De natuur in

Maandag 20/2

Vanmorgen vertrokken we al redelijk op tijd naar het Nationaal Park Washington Slagbaai, in het noorden van het eiland. Aan de bagage te zien leek he wel alsof we 3 dagen weg zouden gaan, wat een hoop zooi neemt een mens toch mee. Maar ja, in het park heb je helemaal niks, behalve natuur. En je weet maar nooit hoeveel dorst je onderweg krijgt met deze tropische temperaturen. En natuurlijk moesten ook al onze snorkelspullen mee.

Voordat we het park in gingen, moesten we eerst nog tanken. Nadat het JW eindelijk lukte benzine uit de pomp te krijgen, want overal is het weer anders en hier moest je als extra nog een klepje omhoog duwen,waren we er 100% klaar voor om op avontuur te gaan. Je kunt maar beter goed voorbereid zijn in een park dat alleen uit natuur bestaat.En uit onverharde weggetjes. Maar de weg er naartoe was soms al oppassen. Hoewel er veel borden stonden dat je moest uitkijken voor overstekende ezels, die hier los rondlopen, waren het vooral geiten die tot 2x toe de weg versperden of opeens voor de auto opdoemden.

Rond de klok van 10 betraden we het park. Na een check wie we waren en wat ons kenteken was, mochten we verder. Dat was gisteren wel anders tijdens het tripje ‘offroad’. Hier komen ze je tenminste redden als je de uitgang van het park niet kunt vinden, ondanks dat de -onverharde- weggetjes duidelijk zichtbaar waren en we een routekaart meekregen.

We wisten eigenlijk niet zo goed wat we van dit park konden verwachten en lieten ons verrassen. De verrassing was groot. Wat is dit een mooi en veelzijdig natuurpark! We maakten veel stops. De mooiste stop was toch wel aan de ruige noordkust bij de ‘Suplado Blow Hole’. Hier lijkt het water een geiser te zijn wanneer de zee met superkrachten omhoog wordt geblazen.Na een hoop -lees: veel te veel- foto’s liepen Fabiënne en ik terug. Langs die beruchte blow hole. Op de heenweg ging dat goed, er was even geen opspuitend water. Maar terug kregen we de volle laag. Wegrennen was onmogelijk op een stenige, puntige en scherpe ondergrond. Je moet de golf met miljoenen waterdruppels letterlijk en figuurlijk over je heen laten komen. Met bijna 30 graden in de buitenlucht was dit natuurlijk geen probleem. Maar we waren wel goed nat en met natte kleren vervolgden we onze weg. Kronkelweggetjes langs meren met flamingo’s, veel overstekende lizards, vrolijk rondvliegende gekleurde papegaaitjes, parkieten, leguanen, en zelfs een wilde kat kruisten ons pad. We reden door de heuvels bedekt met hoge cactussen, langs de kliffen met uitzicht op de prachtig blauwe zee en door kuilen en opgedroogde moddersporen.We stopten om vogels te spotten, maar dat leverde slechts 2 bijzondere exemplaren op, naast een hongerige leguaan die ons pad versperde. We snorkelden in een mooi baaitje (met een zeer fotogenieke vis die mijn telefoon onder water zeer interessant vond) en lunchten op een steen op het strandje, met onze voeten in de bruisende golven. We maakten foto’s op een ander mooi strandje, waar een golf mijn jurk weer te pakken kreeg (2de keer een nat pak!) en we keken onze ogen uit bij flamingo’s die op een meter of 10 van ons vandaan hun lunch bij elkaar sprokkelden in een meertje, met af en toe een overvliegende pelikaan. De rust, de veelzijdige natuur enzee, hier zouden we best nog een dag kunnen blijven. Washington Slagbaai is erg mooi en rustig. We waren niet de enigen in het park, maar het lijkt hier verre van toeristisch te zijn. We reden hele stukken zonder iemand tegen te komen.

In de middag hadden we de hele route gereden en verlieten we het park. Na een korte pauze op ons terras reden we naar Kralendijk om daar op een terras op een pier wat te gaan drinken. Happy hour, en we blijven ook op Bonaire echte Zeeuwen.

Na afloop aten we een heerlijk ijsje om vervolgens naar een leuke foodtruck te rijden die iedere deg op het strand staat en lekkere hamburgers schijnt klaar te maken. Die hamburgers aten we in ons appartement op, lekker!

Omdat er een kampvuur op het strand op ons resort was aangekondigd, gingen we na ons avondeten een kijkje nemen. Want waar vuur is, is JW. Het was er al druk rond het kampvuur met daarbij een plaatselijke artiest met gitaar en mondharmonica. Miss Montreal treedt hier ook weleens op en ze komt hier ook weleens gezellig bij zitten, maar vanavond was ze er niet bij. Wel kwam ik opeens aardig wat bekenden uit Nederland tegen. Zo ook een leerling van school die ik in de plusklas heb gehad. Hik woont hier voor een aantal maanden, het was leuk om hem weer even te zien.

Net als op Curaçao maken we het hier niet zo laat bij optredens, dus rond half 11 gingen we weer terug toen het kampvuurfeestje was afgelopen.Het was weer een dag vol leuke en mooie dingen.