Offroad zonder road

Zondag 19/2

Vanmorgen zijn we na het ontbijt eerst naar het zwembad gegaan voor een ochtendduik. Of beter en eigenlijk heel decadent: een paar van de zwembaden die dit resort rijk is. Maar heel eerlijk: al hadden ze hier wel 100 zwembaden, ik geef dan nog de voorkeur aan de zee hier.Met zijn leuke, grote, kleine en veelkleurige vissen. Terwijl JW een duik in het zwembad nam, ging ik al op zoek naar een strandbedje in de schaduw om even later met mijn snorkel in het water te plonzen.

We lagen tot een uur of 11 op het strand en daarna was het tijd om terug te gaan.De zon ging feller schijnen en het kwik steeg naar de 31 graden. Na de lunch op ons terras dat lekker in de schaduw ligt gingen we naar Kralendijk. Het is nl. carnaval en vandaag om 13:00 begon de grote optocht, volgens de affiches. Het bleek best druk te zijn in Kralendijk en veel weggetjes waren afgesloten. Via ‘weggetjes’ van opgedroogde modder door wat louche uitziende straatjes, zochten we naar een plek dichtbij het startpunt van de optocht. Die was goed te lokaliseren door de keiharde muziek. Het was druk, maar toch waren er genoeg parkeerplaatsen, die hier op Bonaire overal gratis zijn. De optocht ging precies op tijd van start toen we arriveerden. In de Cariben kijken ze niet op een uurtje meer of minder, dus om 2 uur ben je ook nog precies op tijd. En hij startte dus ook precies op tijd.

Wat een vrolijk feest met dito kleuren is Karnaval hier. Nee, het is geen spelfoutje, want Karnaval heet hier ook echt Karnaval, met een K. Maar het is totaal anders dan in Nederland. Natuurlijk is de kleding ‘wat luchtiger’, de kostuums zijn hier ware kunstwerken, prachtig! En ook staat de muziek heel hard, net als in Nederland. En daar houden de overeenkomsten op met ‘ons’ carnaval. Caribisch Karnaval is een feest met Caribische muziek, zonder verkleed publiek (ik had in mijn carnavalspakje compleet voor gek gestaan) en zonder koude voeten en verkleumde mensen. En de optocht? Die duurt maar liefst 5 uur lang! Met 5 groepen over een route van pakweg 5 km lang. En dat tempo lijkt me al een uitdaging op zich! Dat is echt poko poko!

Na de optocht dropten we Fabiënne af bij het appartement en reden JW en ik door naar het oosten. We hadden wat gehoord over een offroad route naar grotten met indianentekeningen. Op de kaart was het niet ver weg, maar Fabiënne koos toch liever voor het strand. Achterin zitten en offroad rijden vond ze geen aantrekkelijk idee.

Met wat omwegen, want de toegangswegen naar het centrum van Kralendijk waren i.v.m. de optocht nog steeds afgesloten, kwamen we op de juiste weg uit. We reden door een heel ander Bonaire dan we tot nu toe hebben gezien. Geen toerisme, geen drukte, de huizen, omringd door landschap met vele hoge cactussen, zagen er een stuk kleiner en eenvoudiger uit. Er stonden steeds minder huizen en tenslotte reden we door een onbewoond landschap. We zagen de flamingo’s in de ondiepe meertjes met kun koppen onder water zoeken naar wat eetbaars. En toen… hield de weg op. Maar waar was dan die onverharde weg? Uiteindelijk vonden we die een stukje terug. Maar heel zeker waren we er niet van. Was het de juiste? Bordjes ontbraken en we namen de gok. Opeens kwamen we bij een splitsing waar we 3 kanten uit konden. De kaart gaf de wegen niet weer en ook Google Maps bleef leeg. Dan maar de meest rechter, welke ons over een rotsig, stoffig en zanderig pad leidde. En offroad werd steeds meer ‘off’ zonder ‘road’. We reden op een soort vlakte, zoek maar uit in welke richting. De enige bewoners hier waren geiten, die nieuwsgierig opkeken naar een stel malloten (je ziet toch dat hier geen weg is?) of hard voor onze auto langs renden. En hagedissen en leguanen (we zagen een mooie grote lopen). De hoge cactussen maakten plaats voor een soort maanlandschap met lavasteen en we besloten naar een vuurtoren in de verte te rijden. Rijden is trouwens een verkeerd woord. We reden langzamer dan de karnavalsoptocht in Kralendijk. Onze pick-up kroop over de ‘weg’. Bij de vuurtoren stopten we. Naast de vuurtoren stond een spookhuis. Leeg, verlaten en al jaren onbewoond op misschien wel de meest desolate plek van Bonaire. Hoge golven spatten uiteen tegen de ruige kust hier. We vonden het wel wat hebben hier.

Daarna gingen we weer op zoek naar de route naar de grotten. We kwamen iets tegen dat een weggetje zou kunnen zijn en besloten die in te slaan. Of beter: naar rechts af te wijken, want van een weg inslaan was zeker geen sprake. JW laveerde de auto langs diepe kuilen en grote stenen, we schudden alle kanten op. Het was inmiddels al half 5 geweest en we hadden maar enkele kilometers afgelegd. Tot 5 uur zouden we zoeken naar de grotten en anders zouden we terugkeren. Want hier kun je in het donker niet uit komen. Om 5 voor 5 doemden rotsen voor ons op en even later hadden we gevonden watwe zochten. Het enige bordje in de wijde omtrek gaf aan dat je hier kon parkeren. Haha, een ‘parkeerterreintje’ in the middle of nowhere. Ze hebben hier gevoel voor humor!

De grotten waren bijzonder, groot, donker en… spookachtig. Toen JW wat indianentekeningen ontdekte, moest hij opeens bukken voor een stel vleermuizen die hem opeens op hoge snelheid rond zijn hoofd naderden.

Na dit bezoekje reden we terug, want verder rijden op zoek naar een weg zou te riskant zijn, gezien het tijdstip en ons tempo.

De weg terug ging een stuk makkelijker, hoewel we niet zo zeker waren of het dezelfde route als de heenweg was. Maar met een richting kom je al best ver.

Rond half 7 kwamen we, iets stoffig, terug in het appartement. Fabiënne was niet meer naar het strand geweest want aan deze kant van het eiland had het lang geregend.

‘s Avonds zijn we terug gereden naar Kralendijk om er een hapje te eten bij de Cuba Compagnie op het Wilhelminaplein, dat een klein pleintje bleek te zijn.Het was gezellig, leuk en na het eten wandelden we nog even over de boulevard (ook van een klein formaat) en vergaapten we ons aan het mega grote cruiseschip, waar je vast net zo kunt verdwalen als in het oosten van Bonaire.