Tarzan en Jane...

Zondag 29-04

Om halfzes werd ik wakker. Ik kon best nog wat langer slapen, maar dat lukte me niet. Waarschijnlijk was ik een beetje zenuwachtig voor vandaag. We hadden bedacht een canopytoer te gaan doen: tokkelen boven het regenwoud. En ik ben daar nu eenmaal geen held in. Zeker niet toen ik de harde wind door de bomen hoorde razen. Maar ik wilde me ook niet laten kennen, dus ging ik gewoon mee. Daarnaast had ik ook wel zin in mooie uitzichten en om te vliegen als een vogel.
Dus lag ik nog een tijdje naar buiten te kijken en wat te lezen in dit toch wel aparte hotel.
Onze kamers zijn groot. De vloer is van gelakt en spekglad hout. Ik vraag me af of ze in dit hotel een contract met het ziekenhuis hebben: het hotel levert de patiënten met botbreuken aan. De wanden zijn hetzelfde als de vloer: donkerbruin gelakt hout. Het plafond is hetzelfde als de wanden en de vloer. En de kasten ook. Misschien hebben ze niet alleen een contract met het ziekenhuis, maar ook met de houthandel en de winkel-gespecialiseerd-in-hoogglanslak?
Na een ontbijtje in een sfeerloze eetzaal, ook met de strak gelakte donkerhouten wanden, plafond en vloeren) met rustgevende muziek (deden ze dat speciaal voor degenen die een canopytoer op de planning hadden?) en af en toe wat mistflarden die voorbij kwamen, gingen we op pad. De wind was gelukkig gaan liggen en de laag hangende wolken die dit gebied tot nevelwoud omtoveren, waren even later ook verdwenen. Op de Zwaakse Weel noemen ze deze wolken de ‘Witte Wieven’, hier zijn die het hele jaar door te vinden en noemen ze het de nevelwouden van Monteverde.
Eerst de helmen op en een énig tuigje aan waarvan de mannen spontaan een octaafje hoger gingen praten en de dames wijdbeens als een cowboy gingen lopen. Oké, ik overdrijf nu wel een beetje, maar het zat niet lekker.
Kortom: we zagen er best stoer uit met helmen, tuigjes en onze uitrusting die aan de tuigjes hing en die ons een paar kilo zwaarder maakte. Eerst volgden we een steil wandelpad omhoog. Daar was punt 1: de Tarzanswing. Wie wilde er als eerste van onze groep? Nou, niemand dus! Maar Manouk offerde zich wel op toen de gids haar vroeg, zonder dat ze precies wist wat haar te wachten stond. Ze klom op een soort uitkijktoren, werd gezekerd aan een lang touw en.... zoeffff... daar vloog ze voorbij! Je kunt het vergelijken met zwaaien in een touw zoals in de gymzaal, alleen vele malen hoger en een langer touw zodat je heel hard gaat. En hoog! Nou, dat ging ik dus écht niet doen!!!!! Aangezien je niet mocht flauwvallen, hyperventileren of overgeven, want dat staat in het reglement, zag ik er maar van af. Fabiënne ging wel en vond dit supergaaf. Maar zij zat ook op 6-jarige leeftijd in haar uppie in het schommelschip omdat haar oom en vader al na het eerste ritje met haar groen zagen en er verder niemand mee durfde. Sinds haar zesde jaar is er dus niks veranderd: Fabiënne vroeg of ze nóg een keer mocht, in mijn plek. En ze had geluk: het mocht. Hoewel er na mij nog 3 of 4 ‘weigeraars’ waren hoor! Maar daarvoor wilde niemand in hun plaats. JW ging ook en als een echte Tarzan, inclusief kreet, schoot ook hij door de lucht. Even voor de duidelijkheid: JW had vorig last van een te langzaam kloppend hart, maar hier gaat je hart juist heel snel van kloppen hoor! Dus heel gezond voor sommige mensen ;)
Na de Tarzanswing gingen we de canopy doen: tokkelen. We werden in groepjes verdeeld omdat de platformen hoog in de bomen smal en klein zijn. Wij waren met 7 personen en 2 gidsen die ons steeds zekerden en uitleg gaven of we moesten remmen tijdens de rit of juist in volle snelheid moesten gaan om de overkant te kunnen bereiken. Hangend aan lijnen gingen we van boom naar boom. Soms hoog tussen de bomen door, soms ver over de toppen heen met geweldig mooie uitzichten. We zagen zelfs de Pacifische Oceaan! Ik vond het heel mooi, alleen het ‘landen’ op zo’n platform in de boom op zo’n 15 meter hoogte vond ik doodeng! Als je te hard gaat, staat er een boom in de weg en als je te zacht gaat, glijd je terug en hang je halverwege de kabel stil. Maar het ging goed. Je kon ook een ‘rappel’ doen: aan een touw loodrecht omlaag naar de grond, het touw vierend om je snelheid te doseren. Om vervolgens met een touwladder door de holle boom loodrecht omhoog te klauteren. Leuk om te zien hoe JW en de meiden dat stoer deden en helemaal buiten adem boven kwamen. Ik bleef met bibberende benen boven waar ik van het uitzicht genoot. Zo tokkelden we aan iets van 12 lijnen en waren we een paar uur bezig.
Na dit avontuur zijn we naar het hotel gegaan om ons om te kleden, met de zon erbij was het toch al een graad of 23. Daarna door naar het kibricafé, een stukje verderop aan dezelfde weg als ons hotel. Daar maakten ze heerlijke drankjes (Costaricaanse koffie en verse smoothies) en taart. En zoals de naam het al verklapt: er vliegen hier heel veel kolibries rond. Die zijn erg leuk om te zien, ze kunnen als een helikopter blijven hangen en zelfs achteruit vliegen. Je ziet ze in de mooiste kleuren, maar zijn een uitdaging om te fotograferen als ze vliegen, ze zijn pijlsnel.
Toen we alles op hadden en een poging hadden gedaan om foto’s te maken, verlieten we dit deel van het Nationaal park Monteverde om naar het deel Santa Elena te gaan voor een wandeling. Een leuke wandeling door het bos, wat meer op ons Nederlandse bos lijkt qua begroeiing. De geluiden zijn wel van hier. Zo zagen we 2 toekans na wat speurwerk in de bomen. Je kunt ze goed horen en roepen op een eigen manier zodat je hem kunt onderscheiden van andere vogels. Ook zagen we een soort rat/eekhoorn.
In het hotel hadden we een korte pauze om vervolgens naar het dorpje te gaan om wat te winkelen en te eten. We hebben gegeten in een ‘tico’; een Costaricaans restaurantje. Leuk, gezellig met de lokale bevolking en lekker!
En Manouk heeft besloten ooit nog eens terug te gaan naar Costa Rica om er Spaans te leren. Voor een wat langere periode. Ze vindt het land zo leuk en mooi!