Van Tortuguero naar Sarapiqui en door naar Fortuna

Woensdag 25-4

Om halfzes (ja, het bestaat dat we zo vroeg actief zijn!!!) besloten JW om uit bed te komen om naar het strand te gaan. De zon kwam net op en wie weet, lag de enorme zeeschildpad nog wel op haar plek. Ze legt nl. 60-100 eieren per keer, dat is een flinke klus zagen we gisteren al.
Maar ze was weg. Het enige wat restte, was een groot stuk omgewoeld zand. Waaronder dus eieren verstopt zijn.
Het was al heerlijk weer, maar toch kwam er opeens een tropische bui naar beneden vallen. Zo, die douche hadden we ook weer gehad. Alleen buiten i.p.v. in de badkamer. Scheelde weer tijd.
Daarna nog even heerlijk op de veranda gezeten en genoten van de geluiden van de natuur: de vogels, kikkers en de woeste golven van de oceaan 100 m verderop. Helaas zijn er geen apen en wasbeertjes die zich lieten zien. De temperatuur was heerlijk, maar je voelde het om 6:30 al warmer en benauwder worden.
Na het ontbijt hebben we onze bagage in het ene bootje geladen en zijn wij in een ander bootje gestapt. Ons verblijf op Tortuguero zit er helaas alweer op.
Op volle snelheid crosten we de rivier over, een weg banend door de prachtige jungle. Dit keer een andere route dan op de heenweg, kronkelend door de jungle waarbij de boot af en toe moeite moest doen om tegen de flinke stroom in te varen.
We zagen onderweg nog wat grote reptielen en veel natuur.
Eenmaal weer op het vaste land aangekomen, moesten we op de bus wachten, die ons naar Gualipes bracht. Daar stond onze huurauto klaar. Met een grote 4x4 reden we ons huisje in de buurt van Sarapiqui, waar we 1 nacht zullen slapen. Het huisje ligt in een grote tuin met veel dieren en aan een rivier. We gingen even bij de snel stromende rivier kijken, dat vindt vooral JW erg leuk. Ik heb geen idee wat hij daar zocht, maar zijn zonnebril (op sterkte) viel van zijn hoofd zo ‘plons’ in het snel stromend riviertje. Toen had hij echt iets om te zoeken. Helaas hebben we hem niet meer teruggevonden. Toen zijn we maar even naar de supermarkt gereden om wat te drinken en te snacken te halen. Altijd leuk, zo’n plaatselijke supermarkt waar ze je aankijken of je een vreemd soort vogel bent. Blijkbaar komen er in dat winkeltje niet vaak toeristen. Wij vonden het op onze beurt wel grappig dat de caissière ons hielp met haar mond vol eten. Daarna in ons ‘tuintje’ gezeten en in de hangmat gelegen, luisterend naar het lawaai dat alle vogels en krekels bij elkaar maakten.
‘s Avonds toen het schemer was, hebben we nog brulapen gezocht, maar niet kunnen vinden. We hoorden ze wel, maar het was te donker in het bos bij ons huisje.

Donderdag 26-4
Vanmorgen begonnen we de dag weer met een wandelingetje om half 7. De dieren ontwaakten, hoorden we al vanuit ons bed. En wij dus ook. En we hoorden de brulapen weer bulderen. Poging nr. 2 om de brulapen te spotten, slaagde dit keer. We zagen ze hoog in de bomen eten, lopen, springen en aan hun staart op hun kop hangen.
Na het ontbijt gingen we op weg naar onze volgende bestemming: Fortuna, aan de voet van de Arenal vulkaan.
Onderweg maakten we plannen voor vandaag en morgen. We kwamen al om halfelf aan bij ons hotel, maar konden nog niet in onze kamers. We besloten om naar de Fortunawaterval te rijden en daar af te dalen en te gaan zwemmen. De waterval stroomt tussen de 2 vulkanen door en mondt uit in een diepe ravijn. Na de afdaling in de ravijn hebben we gezwommen in de frisse, helderblauwe waterpoel waarin de waterval met groot geweld vanaf 75 meter hoogte omlaag kwam denderen.
Het leek er wel een paradijsje, zoveel natuur.
Op de terugweg hebben we nog wat boodschappen gehaald en zijn we naar ons huisje gegaan.
Daar eerst op ons balkon wat gedronken, waar we bezoek kregen van 2 toekans, in de boom voor ons balkon. Ze zijn werkelijk prachtig! Er zaten ook andere gekleurde vogels.
En natuurlijk hebben we nog even bij het zwembad met hottubs gezeten. De Arenal hulde zich steeds meer in de wolken, dat was wel jammer. Bij aankomst was hij namelijk wel bijna tot aan de top zichtbaar.
Om 5 uur werden we opgehaald om op een landgoed van een Costaricaanse familie een avondwandeling te maken met een gids. Een beetje spannend was het wel, met al die onzichtbare kriebelbeestjes om je heen.
We hebben vele soirten kikkers gezien; van 1 cm groot tot dikke padden. En toen we tijdens de wandeling omhoog keken, hing er een luiaard boven ons hoofd. Op een meter of 2 van ons vandaan! We konden hem zo goed bekijken.
Ook hebben we de grootste mierensoort gezien die er is: the bulletend. Een eng en groot beest! Fabiënne vond het toen maar niks meer, zo’n wandeling in het donker met overal torren, mieren, krekels, kikkers, spinnen en nog meer.
De mooiste dieren waren toch wel de groene kikker met de rode ogen, de rode kikker met de blauwe pootjes en de luiaard.
Na de wandeling aten we op het terras bij deze familie, ze hadden Costaricaans gekookt voor ons, lekker!
Daarna naar onze kamers en in slaap gevallen. Met het geluid van heel veel krekels en kikkers op de achtergrond.