze in Zeeland niet op het strand liggen en zwemmen. Het strand was afgesloten om er te gaan lopen of zitten, omdat er veel jonge zeehondjes lagen. Maar ze lagen daarmee alsnog enkele meters van je vandaan.
De zeeleeuwen lagen ergens anders, op de rotsen. Er waren veel kleine zeeleeuwen bij. Wij hoeven niet meer naar de San Diego Zoo, in het wild is zoveel leuker! Ook daar loop je er bijna tussen (niet te dichtbij, want dat vinden ze niet zo leuk denk ik). Ook hier lagen veel jonge zeeleeuwen.

Na La Jolla gingen we weer terug naar huis voor een late lunch. Voor ‘s avonds had Manouk een heerlijke kaasplank gemaakt, kwam er nog een vriendin van Diana met haar dochtertje en speelden wij weer een potje kaarten, terwijl opa, oma en Matt voor de megagrote tv hingen.
Morgen, Tweede Kerst in Nederland en hier een gewone zondag, gaan we naar San Francisco. Winterjassen en poncho’s of paraplu’s mee. Dat wordt wennen…