Tunnels

Vakantie en de wekker gaan bij ons eigenlijk niet samen, maar zonder wekker zouden we te weinig zien van Ho Chi Minh City, de stad die beter bekend is als Saigon. Dus werden we om 7 uur gewekt en na een goede nachtrust gingen we zonder jetlag-gevoel naar de 10de verdieping voor ons ontbijt op het dakterras. Met een chic woord: rooftopgardenrestaurant. Wedden dat je daarmee punten scoort bij Scrabble?

We werden verrast met een ontbijt met zoveel lekkere Vietnamese gerechten, dat we het brood maar oversloegen. Zo zat ik om half 8 aan een goed gevulde rijsnoedelsoep, een bord mie met veel knoflook, rijst en groente. En als toetje fruit. JW had ook zoiets op zijn bord liggen.

Om 8 uur stonden onze gids en chauffeur klaar voor een dagje Saigon (de lokale bevolking geeft de voorkeur aan de naam Saigon) en kropen JW en ik gauw achterin de auto.

Eerst gingen we de uitdaging aan om de stad uit te komen. Er lijkt hier slechts 1 verkeersregel te gelden: wat er ook gebeurt in rood of groen: gewoon doorrijden. En ik kan jullie vertellen dat het manouvreren tussen al die krioelende auto’s en scooters al een excursie op zich was.

Na een uurtje kwamen we eindelijk in een wat rustiger deel van de stad die zo’n 9,5 miljoen mensen telt. En ook hier keken we onze ogen uit.

Niet veel later kwamen we aan bij de Cu Chi tunnels. Degenen onder jullie die geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van oorlogen, weet misschien wel dat dit alles te maken heeft met de Vietnamoorlog, die tot 1975 duurde. De details over deze oorlog is een lang verhaal. Ik ben dol op lange verhalen [e-1f61c], maar dit hele dagverslag zal vast lang genoeg zijn voor jullie. Dus ga ik hier verder niets uitleggen over het wie, wat, wanneer, waarom en hoe van deze oorlog.

Terwijl de cicaden een ongelooflijke herrie produceerden, liepen we rond in de jungle boven het ondergrondse stelsel van vele kilometers onzichtbare tunnels en ruimtes. Onze gids wist er veel over te vertellen. Hoewel oorlogen niet bepaald in mijn interessegebied liggen, moet ik bekennen dat het verhaal over de Cu Chi tunnels zelfs voor mij erg interessant was. We konden zelf ervaren hoe smal zo’n ongergrondse tunnel is. Een beetje luguber was dat wel; je gaat in een heel nauw gat staan van ongeveer ehhh… heel klein (40 bij 30 cm?? en zelfs voor toeristen als wij wat groter gemaakt omdat we anders klem komen te zitten) en sluit dan de aarde boven je met een deksel gecamoufleerd met bladeren. Alles is dan pikdonker en muisstil. Ik heb het deksel dan ook weer snel omhoog gedaan. Het voelde alsof ik in mijn eigen doodskist stond en net mezelf had begraven. En toen kwam mijn moment of fame. Ik kreeg mezelf er niet uit dat gat geduwd. JW lag natuurlijk dubbel van het lachen en bleef filmen. Onze gids hielp me gelukkig om heel elegant -ahum- uit dat gat te komen. Ze kunnen er beter een opstapje van de Ikea bij leveren, haha!

Natuurlijk heeft JW het ook geprobeerd om te voelen hoe het destijds was om onder de grond te gaan.

We zijn ook een stuk door de ondergrondse tunnels gelopen. Hoewel lopen een erg makkelijk woord is voor een tunnel die slechts 1 meter hoog is. En ook weer heel smal bleek. Dat was dus een gevalletje gebukt gaan en je soms hurkend voortbewegen. En ik had er vanmorgen ook zeeeer handig voor deze vorm van entertainment in mijn mini-jurkje gehesen. Ik heb JW gevraagd achter me te kruipen, zodat niet zomaar een vreemde toerist een eerste ranguitzicht had [e-1f648], mocht er iemand achter me aan komen, die Cu Chi tunnel in.

We kozen voor de 40 meter. Lang genoeg om ondergronds in een veel te kleine ruimte voort te bewegen. Terwijl de soldaten dit in oorlogstijd weken, maanden of jarenlang deden. Ongelooflijk! We hebben ook veel soorten boobytraps gezien en gezien hoe men onontplofte bommen van de vijand gebruikte voor de boobytraps tegen diezelfde vijand. Kortom: alles was heel interessant. De vijand had munitie en tanks, de Vietnamezen hadden slimme listen bedacht. We sloten ons bezoek af met Vietnamese thee en stukken verse cassave.

Na de Cu Chi tunnels was het tijd voor een lunch bij een lokaal restaurant. De menukaart zag er lekker uit. Wat zouden we kiezen? Nou, niks! We kozen helemaal niks! Want we kwamen er snel achter dat ál die gerechten op tafel kwamen. Het was de bedoeling dat we van alle gerechten gingen proeven. Ik kan jullie vertellen dat het heerlijk was. En veel.

In de middag gingen we terug naar Saigon. De chauffeur manoeuvreerde de auto weer heel netjes zonder een deuk of kras door het drukke verkeer naar het Paleis van de Onafhankelijkheid. Hier kregen we ook weer een lading geschiedenis te verwerken en liepen we rond in dit grote gebouw. Zoals dat meestal gaat bij paleizen.

Vervolgens stopten we bij het postkantoor, dat één van de 3 gebouwen is dat in Frans koloniale stijl is gebouwd. De Fransen hebben het hier nl. lang geleden een tijdjevoor het zeggen gehad. Het postkantoor is trouwens nog steeds als postkantoor in gebruik. Nu wel met nog wat winkeltjes met souvenirs. Na een korte stop gingen we door naar de Notre Dame van Vietnam: een basiliek die door de Fransen is gebouwd ergens rond 1880. Helaas staat deze al 4 jaar in de steigers, waardoor we eigenlijk helemaal niks van deze Notre Dame konden zien.

Als toetje van de middag bezochten we het oorlogsmuseum. Van dit 3 verdiepingen tellende gebouw werden we niet echt vrolijk. Niet omdat het niet de moeite waard is voor een bezoek, maar omdat het behoorlijk heftig was. Het is een museum met vooral foto’s uit de Vietnamoorlog en van de gevolgen ervan voor de generatie die tijdens de oorlog geboren is. Rauwe, ongecensureerde foto’s. En daarmee bedoel ik dat een waarschuwing ‘pas op, dit museum bevat schokkende beelden’ best op zijn plaats zou zijn. Schokkend. Dat was het. Maar ook de waarheid, vanuit de Vietnamezen gezien. Slachtoffers van aanvallen, jong en oud. Maar ook van misvormingen door gebruikte stoffen. Denk bijv. aan napalm. We waren er stil van. De beroemde foto van ‘Het napalmmeisje’ hing er ook. Toevallig las ik in de week voor de vakantie iets over haar. Dat het goed gaat met haar, dat ze in Canada woont en dat ze Nederlandse vrienden heeft.

Even voor 18:00 uur kwamen we terug bij ons hotel om bij te komen van deze indrukwekkende en lange dag.

Maar niet voor lang, want na een douche om het stof en zweet van ons af te spoelen, trokken we onze slippers (JW) en sneakers (ik, nadat gisteravond 2 kakkerlakken en 1 rat mijn pad kruisten terwijl ik op slippers liep) gingen we weer op pad. Op zoek naar The Apartment Cafés. Dit is een flat van niet meer dan 8 verdiepingen. Net zoals een woonflat. Alleen zit in ieder ‘huis’ een cafeetje. We kozen voor het Saigon Oi Café op de vijfde verdieping met een plekje op het smalle balkon met uitzicht op het centrum. JW had een traditionele (ijs)koffie en ik een lychee(ijs)thee. Dat hadden we wel verdiend nadat we met de trap naar boven zijn gelopen. Voor wie denkt dat we met de lift een stel luie donders zijn: het was gisteravond 33 graden. Ook in het trappenhuis en eigenlijk overal waar geen airco was.

Vanuit ‘ons’ appartement keken we naar al die scootertjes, auto’s en mensen die onder ons krioelden als mieren in een mierennest.

Toen we de koffie en thee op hadden, lustte JW wel een frietje toen hij een grote, gele M spotte. Vooruit dan. Want na 2 flinke Vietnamese maaltijden vandaag hadden we geen zin meer om alweer veel te moeten eten. Eigenlijk durf ik het niet te bekennen: maar we hebben als avondeten ons ‘noodrantsoen’ voor dag 1 opgegeten. Oerhollandse krentenbollen. En die smaakten prima na een dag met zeker 10 verschillende Vietnamese gerechten.

Na de friet, die JW op het plein op at (dus toch een vorm van streetfood), wilden we een skybar ervaren. Dit keer gingen we met een ranzige lift in een ranzig portiekje naar boven. En toen kwamen we terecht in een decadente bierskybar met mooi uitzicht. Waar ze overigens ook lekkere cocktails hadden. Met uitzicht op het plein en op het stadhuis van de Saigon, dat wel wat weg heeft van het sprookjeskasteel van de Efteling. En met een mooie tuin ervoor en een grote vijver met een nep waterlelie op de rotonde. Wat een kitch! Maar dat is deze stad toch wel een beetje. Veel lichtjes, neonreclames en kleuren. Het centrum deed me een heel klein beetje denken aan Las Vegas.

Rond een uur of 11 liepen we terug naar ons hotel en vielen we weer in een diepe slaap op ons mega grote bed om alle indrukken van vandaag te verwerken.