4 op 1 rij

Vietnam, here we come!We zijn ook te volgen op Polarsteps.

We vlogen vanaf Düsseldorf, Manouk bracht ons.

Vlucht nr. 1 vertrok om 21:15 uur naar Dubai. Na ons ‘diner’ heb ik een beetje geslapen, maar JW bleef zoals altijd wakker.

Na een zit van ruim 6 uur in een vol vliegtuig, konden we op het enorme vliegveld van Dubai onze benen strekken. Eerst een kilometer lopen, vervolgens een stuk met de metro, en toen weer een stuk wandelen, daarna 2 verdiepingen omhoog, weer wandelen en toen… zagen we van die ligstoelen. Moe van het ‘reizen’ op de luchthaven zelf [e-1f61c] streken we daar neer en al snel viel JW in een diepe slaap. We hadden er genoeg tijd voor met 4 uur overstaptijd.

Na een uurtje of 2 chillen en slapen én snurken [e-1f3b6] besloten we ruim op tijd naar de gate te gaan. Weer trappen af, een stuk lopen, trappen op en al gauw kwamen we bij de gate. Een rare, afgelegen ondergrondse gate. Er was natuurlijk geen vliegtuig te bekennen. We stonden er nog maar net (en een ruim kwartier vóór boardingtijd), toen het personeel begon te roepen dat de passagiers voor Ho Chi Minh City moesten komen. Opeens stond iedereen, inclusief JW en ik, bij de paspoortcontrole die uit het niets open leek te gaan. Voordat we het wisten waren we al voor aanvang van de boardingstijd zaten we in een bus. Leuk, dit was een sightseeiingtour over het vliegveld naar ons vliegtuig dat ergens op het vliegveld zonder gate bleek te staan.

Er hing een flinke smoglaag over de stad, zagen we.Van de vele regen en de grote hoeveelheid water van vorige week (het vliegveld was ondergelopen en alle vluchten waren dinsdag en woensdag gecanceld!) was niks meer te zien, behalve wat achtergebleven zand. Niet gek, de woestijn ligt om de hoek.

Ondanks de smog zagen we de Burj Khalifa en de wolkenkrabbers opdoemen.

We dachten dat het wel weer druk zou zijn op vlucht nr. 2, maar het vliegtuig was aardig leeg. Bijna iedereen had een rij stoelen voor zichzelf! Bij het opstijgen ben ik aan het raam blijven zitten om Dubai vanuit de lucht te bekijken, maar direct daarna heb ik mijn ‘bed opgemaakt’ om, net als andere geluksvogels in dit vliegtuig, à la businessclass liggend te gaan slapen na een te korte en niet echt comfortabele nachtrust. Met wat kussentjes onder mijn hoofd en een deken over me heen viel ik al snel in mijn

‘4(stoelen) op-1-rij-bed’ in een diepe slaap en werd ik alleen even wakker voor mijn 2de warme maaltijd, om daarna weer lekker verder te slapen. Zo vloog niet alleen het vliegtuig, maar ook de tijd.

De Nederlandse crewleden op deze vlucht hadden het nog niet eerder gehad dat deze vlucht zo leeg was. Ook lekker voor hen: al die languit slapende mensen. Lekker rustig [e-1f609].

En nu zitten we dan in Vietnam. In Saigon dat tegenwoordig Ho Chi Minh heet. Ons hotel staat is District 1, waar je voor de gezelligheid moet zijn. Vanavond zijn we de buurt gaan verkennen. Wat een bedrijvigheid. Het leven vindt hier op straat plaats. Het was bij de oversteekplaatsen zonder stoplicht nog een hele uitdaging om levend aan de overkant te raken. Een zebrapad? Gas erop! En dan met een overkill aan toeterende brommers en auto’s. Bij de drukste oversteekplek sloten we ons maar aan bij een groepje Aziaten die dit kunstje vaker hebben gedaan.

We hadden op onze kamer nog een probleempje met de kluis: JW deed iets verkeerd en kreeg de kluis niet meer open. Niet heel erg, maar om inbrekers te ontmaskeren (denk ik) begon er een heel irritant liedje uit de kluis te komen: Happy Birthday to you. De hele avond door, want toen we terugkwamen, speelde het nog. Iemand van het hotel heeft de kluis weer kunnen openen en het muziekje stopgezet. Geniaal bedacht. En bloedirritant. En er is niet eens iemand jarig!

We gaan nu slapen. Ja, alweer! Morgen vertrekken we om 8 uur om wat van de omgeving te zien.

Welterusten!